اصحاب الایکه
اَصحابُ‌الاَیکَه
(در لغت به‌معنی قوم صاحب بیشۀ انبوه یا درخت پرشاخ و برگ) در قرآن، به گفتۀ مفسران، همان اصحاب مدین، قوم شعیب (ع). ذکر این قوم چهار بار در قرآن کریم آمده است (حجر، ۷۸؛ شعراء، ۱۷۶؛ ص، ۱۳؛ و ق، ۱۴). برخی مفسّران آنان را قومی غیر اصحاب مدین، دانسته‌اند ازجمله ابن کثیر اصحاب‌الایکه را قومی دانسته که درختی پرشاخ و برگ به نام «ایکه» را می‌پرستیدند و به اصطلاح امروزی، توتم‌پرست بوده‌اند. نام این قوم در قرائت قاریان حجاز و شام، به‌ویژه در مصاحف روایت قالون و ورش از راویان نافع بن عبدالرحمان مدنی به صورت «اصحابُ لَیْکَه» ضبط شده است. به گمان، این قوم در شبه‌جزیرۀ سینا یا نزدیک آن، در حاشیۀ بحر قلزم سکونت داشته‌اند.