خاچاطوریان، آرام ایلیچ (۱۹۰۳ـ۱۹۷۸): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
خاچاطوریان، | خاچاطوریان، آرام ایلیچ (۱۹۰۳ـ۱۹۷۸)(Khachaturian, Aram Il\'yich)<br> | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}<p> | }} | ||
[[پرونده:Khachaturian, Aram.jpg|بندانگشتی|آرام ایلیچ خاچاطوریان]] | |||
<p> | |||
آهنگساز ارمنی. استفادۀ او از تِمهای محلی در آثاری همچون بالههای ''گایانه''<ref>''Gayaneh''</ref> (۱۹۴۲)، که شامل ''رقص شمشیر''<ref>''Sabre Dance'' </ref> است، و ''اسپارتاکوس''<ref>''Spartacus'' </ref> (۱۹۵۶) نمود دارد. پدر او، که صحاف بود، پس از انقلاب روسیه توانست او را برای تحصیل به مسکو بفرستد. در آنجا وارد مدرسۀ موسیقی گِنسین<ref>Gnesin School of Music</ref> شد و در ۱۹۲۳ زیرنظر میخائیل گِنسین<ref>Mikhail Gnesin</ref> به تحصیل پرداخت؛ از ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۷ در کنسرواتوار مسکو<ref>Moscow Conservatory </ref> از سرگِی واسیلِنکو<ref>Sergey Vasilenko </ref> و نیکلای میاسکوفسکی<ref>Nikolay Myaskovsky</ref> تعلیم گرفت. ترانههای محلی ارمنستان و سایر نواحی جنوبی روسیه را مطالعه کرد و برای ساختههایش از آنها تأثیر پذیرفت. کنسرتوی پیانو و یک سمفونی پیش از جنگ برایش موفقیت بههمراه آوردند، اما پاکسازی آهنگسازان در ۱۹۴۸ به ضرر او تمام شد و بههمینسبب به موسیقی باله و فیلمهای میهنی روآورد. ازجمله آثار اوست: بالههای صحنهای'' خوشبختی''<ref>''Happiness'' </ref> (۱۹۳۹) و ''اسپارتاکوس'' (۱۹۵۶)؛ موسیقی صحنهای برای نمایشنامههای ''مکبث''<ref>''Macbeth'' </ref> اثر شکسپیر<ref>Shakespeare </ref>، ''لوپه دِ وِگا''<ref>Lope de Vega </ref>، ''ناقوسهای کرملین''<ref>''Kremlin Chimes'' </ref> اثر پاگادین<ref>Pogodin </ref>، ''بالماسکۀ''<ref>''Masquerade'' </ref> اثر لِرمانتوف<ref>Lermontov </ref>، و آثار دیگر ارکستری. سه سمفونی (۱۹۳۲ـ۱۹۴۷)، ''سوییت رقص''<ref>Dance Suite </ref> (۱۹۳۳)، ''اوورتور موقرانه''<ref>''Solemn Overture''</ref>، «''به پایان جنگ''<ref>''To the End of the War'' </ref>» برای ارکستر؛ ''ترانۀ استالین''<ref>''Song of Stalin''</ref> برای کُر و ارکستر (۱۹۳۸).</p><!--19001800--> | آهنگساز ارمنی. استفادۀ او از تِمهای محلی در آثاری همچون بالههای ''گایانه''<ref>''Gayaneh''</ref> (۱۹۴۲)، که شامل ''رقص شمشیر''<ref>''Sabre Dance'' </ref> است، و ''اسپارتاکوس''<ref>''Spartacus'' </ref> (۱۹۵۶) نمود دارد. پدر او، که صحاف بود، پس از [[انقلاب روسیه (۱۹۱۷)|انقلاب روسیه]] توانست او را برای تحصیل به مسکو بفرستد. در آنجا وارد مدرسۀ موسیقی گِنسین<ref>Gnesin School of Music</ref> شد و در ۱۹۲۳ زیرنظر میخائیل گِنسین<ref>Mikhail Gnesin</ref> به تحصیل پرداخت؛ از ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۷ در کنسرواتوار مسکو<ref>Moscow Conservatory </ref> از سرگِی واسیلِنکو<ref>Sergey Vasilenko </ref> و [[میاسکوفسکی، نیکلای (۱۸۸۱ـ۱۹۵۰)|نیکلای میاسکوفسکی]]<ref>Nikolay Myaskovsky</ref> تعلیم گرفت. ترانههای محلی [[ارمنستان]] و سایر نواحی جنوبی روسیه را مطالعه کرد و برای ساختههایش از آنها تأثیر پذیرفت. کنسرتوی پیانو و یک سمفونی پیش از جنگ برایش موفقیت بههمراه آوردند، اما پاکسازی آهنگسازان در ۱۹۴۸ به ضرر او تمام شد و بههمینسبب به موسیقی باله و فیلمهای میهنی روآورد. ازجمله آثار اوست: بالههای صحنهای'' خوشبختی''<ref>''Happiness'' </ref> (۱۹۳۹) و ''اسپارتاکوس'' (۱۹۵۶)؛ موسیقی صحنهای برای نمایشنامههای ''مکبث''<ref>''Macbeth'' </ref> اثر [[شکسپیر، ویلیام (۱۵۶۴ـ ۱۶۱۶)|شکسپیر]]<ref>Shakespeare </ref>، ''لوپه دِ وِگا''<ref>Lope de Vega </ref>، ''ناقوسهای کرملین''<ref>''Kremlin Chimes'' </ref> اثر پاگادین<ref>Pogodin </ref>، ''بالماسکۀ''<ref>''Masquerade'' </ref> اثر [[لرمانتوف، میخاییل (۱۸۱۴ـ۱۸۴۱)|لِرمانتوف]]<ref>Lermontov </ref>، و آثار دیگر ارکستری. سه سمفونی (۱۹۳۲ـ۱۹۴۷)، ''سوییت رقص''<ref>Dance Suite </ref> (۱۹۳۳)، ''اوورتور موقرانه''<ref>''Solemn Overture''</ref>، «''به پایان جنگ''<ref>''To the End of the War'' </ref>» برای ارکستر؛ ''ترانۀ استالین''<ref>''Song of Stalin''</ref> برای کُر و ارکستر (۱۹۳۸).</p><!--19001800--> | ||
نسخهٔ ۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۳۶
خاچاطوریان، آرام ایلیچ (۱۹۰۳ـ۱۹۷۸)(Khachaturian, Aram Il\'yich)
آرام ایلیچ خاچاطوریان Aram Il\'yich Khachaturian | |
---|---|
زادروز |
۱۹۰۳م |
درگذشت | ۱۹۷۸م |
ملیت | ارمنی |
تحصیلات و محل تحصیل | مدرسه موسیقی گنسین |
شغل و تخصص اصلی | آهنگ ساز |
آثار | خوشبختی (۱۹۳۹) و اسپارتاکوس (۱۹۵۶) |
گروه مقاله | موسیقی |
آهنگساز ارمنی. استفادۀ او از تِمهای محلی در آثاری همچون بالههای گایانه[۱] (۱۹۴۲)، که شامل رقص شمشیر[۲] است، و اسپارتاکوس[۳] (۱۹۵۶) نمود دارد. پدر او، که صحاف بود، پس از انقلاب روسیه توانست او را برای تحصیل به مسکو بفرستد. در آنجا وارد مدرسۀ موسیقی گِنسین[۴] شد و در ۱۹۲۳ زیرنظر میخائیل گِنسین[۵] به تحصیل پرداخت؛ از ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۷ در کنسرواتوار مسکو[۶] از سرگِی واسیلِنکو[۷] و نیکلای میاسکوفسکی[۸] تعلیم گرفت. ترانههای محلی ارمنستان و سایر نواحی جنوبی روسیه را مطالعه کرد و برای ساختههایش از آنها تأثیر پذیرفت. کنسرتوی پیانو و یک سمفونی پیش از جنگ برایش موفقیت بههمراه آوردند، اما پاکسازی آهنگسازان در ۱۹۴۸ به ضرر او تمام شد و بههمینسبب به موسیقی باله و فیلمهای میهنی روآورد. ازجمله آثار اوست: بالههای صحنهای خوشبختی[۹] (۱۹۳۹) و اسپارتاکوس (۱۹۵۶)؛ موسیقی صحنهای برای نمایشنامههای مکبث[۱۰] اثر شکسپیر[۱۱]، لوپه دِ وِگا[۱۲]، ناقوسهای کرملین[۱۳] اثر پاگادین[۱۴]، بالماسکۀ[۱۵] اثر لِرمانتوف[۱۶]، و آثار دیگر ارکستری. سه سمفونی (۱۹۳۲ـ۱۹۴۷)، سوییت رقص[۱۷] (۱۹۳۳)، اوورتور موقرانه[۱۸]، «به پایان جنگ[۱۹]» برای ارکستر؛ ترانۀ استالین[۲۰] برای کُر و ارکستر (۱۹۳۸).
- ↑ Gayaneh
- ↑ Sabre Dance
- ↑ Spartacus
- ↑ Gnesin School of Music
- ↑ Mikhail Gnesin
- ↑ Moscow Conservatory
- ↑ Sergey Vasilenko
- ↑ Nikolay Myaskovsky
- ↑ Happiness
- ↑ Macbeth
- ↑ Shakespeare
- ↑ Lope de Vega
- ↑ Kremlin Chimes
- ↑ Pogodin
- ↑ Masquerade
- ↑ Lermontov
- ↑ Dance Suite
- ↑ Solemn Overture
- ↑ To the End of the War
- ↑ Song of Stalin