میشل پیکولی: تفاوت میان نسخه‌ها

(نام کامل: ژاک دانیل میشل پیکولی<ref>Jacques Daniel Michel Piccoli</ref>) بازیگر برجستۀ سینما و تئاتر فرانسه. از پدر و مادری اهل موسیقی به دنیا آمد. پدرش ویلون‌نوازی ایتالیایی و مادرش پیانیستی فرانسوی بود. میشل پس از اتمام تحصیلات ابتدایی در مدرسۀ بازیگری تحصیل کرد، از سال ۱۹۴5م وارد سینما شد و تا سال‌ها نقش‌های دوم را به عهده می‌گرفت. در دهۀ ۱۹۵۰ در پاریس به عنوان بازیگر سرشناس تئاتر، هم در اجراهای کلاسیک و هم در آثار نوگرایانه (از جمله آثاری از [[سامویل بکت|ساموئل بکت]] و [[اوژن یونسکو]]) ظاهر شد. در دهۀ ۱۹۶۰ به عنوان یکی از بازیگران سرشناس نقش‌های اصلی در سینمای اروپا به شهرت رسید. با بسیاری از فیلمسازان بزرگ (از جمله [[لوییس بونویل (۱۹۰۰ـ۱۹۸۳)|لوییس بونوئل]] در شش فیلم، [[کلود شابرول]]، [[گدار، ژان ـ لوک (۱۹۳۰)|ژان لوک گدار]]، [[آلفرد هیچکاک|آلفرد هیچکاک،]] [[ژان رنوار]] و ژاک ریوت<ref>Jacques Rivett</ref>) همکاری کرد. همسر دومش، [[ژولیت گرکو]] (از ۱۹۶۶ - ۱۹۷۷)، خواننده و بازیگر مشهور فرانسوی بود. پیکولی براثر سکتۀ قلبی درگذشت.   

پیکولی برای ''جهش در تاریکی'' برندهٔ جایزه بهترین بازیگر از جشنواره کن (1980) و برای ''یک ماجرای عجیب''<ref>''Strange Affair''</ref> از جشنواره برلین (به طور مشترک) برندۀ جایزۀ خرس نقره‌ای بهترین بازیگر مرد شد (1981).   

پیکولی، طی 70سال فعالیت بازیگری در سینما و تلویزیون (از سال ۱۹۴۵ تا ۲۰۱۵)، در بیش‌تر از دویست فیلم بازی کرده که در اغلب آنها، چه در نقش اول و چه در نقش دوم، پرتوان و به‌یادماندنی بوده است؛ اگرچه هیچ‌وقت تبدیل به ستاره نشد. او که هم چهره و هم رفتارش سرد و نچسب جلوه می‌کند، بر پرده عالی می‌نماید. از جمله در نقش نویسندۀ روشنفکر و ناراحت ''تحقیر''<ref>''Le Mépris''</ref> (گدار- 1963) همان‌قدر درخشان است که در نقش گنگستر ''دیلینجر مرده است''<ref>''Dillinger è morto''</ref> (مارکو فرری- 1969). به‌جز این، به خاطر حضورش در فیلم‌های بونوئل شهرت دارد و از جمله می‌توان به نقش «هانری هوسون» در بل دوژور<ref>''Belle de jour''</ref> و یا «مارکیز» ''راه شیری''<ref>''La Voie lactée''</ref> اشاره کرد. پیکولی در هر نقشی چه روشنفکر، چه شکم‌پرست، چه رمانتیک، چه مرد حسود و عاشق، چه مرد مهربان، چه بدبین و... راحت بازی می‌کند. او شخصیت سینمای خاص خود را داشت.   

* ''کن‌کن فرانسوی'' (ژان رنوار- 1954)

* ''مانورهای بزرگ'' ([[رنه کلر (۱۸۹۸ـ۱۹۸۱)|رنه کلر]]- ۱۹۵۵)

* ''مرگ در باغ'' (لوییس بونوئل- ۱۹۵۶)

* ''بدرود فیلیپین'' (ژاک روزیه<ref>Jacques Rozier ‎</ref>- ۱۹۶۲)

* ''تحقیر'' (گدار- ۱۹۶۳)

* ''خاطرات یک کلفت'' (لوییس بونوئل- ۱۹۶۴)

* ''حادثه‌ای در ترن'' ([[کوستا گاوراس]]- ۱۹۶۵)

* ''آیا پاریس در حال سوختن است؟'' (رنه کلمان<ref>René Clément</ref>- ۱۹۶۶)

* ''زیبای روز/'' ''بل دوژور'' (لوییس بونوئل- ۱۹۶۷)

* ''دیلینجر مرده است'' (مارکو فرری<ref>Marco Ferreri</ref>- ۱۹۶۹)

* ''راه شیری'' (لوییس بونوئل- ۱۹۶۹)

* ''توپاز'' (آلفرد هیچکاک- ۱۹۶۹)

* ''جذابیت پنهان بورژوازی'' (لوییس بونوئل- ۱۹۷۲)

* ''عروسی در خون'' ([[کلود شابرول]]- ۱۹۷۳)

* ''شبح آزادی'' (لوییس بونوئل- ۱۹۷۴)

* ''جهش در تاریکی'' (مارکو بلوکیو<ref>Marco Bellocchio</ref>- ۱۹۸۰)

* یک ماجرای عجیب (پیر گرانیه-دفر<ref>Pierre Granier-Deferre</ref>- 1981)

* ''اتاقی در شهر'' (ژاک دمی<ref>Jacques Demy</ref>- ۱۹۸۲)

* ''مرگ در باغ فرانسوی'' (میشل دوویل<ref>Michel Deville</ref>- ۱۹۸۵)

* ''وداع بناپارت'' ([[یوسف شاهین]]- ۱۹۸۵)

* ''مزاحم زیبا'' (ژاک ریوت- ۱۹۹۱)

* ''مهاجر'' (یوسف شاهین- ۱۹۹۴)

* ''صد و یک شب'' ([[آنیس واردا]]- ۱۹۹۵)

* ''جشن'' (مانوئل دی الیویرا<ref>Manoel de Oliveira</ref>- ۱۹۹۶)

* ''بازیگران'' (برتران بلیه<ref>Bertrand Blier</ref>- ۲۰۰۰)

* ''به تبر دست نزن'' (ژاک ریوت- ۲۰۰۷)

* ''در جنگ'' (برتران بونولو<ref>Bertrand Bonello</ref>- ۲۰۰۸)

* ''غبار زمان'' (تئو آنگلوپولوس<ref>Theo Angelopoulos</ref>- ۲۰۰۹)

* ''خطوط ولینگتون'' ( والریا سارمینتو<ref>Valeria Sarmiento</ref>- ۲۰۱۲)