ادیب السلطنه سمیعی، حسین (۱۲۵۴ـ تهران ۱۳۳۲ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:11165500.png|جایگزین=ادیب‌السلطنه سمیعی|بندانگشتی|287x287پیکسل|ادیب‌السلطنه سمیعی]] | [[پرونده:11165500.png|جایگزین=ادیب‌السلطنه سمیعی|بندانگشتی|287x287پیکسل|ادیب‌السلطنه سمیعی]] | ||
حسین اَدیبُ‌السّلطنۀ سمیعی (رشت ۱۲۵۴ـ تهران ۱۳۳۲ش)<br>دولتمرد و | حسین اَدیبُ‌السّلطنۀ سمیعی (رشت ۱۲۵۴ـ تهران ۱۳۳۲ش)<br>دولتمرد و | ||
شاعر ایرانی. پس از تحصیلات مقدماتی به امور دیوانی پرداخت و از فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی نیز دوری نمی‌گزید. در شعر به شیوۀ سنتی گرایش داشت و اخوانیاتی با بعضی ادیبان و شاعران عصر، همچون [[بهار، محمدتقی (مشهد ۱۲۶۵ـ تهران ۱۳۳۰ش)|محمدتقی ملک‌الشعراء بهار]] و [[بدیع الزمان فروزانفر|بدیع‌الزمان فروزانفر]]، داشت. نیابت رئیس فرهنگستان اول ایران را نیز برعهده داشته است. همچنین در دوره‌هایی (اواخر حکومت قاجار، سلطنت رضاشاه و همچنین محمدرضاشاه) مناصبی چون وزارت و نمایندگی مجلس به وی محول شده است. | شاعر ایرانی. پس از تحصیلات مقدماتی به امور دیوانی پرداخت و از فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی نیز دوری نمی‌گزید. در شعر به شیوۀ سنتی گرایش داشت و اخوانیاتی با بعضی ادیبان و شاعران عصر، همچون [[بهار، محمدتقی (مشهد ۱۲۶۵ـ تهران ۱۳۳۰ش)|محمدتقی ملک‌الشعراء بهار]] و [[بدیع الزمان فروزانفر|بدیع‌الزمان فروزانفر]]، داشت. نیابت رئیس فرهنگستان اول ایران را نیز برعهده داشته است. همچنین در دوره‌هایی (اواخر حکومت قاجار، سلطنت [[رضاشاه پهلوی (آلاشت ۱۲۵۷ـ ژوهانسبورگ ۱۳۲۳ش)|رضاشاه]] و همچنین [[محمدرضا شاه پهلوی (۱۲۹۸ـ۱۳۵۹ش)|محمدرضاشاه]]) مناصبی چون وزارت و نمایندگی مجلس به وی محول شده است. | ||
دیوانش در ۱۳۳۵ در تهران نشر یافته است. | دیوانش در ۱۳۳۵ در تهران نشر یافته است. | ||
<br /> | |||
---- | ---- | ||
<br><!--11165500--> | <br><!--11165500--> | ||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
[[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]] | [[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۰۷
حسین اَدیبُ‌السّلطنۀ سمیعی (رشت ۱۲۵۴ـ تهران ۱۳۳۲ش)
دولتمرد و
شاعر ایرانی. پس از تحصیلات مقدماتی به امور دیوانی پرداخت و از فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی نیز دوری نمی‌گزید. در شعر به شیوۀ سنتی گرایش داشت و اخوانیاتی با بعضی ادیبان و شاعران عصر، همچون محمدتقی ملک‌الشعراء بهار و بدیع‌الزمان فروزانفر، داشت. نیابت رئیس فرهنگستان اول ایران را نیز برعهده داشته است. همچنین در دوره‌هایی (اواخر حکومت قاجار، سلطنت رضاشاه و همچنین محمدرضاشاه) مناصبی چون وزارت و نمایندگی مجلس به وی محول شده است.
دیوانش در ۱۳۳۵ در تهران نشر یافته است.