کمدی: تفاوت میان نسخه‌ها

کُمدی‌نویسان بزرگ عبارتند از [[ویلیام شکسپیر]]<ref>William Shakespeare</ref>، [[برنارد شاو|جورج برنارد شاو]]<ref> George Bernard Shaw </ref>، [[اسکار وایلد]]<ref>Oscar Wilde </ref>، [[گلدونی، کارلو (۱۷۰۷ـ۱۷۹۳)|کارلو گلدونی]]<ref>Carlo Goldoni</ref>، [[مولیر]]<ref> Molière </ref> و [[ماریوو، پیر کارله دو شامبلن دو (۱۶۸۸ـ۱۷۶۳)|ماریوو]]<ref>Marivaux</ref>.  

از گونه‌های کُمدی‌اند: [[پانتومیم]]<ref> pantomime</ref>، [[طنز]]، فکاهه<ref>farce</ref>، [[طنز تلخ]]<ref> black humour</ref>، و [[کمدیا دلارته|کُمدیا دلارته]]<ref> commedia dell’arte </ref>. در [[قرون وسطا]]، نمایش‌نامه‌های اخلاقی به نمایش مفاهیمی چون شیطان و رذایل بشری پرداختند که بعد‌ها تحول‌یافته و به‌صورت شخصیت‌های خنده‌آور و رایج کُمدی خُلق‌وخوی<ref>comedy of humours </ref> رُنسانسی با شخصیت‌های منفی مشهوری چون موسکا<ref>Mosca</ref>ی [[بن جانسون|بِن‌جانسون]]<ref>Ben Jonson</ref> در ''وُلپون''<ref> ''Volpone''</ref> درآمدند. در خلال قرن ۱۷م، کُمدی‌های شکسپیر و مولیر را نویسندگان کُمدی‌های دورۀ بازگشت<ref> Restoration comedy </ref> نظیر [[جورج اتریج|جورج اِتریج]]<ref>George Etherege</ref>، [[ویلیام ویچرلی]]<ref> William Wycherley</ref>، و [[ویلیام کانگریو (۱۶۷۰ـ۱۷۲۹)|ویلیام کانگریو]]<ref> William Congreve </ref> دنبال کردند. کُمدی احساساتی<ref>sentimental comedy </ref> بخش اعظم قرن ۱۹ را در انگلستان و امریکا از آن خود کرد، گرچه امروزه از آن کم‌تر یاد و یا چیزی بازآفرینی می‌شود. پایان این قرن در انگلستان، سُنّت واقع‌گرایانه [[شاو، برنارد (۱۸۵۶ـ۱۹۵۰)|شاو]] و کُمدی‌های اجتماعی<ref>social comedy </ref> خوش‌ساخت [[وایلد، اسکار (۱۸۵۴ـ۱۹۰۰)|وایلد]] را به‌ ارمغان آورد. از سال ۱۹۰۰ تا ۱۹۳۰م، «کمدی اسلپ‌استیک<ref>slapstick comedy </ref>» از صحنه تئاتر وارد فیلم‌های صامت شد. از دهه ۱۹۲۰ تا ۱۹۴۰م، کمدی‌های آراسته و لطیف نوئل کاوئرد<ref>Noël Coward </ref> و ترنس رایتگن<ref>Terence Rattigan </ref>، دو نویسندۀ انگلیسی، بر صحنه‌های تئاتر و فیلم‌های ناطق اجرا می‌شدند. این کمدی‌ها اواخر دهۀ ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰م با گرایشی به‌سوی هجو و بدبینی، به‌گونه‌ای در آثار [[جو اورتون]]<ref>Joe Orton </ref> و پیتر نیکولز<ref>Peter Nichols </ref>، دو نویسندۀ انگلیسی، دیده می‌شدند، در کنار آن‌ها تئاتر پوچی<ref>Theatre of the Absurd </ref> [[بکت، ساموئل|ساموئل بکت]]<ref>Samuel Beckett </ref>، [[ژان ژنه|ژان ژُنه]]<ref>Jean Genet </ref>، و [[تام استاپارد]]<ref>Tom Stoppard </ref> اجرا می‌شدند. از دهۀ ۱۹۷۰م، «کمدی سیاه<ref>black comedy</ref>» در انگلستان و امریکا نفوذ یافت و آثار [[آلن ایکبورن|آلن اِیکبورن]]<ref> Alan Ayckbourn </ref> صحنه‌های تئاتر انگلیس را به ‌خود اختصاص داد و طنز‌های سیاسی<ref>political satire </ref> [[داریو فو]]<ref>Dario Fo </ref> بر تئاتر مردمی<ref>radical theatre </ref> تأثیر گذاشتند، گرچه کُمدی موقعیت<ref>situation comedy