یانگون: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
|جمعیت=5,160,512 نفر (۲۰۱۴) | |جمعیت=5,160,512 نفر (۲۰۱۴) | ||
|تولیدات و صنایع مهم=کشتی سازی، پالایش نفت، برنج کوبی، پارچه بافی، و تولید ظروف سفالی | |تولیدات و صنایع مهم=کشتی سازی، پالایش نفت، برنج کوبی، پارچه بافی، و تولید ظروف سفالی | ||
|بناهای مهم=پاگودای | |بناهای مهم=پاگودای شِوه داگون، ساخت ۵۸۵پم، و زیارتگاه بوداییان برمهای؛ پاگوداهای سوله و بوتاتونگ؛ مجسمههایی مشهور از بودا در حالت خوابیده و نشسته؛ دانشگاه هنر و علوم یانگون، افتتاح ۱۹۲۰؛ و موزۀ ملی و موزۀ تاریخ طبیعی میانمار | ||
}} | }} | ||
یانْگون (Yangon)<br/> [[File:42017800.jpg|thumb|پاگوداي سوله، يانگون]] (نام سابق: رانگون<ref>Rangoon</ref>، تا ۱۹۸۹) پایتخت و بندر اصلی [[میانمار]]<ref>Myanmar</ref> (برمه)، کنار رود یانگون<ref>Yangon River</ref>، به فاصلۀ ۳۲کیلومتری [[اقیانوس هند]]، با 5,160,512 نفر جمعیت (۲۰۱۴) و 598.75 کیلومتر مربع مساحت. صنایع آن شامل کشتیسازی، پالایش [[نفت]]، برنجکوبی، پارچهبافی، و تولید ظروف سفالی است. یانگون مرکز ارتباطات جادهای، هوایی، و راهآهن، و نیز مرکز حملونقل رودخانهای و از بزرگترین بازارهای [[برنج]] جهان است. شهر داگون<ref>Dagon</ref> در ۷۴۶م در این محل بنا شد. و آلائونگپایا<ref>Alaungpaya</ref>، پادشاه برمه، در ۱۷۵۵ آن را رانگون، بهمعنای پایان کشمکش، نامید. هندیها و چینیهای زیادی جمعیت یانگون را تشکیل میدهند. قدیمیترین بناهای یانگون شامل معابد بودایی است که مهمترین آنها پاگودای شِوه داگون<ref>Shwe Dagon</ref>، ساخت ۵۸۵پم، و زیارتگاه بوداییان برمهای<ref>Burmese Buddhists</ref> است. پاگوداهای سوله<ref>Sule</ref> و بوتاتونگ<ref>Botataung</ref> نیز بیش از ۲هزار سال قدمت دارند. یانگون همچنین دارای مجسمههایی مشهور از [[بودا]] در حالت خوابیده و نشسته است. دانشگاه هنر و علوم یانگون در ۱۹۲۰ افتتاح شد و موزۀ ملی و موزۀ تاریخ طبیعی میانمار نیز در این شهر قرار دارند. یانگون دارای آب و هوای موسمی گرمسیری است. این شهر یک فصل مرطوب طولانی از ماه مه تا اکتبر دارد که در آن مقدار قابل توجهی باران می بارد؛ و یک فصل خشک از نوامبر تا آوریل که در آن بارندگی کمی رخ میدهد. یانگون در هر زمان از سال مستعد طوفانهای گرمسیری است. | یانْگون (Yangon)<br/> [[File:42017800.jpg|thumb|پاگوداي سوله، يانگون]] (نام سابق: رانگون<ref>Rangoon</ref>، تا ۱۹۸۹) پایتخت و بندر اصلی [[میانمار]]<ref>Myanmar</ref> (برمه)، کنار رود یانگون<ref>Yangon River</ref>، به فاصلۀ ۳۲کیلومتری [[اقیانوس هند]]، با 5,160,512 نفر جمعیت (۲۰۱۴) و 598.75 کیلومتر مربع مساحت. صنایع آن شامل کشتیسازی، پالایش [[نفت]]، برنجکوبی، پارچهبافی، و تولید ظروف سفالی است. یانگون مرکز ارتباطات جادهای، هوایی، و راهآهن، و نیز مرکز حملونقل رودخانهای و از بزرگترین بازارهای [[برنج]] جهان است. شهر داگون<ref>Dagon</ref> در ۷۴۶م در این محل بنا شد. و آلائونگپایا<ref>Alaungpaya</ref>، پادشاه برمه، در ۱۷۵۵ آن را رانگون، بهمعنای پایان کشمکش، نامید. هندیها و چینیهای زیادی جمعیت یانگون را تشکیل میدهند. قدیمیترین بناهای یانگون شامل معابد بودایی است که مهمترین آنها پاگودای شِوه داگون<ref>Shwe Dagon</ref>، ساخت ۵۸۵پم، و زیارتگاه بوداییان برمهای<ref>Burmese Buddhists</ref> است. پاگوداهای سوله<ref>Sule</ref> و بوتاتونگ<ref>Botataung</ref> نیز بیش از ۲هزار سال قدمت دارند. یانگون همچنین دارای مجسمههایی مشهور از [[بودا]] در حالت خوابیده و نشسته است. دانشگاه هنر و علوم یانگون در ۱۹۲۰ افتتاح شد و موزۀ ملی و موزۀ تاریخ طبیعی میانمار نیز در این شهر قرار دارند. یانگون دارای آب و هوای موسمی گرمسیری است. این شهر یک فصل مرطوب طولانی از ماه مه تا اکتبر دارد که در آن مقدار قابل توجهی باران می بارد؛ و یک فصل خشک از نوامبر تا آوریل که در آن بارندگی کمی رخ میدهد. یانگون در هر زمان از سال مستعد طوفانهای گرمسیری است. | ||