پرش به محتوا

اصحاب الایکه: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
(جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1')
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:


اَصحابُ‌الاَیکَه <br>
اَصحابُ‌الاَیکَه  
(در لغت به‌معنی قوم صاحب بیشۀ انبوه یا درخت پرشاخ و برگ) در قرآن، به گفتۀ مفسران، همان اصحاب مدین، قوم شعیب (ع). ذکر این قوم چهار بار در قرآن کریم آمده است (حجر، ۷۸؛ شعراء، ۱۷۶؛ ص، ۱۳؛ و ق، ۱۴). برخی مفسّران آنان را قومی غیر اصحاب مدین، دانسته‌اند ازجمله ابن کثیر اصحاب‌الایکه را قومی دانسته که درختی پرشاخ و برگ به نام «ایکه» را می‌پرستیدند و به اصطلاح امروزی، توتم‌پرست بوده‌اند. نام این قوم در قرائت قاریان حجاز و شام، به‌ویژه در مصاحف روایت قالون و ورش از راویان نافع بن عبدالرحمان مدنی به‌صورت «اصحابُ‌ لَیْکَه» ضبط شده است. به گمان، این قوم در شبه‌جزیرۀ سینا یا نزدیک آن، در حاشیۀ بحر قلزم سکونت داشته‌اند.
 
<br><!--11372200-->
(در لغت به‌معنی قوم صاحب بیشۀ انبوه یا درخت پرشاخ و برگ) در [[قرآن]]، به گفتۀ مفسران، همان اصحاب مدین، قوم شعیب (ع). ذکر این قوم چهار بار در قرآن کریم آمده است ([[حجر، سوره|حجر]]، ۷۸؛ [[شعراء، سوره|شعراء]]، ۱۷۶؛ [[ص، سوره|ص]]، ۱۳؛ و [[ق (= قاف)، سوره|ق]]، ۱۴). برخی مفسّران آنان را قومی غیر اصحاب مدین، دانسته‌اند ازجمله ابن کثیر اصحاب‌الایکه را قومی دانسته که درختی پرشاخ و برگ به نام «ایکه» را می‌پرستیدند و به اصطلاح امروزی، توتم‌پرست بوده‌اند. نام این قوم در قرائت قاریان [[حجاز]] و [[شام]]، به‌ویژه در مصاحف روایت قالون و ورش از راویان [[نافع بن عبدالرحمان]] مدنی به صورت «اصحابُ‌ لَیْکَه» ضبط شده است. به گمان، این قوم در [[سینا، شبه جزیره|شبه‌جزیرۀ سینا]] یا نزدیک آن، در حاشیۀ بحر قلزم سکونت داشته‌اند.<br><!--11372200-->
[[رده:دین اسلام]]
[[رده:دین اسلام]]
[[رده:علوم قرآنی]]
[[رده:علوم قرآنی]]
سرویراستار، ویراستار
۳۷٬۶۲۰

ویرایش