شنیانگ
شِنْیانْگ (Shenyang)
(نام سابق: موکدن[۱]) مرکز استان لیائونینگ[۲]، در چین، با ۳,۹۰۴,۹۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). مرکز اصلی تجارت منطقه و یکی از کانون‌های اصلی تولید ماشین‌آلات ساختمانی و فلزکاری چین است. از ۱۶۲۵ تا ۱۶۴۴ پایتخت امپراتوران منچو[۳] بود، که مقبره‌های آنان در نزدیکی شهر قرار دارد. منچوها در قرن ۱۶ شنیانگ را تصرف کردند و آن را موکدن نامیدند، و تا زمان فتح پکن، پایتخت آنان بود. ژاپن در نبرد موکدن[۴] (۲۰ فوریه ـ ۱۰ مارس ۱۹۰۵) این شهر را اشغال کرد. شهر مزبور موقتاً پس از انقلاب چین[۵] (۱۹۱۱)، زمانی که مقر فرماندهان نظامی منچو بود، نام چینی خود، شنیانگ، را بازیافت. ژاپن بار دیگر در ۱۹۳۱، در حملۀ غافلگیرانه معروف به حادثۀ موکدن[۶]، شهر را تصرف کرد. موکدن در ۱۹۴۵ به تصرف ملیون گوئومین‌دانگ[۷] درآمد، در ۱۹۴۸ کمونیست‌ها آن را تصرف کردند و در ۱۹۴۹ به شنیانگ تغییر نام داد. رقابت‌های داخلی سبب تضعیف اقتصادی شهر در دهۀ ۱۹۹۰ شد، و در ۱۹۹۲ سرمایه‌گذاری خارجی در آن آزاد شد. شنیانگ که تا پیش از جنگ جهانی دوم به دست ژاپنی‌ها توسعه یافته بود، امروز شهر مهم صنعتی در شمال شرقی چین است. علاوه بر کارخانه‌های فلزکاری و ماشین‌آلات ساختمانی، دارای پالایشگاه‌های مهم مس، روی، و سرب است. صنایع آن عبارت‌اند از سیمان‌سازی، مواد شیمیایی، نساجی، و کاغذسازی. شنیانگ کانون شش شبکۀ مهم راه‌آهن و بسیاری از خطوط هوایی، و مرکز شبکۀ بزرگراه‌های مدرن چین است. اغلب دانشگاه‌های شمال شرقی در این شهر قرار دارند.