کمینه گرایی: تفاوت میان نسخه‌ها

</ref> که در موسیقی به‌صورت ‌آهنگ‌های بسیار ساده‌شده تجلّی می‌یابد. هنر کمینه‌گرا در دهۀ ۱۹۵۰ در امریکا به‌منزلۀ واکنشی دربرابر اکسپرسیونیسم انتزاعی<ref>abstract expressionism </ref> پا گرفت، و با دوری‌جستن از رهیافت احساسی آن، به‌سوی غیرشخصی‌گرایی و شکل‌های بنیادینِ معمولاً هندسی، پیش رفت. بیش از هر هنری در قالب مجسمه‌سازی، به‌ویژه در آثار کارل آندره<ref>Carl Andre</ref>، کامل‌ترین نمود بیانی‌اش را یافته است؛ آندره از مواد و مصالح صنعتی برای ایجاد ترکیب‌بندی دقیق و مقیاس‌دار بهره می‌گیرد. در موسیقی، این جنبش از دهۀ ۱۹۶۰ در نوعی فرازهای بزرگ موسیقایی، اغلب تونال<ref> tonal </ref> یا دیاتونیک<ref>diatonic </ref>، و بسیار تکرارشونده، آشکار گردید، که برمبنای چند طرح موسیقاییِ «مینیمال» ساخته می‌شدند. ازجمله بزرگ‌ترین آهنگ‌سازان کمینه‌گرا عبارت‌اند از استیو رایک<ref>Steve Reich</ref> و فیلیپ گلس<ref> Philip Glass </ref>. کمینه‌گرایی الهام'''‌'''بخش گنجینه'''‌'''ای از نوشته'''‌'''های نظری دربارۀ هنر، به'''‌'''ویژه زیباشناسی شد، و تأثیر آن به قلمرو شعر و رقص گسترش یافت. کمینه'''‌'''گرایی نخستین جنبش هنری شاخصی بود که کاملاً توسط هنرمندان امریکایی بنا گردید. این واژه برگرفته از نوشتۀ منتقد هنری امریکایی، باربارا رُز<ref>Barbara Rose </ref>، بود که آثار هنری را هرس'''‌'''شده تا حد «‌مینیمم» توصیف می'''‌'''کرد. هنر کمینه'''‌'''گرا تمامی تصاویر بازنمایی'''‌'''شده یا مشابه موضوع کار را وامی'''‌'''نهد، و بر این باور مبتنی است که هنر باید همچون ریاضی، منطقی، ساده، و روشن باشد، و با ارزش'''‌'''های شخصی، اجتماعی، اخلاقی، و فلسفی دچار پیچیدگی نشود. بر این اساس آثار هنری از دگرگونی، تصویرپردازی، یا معنا عاری'''‌'''اند. نقاشی'''‌'''ها اغلب سبکی هندسی دارند، و نظام'''‌'''های خشک و سخت، و تصاویر منفرد و یک'''‌'''دست'''‌'''شده را به'''‌'''نمایش می'''‌'''گذارند. گواه حضور هنرمند، مثلاً ضربۀ قلم'''‌'''مو، معمولاً برای ایجاد هنری که شکاف بین الهام و امر روزمره را پر کند، محو و نابود می'''‌'''شود. علی'''‌'''رغم محدودیت'''‌'''های آشکار، هنر کمینه'''‌'''گرا انواع بسیاری از سبک'''‌'''ها، از تابلوهای تک'''‌'''رنگ<ref>monochrome </ref> آگنس مارتین<ref>Agnes Martin</ref>، تا سازه'''‌'''های برهم'''‌'''انباشتۀ تیرآهن'''‌'''ها اثر کارل آندره، را دربر‌می'''‌'''گیرد. کمینه'''‌'''گرایی با وانهادن توهّم فضایی که به آثار هنری بُعد، فضا، یا پرسپکتیو می'''‌'''بخشد، اهداف نوینی را در هنر، به'''‌'''ویژه مجسمه'''‌'''سازی، پیش'''‌'''نهاد. از میان هنرمندان برجستۀ این جنبش، کارل آندره، دَن فلیوین<ref> Dan Flavin </ref>، دونالد جاد<ref>Donald Judd </ref>، سل لویت<ref>Sol Le Witt </ref>، ریچارد سرا<ref>Richard Serra </ref>، و فرانک استلا<ref>Frank Stella</ref> درخور ذکرند.