یهودیه (فلسطین)
یَهودیِّه (فلسطین)(Judaea)
نامی که در دوران امپراتوری‌های آشور، کلده، هخامنشی و یونان و روم به جنوبی‌ترین منطقۀ سرزمین فلسطین اطلاق می‌شد و اکنون بین اسرائیل و اُردُن تقسیم شده است. درّه‌ای است سرسبز با پستی و بلندی طبیعی که به‌سوی شرق و غرب رود اردن کشیده شده است. اکنون منطقه‌ای کشاورزی است که در آن گندم، جو، و زیتون کشت می‌شود. هنوز برخی از این نام برای اشاره به بخش جنوبی کرانۀ باختری رود اردن استفاده می‌کنند. کشور یهودیِّه را در‌اصل قبیلۀ عبرانی به‌نام یَهودا تأسیس کرد؛ اما بابِلی‌ها آن‌جا را فتح کردند (۸۵۷پ‌م). یهودیان تبعیدی پس از پیروزی کوروش هخامنشی از بابل به آن‌جا بازگشتند (۵۳۷پ‌م). این ناحیه قلمرو مملکتی تحت سلطۀ مَکابی‌ها شد (۶۱۵پ‌م)؛ در ۶۳پ‌م جزو ایالات امپراتوری روم شد. در جنگ‌های خسروپرویز ساسانی با امپراتوری بیزانس، بخشی از ایران شد. در دوران اسلامی هویت مستقلی نداشت و تا پایان امپراتوری عثمانی بخشی از فلسطین بود.