بوزونی، فروچو (۱۸۶۶ـ۱۹۲۴)
| فروچو بوزونی Ferruccio Busoni | |
|---|---|
| زادروز |
اِمپولی، نزدیک فلورانس۱۸۶۶م |
| درگذشت | ۱۹۲۴م |
| ملیت | ایتالیایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | گراتس و لایپزیگ آلمان |
| شغل و تخصص اصلی | نوزانده پیانو، آهنگ‌ساز، منتقد موسیقی |
| آثار | صحنه‌ای. انتخاب همسر (۱۹۰۸ـ۱۹۱۱)، آرلِکّینو و توراندخت (۱۹۱۶ـ۱۹۱۷)، ارکستری. دفتر خاطرات سرخ‌پوستی، کتاب دوم، «آوازی از قلمرو ارواح» (۱۹۱۵)، کنچرتینو برای کلارینت و ارکستر (۱۹۱۸)، مجلسی. دو کوآرتت زهی (۱۸۸۱، ۱۸۸۷)، دو سونات ویولن (۱۸۹۰، ۱۸۹۸). پیانو. مرثیه‌ها، هفت قطعه (۱۹۰۷)، شش سوناتینا (۱۹۱۰ـ۱۹۲۰) |
| گروه مقاله | موسیقی |
| خویشاوندان سرشناس | گِردا سیوستراند (همسر) |
بوزونی، فروچو (۱۸۶۶ـ۱۹۲۴)
(Busoni, Ferruccio)
پیانونواز ایتالیایی، آهنگ‌ساز، و منتقد موسیقی. بیشتر ساخته‌های او برای پیانو است، اما چند اپرا نیز ساخته است، ازجمله دکتر فاوست[۱]، که پس از مرگش فیلیپ یارناخ[۲] آن را تکمیل کرد. در کار او تأثیر لیست[۳] آشکار است و پارتیتور باله[۴]اش برای دکتر فاوست، ادای دینی به بیزه[۵] است. ویژگی‌های سبک او به بهترین شکل در سوناتینا[۶]های بعدی، ساراباند و کُرتِژ[۷] از فاوست، و قطعۀ جاودانی فانتازیا کنتراپّونتیستیکا[۸] برای پیانو یافت می‌شود. از رهبران جنبش فتوریسم[۹] بود و از ادگار وارِز[۱۰]، آهنگ‌ساز فرانسوی، حمایت می‌کرد. بوزونی در اِمپولی[۱۱]، نزدیک فلورانس، به‌دنیا آمد. نخستین کنسرت پیانوی عمومی خود را در ۷سالگی اجرا کرد، و بعدها در گراتس[۱۲] و لایپزیگ[۱۳] آلمان به تحصیل پرداخت. در ۱۸۸۹ در کنسرواتوار هلسینکی[۱۴]، فنلاند، در ۱۸۹۰ در مسکو (جایی که با گِردا سیوستراند[۱۵] ازدواج کرد)، و در سال‌های ۱۸۹۱ـ۱۸۹۴ در بوستون، امریکا، تدریس کرد. در ۱۸۹۴ مقیم برلین شد، اما در مقام نوازندۀ پیانو سفرهای بسیاری کرد و طی جنگ جهانی دوم ابتدا به‌سمت مدیر کنسرواتوار در بولونیا، ایتالیا، و بعد در زوریخ، سوئیس، ساکن شد. در بولونیا امیدوار بود بر موسیقی ایتالیایی تأثیر بگذارد و ثابت کند که آهنگ‌سازی ایتالیایی است، اما ناکام ماند. بوزونی موسیقی ـ نمایش‌نامه واگنری را نمی‌پذیرفت، و در نظر داشت پل‌های ارتباطی با آهنگ‌سازان بزرگ گذشته، بهویژه یوهان سباستیان باخ[۱۶] و موتسارت[۱۷]، و نیز کمِّدیا دِل‌آرته[۱۸] را از نو بنا کند. اپرای دکتر فاوست او نخستینبار در ۱۹۲۵ به‌اجرا درآمد؛ طرح‌های گمشدۀ این اثر در ۱۹۷۴ پیدا شدند و آنتونی بومون[۱۹] از آن‌ها برای ویرایش تازۀ اثر استفاده کرد، که در ۱۹۸۵ در بولونیا و در ۱۹۸۶ در لندن به‌اجرا درآمد. عقاید او دربارۀ زیباشناسی، بهویژه کتاب طرح یک زیباشناسی نوین برای موسیقی[۲۰] (۱۹۰۷)، با حملۀ محافظه‌کارانی همچون هانس پفیتسنِر[۲۱] روبه‌رو شد. بوزونی در نوازندگی پیانو از پرقدرت‌ترین فردگرایان و بزرگ‌ترین استادان تکنیک پس از لیست و روبینشتاین[۲۲] برشمرده می‌شد. در آهنگ‌سازی گاهی او را اندیشمندی قوی‌دست می‌دانند که آثارش به سختی بلندپروازی‌های او را برآورده می‌سازند؛ از احترامی هم‌پایۀ مالر[۲۳] و شونبرگ[۲۴] برخوردار است (که یکی لالایی مرثیه‌وار[۲۵] [۱۹۰۹] او را برای نخستینبار اجرا، و دیگری آن را تنظیم کرد) اما شاید پذیرفتنی‌ترین آثار او همان قطعه‌های ایتالیایی‌گونه‌اش باشند. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای. انتخاب همسر[۲۶] (۱۹۰۸ـ۱۹۱۱)، آرلِکّینو و توراندخت[۲۷] (۱۹۱۶ـ۱۹۱۷)، ارکستری. دفتر خاطرات سرخ‌پوستی[۲۸]، کتاب دوم، «آوازی از قلمرو ارواح[۲۹]» (۱۹۱۵)، کنچرتینو[۳۰] برای کلارینت و ارکستر (۱۹۱۸)، مجلسی. دو کوآرتت زهی (۱۸۸۱، ۱۸۸۷)، دو سونات ویولن (۱۸۹۰، ۱۸۹۸). پیانو. مرثیه‌ها[۳۱]، هفت قطعه (۱۹۰۷)، شش سوناتینا (۱۹۱۰ـ۱۹۲۰). همچنین ویراسته‌ها و تنظیم‌هایی از آثار باخ برای پیانو، ازجمله شاکُن[۳۲] رِ مینور.
- ↑ Doktor Faust
- ↑ Philipp Jarnach
- ↑ Liszt
- ↑ ballet score
- ↑ Bizet
- ↑ sonatina
- ↑ Sarabande und Cortège
- ↑ Fantasia Contrappuntistica
- ↑ futurism
- ↑ Edgard Varèse
- ↑ Empoli
- ↑ Graz
- ↑ Leipzig
- ↑ Helsinki Conservatory
- ↑ Gerda Sjstrand
- ↑ Johann Sebastian Bach
- ↑ Mozart
- ↑ commedia dell’arte
- ↑ Antony Beaumont
- ↑ Sketch of a New Aesthetic of Music
- ↑ Hans Pfitzner
- ↑ Rubinstein
- ↑ Mahler
- ↑ Schoenberg
- ↑ Berceuse élégiaque
- ↑ Die Brautwahl
- ↑ Arlecchino and Turandot
- ↑ Indianisches Tagebuch
- ↑ Gesang vom Reigen der Geister
- ↑ Concertino
- ↑ Elegien
- ↑ chaconne