ازارقه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اَزارِقه<br/> پیروان نافِعِ بن اَزْرَق، ملقب به ابوراشد، که در اواخر سلطنت یزید بن معاویه (۶۰ـ۶۴ق) خروج کرد، | اَزارِقه<br /> پیروان نافِعِ بن اَزْرَق، ملقب به ابوراشد، که در اواخر سلطنت [[یزید بن معاویه (۲۵ـ۶۴ق)|یزید بن معاویه]] (۶۰ـ۶۴ق) خروج کرد، از افراطی‌ترین فِرَق [[خوارج]]. نافع مخالفانش را مشرک خواند و کشتن زنان و فرزندان آنان را جایز شمرد. پس از نافع پیروانش به ترتیب با عُبِیدالله بن ماحوز ( ـ۶۶ق)، زُبِیر بن ماحوزی و قطری بن الفجأة بیعت کردند. در ۶۸ق، میان خوارج ازرقی به رهبری زبیر و قطری، و سپاهیان حجاج بن یوسف با فرماندهی [[مهلب بن ابی صفره|مهلّب بن ابی صفره]]، نبردهایی طولانی و خونین درگرفت که گسترۀ آن از [[فارس، استان|فارس]] تا [[خوزستان]]، [[کارون، رودخانه|رود کارون]]، حوالی [[بصره]]، [[اصفهان، شهر|اصفهان]]، [[سیستان، ناحیه تاریخی|سیستان]] و [[کرمان، شهر|کرمان]] می‌رسید. مهلّب بسیاری از آنان را کشت و با قتل قطری ازارقه پراکنده و از آن حدود رانده شدند. این گروه که از متعصّب‌ترین خوارج بودند، [[امام علی|علی]] (ع) را کافر و قتل او را برحق می‌دانستند. آنان با تکیه به اصل «لا حُکمَ اِلّا لِله»، فقط اعضای گروه خود را مسلمان واقعی می‌دانستند و تنها پایگاه خود را «دارالاسلام» می‌خواندند، سرزمین مسلمین را «دارالحرب» می‌دانستند. حضور در نماز جماعتشان، ازدواج با آنان و خوردن ذبیحه‌شان را جایز نمی‌شمردند و خیانت‌کردن در امانت ایشان را روا می‌داشتند. به اعتقاد آنان خون زن و فرزند خوارجی که جنگ نکنند حلال است؛ مرتکبان کبیره جملگی کافرند و به دوزخ می‌روند.<br /> <!--11217500--> | ||
[[Category:دین اسلام]] [[Category:فرق و مذاهب]] | [[Category:دین اسلام]] | ||
[[Category:فرق و مذاهب]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۲۰
اَزارِقه
پیروان نافِعِ بن اَزْرَق، ملقب به ابوراشد، که در اواخر سلطنت یزید بن معاویه (۶۰ـ۶۴ق) خروج کرد، از افراطی‌ترین فِرَق خوارج. نافع مخالفانش را مشرک خواند و کشتن زنان و فرزندان آنان را جایز شمرد. پس از نافع پیروانش به ترتیب با عُبِیدالله بن ماحوز ( ـ۶۶ق)، زُبِیر بن ماحوزی و قطری بن الفجأة بیعت کردند. در ۶۸ق، میان خوارج ازرقی به رهبری زبیر و قطری، و سپاهیان حجاج بن یوسف با فرماندهی مهلّب بن ابی صفره، نبردهایی طولانی و خونین درگرفت که گسترۀ آن از فارس تا خوزستان، رود کارون، حوالی بصره، اصفهان، سیستان و کرمان می‌رسید. مهلّب بسیاری از آنان را کشت و با قتل قطری ازارقه پراکنده و از آن حدود رانده شدند. این گروه که از متعصّب‌ترین خوارج بودند، علی (ع) را کافر و قتل او را برحق می‌دانستند. آنان با تکیه به اصل «لا حُکمَ اِلّا لِله»، فقط اعضای گروه خود را مسلمان واقعی می‌دانستند و تنها پایگاه خود را «دارالاسلام» می‌خواندند، سرزمین مسلمین را «دارالحرب» می‌دانستند. حضور در نماز جماعتشان، ازدواج با آنان و خوردن ذبیحه‌شان را جایز نمی‌شمردند و خیانت‌کردن در امانت ایشان را روا می‌داشتند. به اعتقاد آنان خون زن و فرزند خوارجی که جنگ نکنند حلال است؛ مرتکبان کبیره جملگی کافرند و به دوزخ می‌روند.