فرانک، سزار (۱۸۲۲ـ۱۸۹۰): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
فرانک، سزار (۱۸۲۲ـ۱۸۹۰)(Franck, Cesar)<br/> [[File:33054100-4.jpg|thumb|فِرانْک، سِزار]][[File:33054100.jpg|thumb|فِرانْک، سِزار]] {{جعبه زندگینامه | |||
|عنوان = سِزار فِرانْک | |عنوان = سِزار فِرانْک | ||
|نام = Cesar Franck | |نام = Cesar Franck | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
}}آهنگ‌ساز بلژیکی. از پیش‌گامان فرم چرخه‌ای (سیکلی)<ref>cyclic form | }}آهنگ‌ساز بلژیکی. از پیش‌گامان فرم چرخه‌ای (سیکلی)<ref>cyclic form | ||
</ref> بود، و سبک هارمونیک او از تجربه‌هایش در مقام | </ref> بود، و سبک [[هارمونیک]] او از تجربه‌هایش در مقام [[ارگ|ارگ]]<nowiki/>نواز کلیسا تأثیر می‌گرفت. ازجمله آثار مذهبی و رُمانتیک اوست: ''سمفونی در رِمینور''<ref>''Symphony in D Minor'' </ref> (۱۸۸۶ـ۱۸۸۸)، ''واریاسیون‌های سمفونیک''<ref>''Variations Symphoniques''</ref> (۱۸۸۵) برای [[پیانو]] و ارکستر، ''سونات ویولن''<ref>''Violin Sonata'' </ref> (۱۸۸۶)، اوراتوریوی ''له‌بئاتیتود (برکت‌ها)''<ref>''Les Béatitudes/The Beatitudes''</ref> (۱۸۷۹)، و قطعه‌های فراوان برای ارگ. فرانک در [[لیژ|لیِژ]]<ref> Liège </ref> به‌دنیا آمد. از کودکی در نواختن پیانو بااستعداد بود، و در ۱۱سالگی گشت هنری‌اش را در سراسر [[بلژیک]] برگزار کرد. در ۱۸۳۵ برای تحصیل به [[پاریس، شهر|پاریس]]، رفت، و در ۱۸۳۷ وارد کنسرواتوار شد در آن‌جا هر سال یک جایزه می‌برد. در ۱۸۴۸ با بازیگر جوانی ازدواج کرد و در ۱۸۵۱ با سمت ارگ‌نواز در کلیسای سن ـ ژان ـ سن ـ فرانسوا<ref>Saint-Jean-Saint Francois </ref> استخدام شد. در ۱۸۵۳ سرپرست کُر و در ۱۸۵۸ ارگ‌نواز کلیسای سنت کلوتیلد<ref>Sainte-Clotilde </ref> شد. برجسته‌ترین خصوصیت او مهارتش در بداهه‌نوازی بود. در ۱۸۷۲ با سِمت استاد ارگ به‌استخدام کنسرواتوار درآمد. فرانک حلقه‌ای از دانشجویان جوان و مشتاق را دور هم جمع کرد، که در میان‌شان چهره‌هایی بودند همچون [[دندی، ونسان (۱۸۵۱ـ۱۹۳۱)|ونسان دندی]]<ref>Vincent d’Indy </ref>، [[شوسون، ارنست (۱۸۵۵ـ۱۸۹۹)|ارنست شوسون]]<ref>Ernest Chausson </ref>، گیوم لُکو<ref>Guillaume Lekeu</ref>، و [[دوپارک، هانری فوکه ( ۱۸۴۸ـ۱۹۳۳)|هانری دوپارک]]<ref> Henri Duparc </ref>، و همراه آنان مطالعه و پژوهش دربارۀ موسیقی پُلی‌فونیک و سمفونیک را دنبال کرد؛ او بنیادگذار شاخۀ ویژه‌ای از موسیقی مدرن فرانسوی بود، شاخه‌ای که بدون از دست‌دادن فردیت خود، نوآوری‌های [[واگنر، ریشارد (۱۸۱۳ـ۱۸۸۳)|واگنر]] را جذب کرد. فرانک در ۱۸۸۵ لقب شوالیۀ لژیون دونور<ref>Legion of Honour</ref> را دریافت کرد و سال بعد، در ژانویۀ ۱۸۸۷، جشنواره‌ای از آثار او برگزار شد. | ||
| | ||
نسخهٔ ۱۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۰۹
فرانک، سزار (۱۸۲۲ـ۱۸۹۰)(Franck, Cesar)
| سِزار فِرانْک Cesar Franck | |
|---|---|
| زادروز |
لیِژ ۱۸۲۲م |
| درگذشت | ۱۸۹۰م |
| ملیت | بلژیکی |
| تحصیلات و محل تحصیل | کنسرواتوار پاریس |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ‌ساز |
| لقب | شوالیۀ لژیون دونور |
| آثار | سمفونی در رِمینور (1886ـ1888)؛ واریاسیون‌های سمفونیک (1885) برای پیانو و ارکستر؛ سونات ویولن (1886)؛ اوراتوریوی له‌بئاتیتود (برکت‌ها) (1879) |
| گروه مقاله | موسیقی |
| جوایز و افتخارات | از پیش‌گامان فرم چرخه‌ای (سیکلی)، بنیادگذار شاخۀ ویژه‌ای از موسیقی مدرن فرانسوی |
آهنگ‌ساز بلژیکی. از پیش‌گامان فرم چرخه‌ای (سیکلی)[۱] بود، و سبک هارمونیک او از تجربه‌هایش در مقام ارگ‌نواز کلیسا تأثیر می‌گرفت. ازجمله آثار مذهبی و رُمانتیک اوست: سمفونی در رِمینور[۲] (۱۸۸۶ـ۱۸۸۸)، واریاسیون‌های سمفونیک[۳] (۱۸۸۵) برای پیانو و ارکستر، سونات ویولن[۴] (۱۸۸۶)، اوراتوریوی له‌بئاتیتود (برکت‌ها)[۵] (۱۸۷۹)، و قطعه‌های فراوان برای ارگ. فرانک در لیِژ[۶] به‌دنیا آمد. از کودکی در نواختن پیانو بااستعداد بود، و در ۱۱سالگی گشت هنری‌اش را در سراسر بلژیک برگزار کرد. در ۱۸۳۵ برای تحصیل به پاریس، رفت، و در ۱۸۳۷ وارد کنسرواتوار شد در آن‌جا هر سال یک جایزه می‌برد. در ۱۸۴۸ با بازیگر جوانی ازدواج کرد و در ۱۸۵۱ با سمت ارگ‌نواز در کلیسای سن ـ ژان ـ سن ـ فرانسوا[۷] استخدام شد. در ۱۸۵۳ سرپرست کُر و در ۱۸۵۸ ارگ‌نواز کلیسای سنت کلوتیلد[۸] شد. برجسته‌ترین خصوصیت او مهارتش در بداهه‌نوازی بود. در ۱۸۷۲ با سِمت استاد ارگ به‌استخدام کنسرواتوار درآمد. فرانک حلقه‌ای از دانشجویان جوان و مشتاق را دور هم جمع کرد، که در میان‌شان چهره‌هایی بودند همچون ونسان دندی[۹]، ارنست شوسون[۱۰]، گیوم لُکو[۱۱]، و هانری دوپارک[۱۲]، و همراه آنان مطالعه و پژوهش دربارۀ موسیقی پُلی‌فونیک و سمفونیک را دنبال کرد؛ او بنیادگذار شاخۀ ویژه‌ای از موسیقی مدرن فرانسوی بود، شاخه‌ای که بدون از دست‌دادن فردیت خود، نوآوری‌های واگنر را جذب کرد. فرانک در ۱۸۸۵ لقب شوالیۀ لژیون دونور[۱۳] را دریافت کرد و سال بعد، در ژانویۀ ۱۸۸۷، جشنواره‌ای از آثار او برگزار شد.