گلن گولد: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
گلن گولد (تورنتو 25 دسامبر ۱۹۳۲ـ تورنتو 4 اکتبر ۱۹۸۲م) | گلن گولد (تورنتو 25 دسامبر ۱۹۳۲ـ تورنتو 4 اکتبر ۱۹۸۲م) | ||
(نام کامل: گلن هربرت گولد؛ به انگلیسی: Glenn Herbert Gould) | (نام کامل: گلن هربرت گولد؛ به انگلیسی: Glenn Herbert Gould) [[پیانو]]<nowiki/>نواز کانادایی. با نخستین ضبط خود از ''واریاسیون‌های گلدبرگ''<ref>''Goldberg Variations''</ref> اثر [[باخ، یوهان سباستیان (۱۶۸۵ـ۱۷۵۰)|باخ]] به شهرت رسید و جایگاه خود را در مقام یکی از بزرگ‌ترین مفسران آثار باخ تثبیت کرد. تک‌روی‌های او، به‌خصوص انتخاب سرعت‌های غیرمعمول، در نهایت موجب شد تا اجرای زنده را برای ضبط کنار بگذارد. وی به اکثر آثار موسیقی دورۀ رمانتیک مانند [[لیست، فرانتس (۱۸۱۱ـ۱۸۸۶)|لیست]]، [[شومان ، روبرت (۱۸۱۰ـ۱۸۵۶)|شومان]] و [[شوپن، فردریک فرانسوا (۱۸۱۰ـ۱۸۴۹)|شوپن]] بی‌اعتنایی می‌کرد و بیش‌تر ضبط‌‌هایی که داشت از موسیقی [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون]] و خاصه باخ بود. نکتۀ جالب در مورد هربرت گولد این است که او مطالعۀ پیانو را به نواختن آن ترجیح می‌داد و حتی می‌توانست به طور ذهنی پیانو را تمرین کند و با یک نگاه همه چیز را به ذهن بسپارد. [[برنستاین، لیونارد (۱۹۱۸ـ۱۹۹۰)|برنستاین]] او را «بزرگ‌ترین اتفاقی که برای موسیقی در سال‌های گذشته افتاده است» دانست. | ||
از خردسالی با استعدادی نوبغ‌آمیز از مادرش نوازندگی پیانو و نت را یاد گرفت. در 10 سالگی برای تحصیل به کنسرواتوار سلطنتی موسیقیِ<ref>Royal Conservatory of Music</ref> تورنتو رفت و در آن‌جا به مدت 5 سال (تا سال 1947) جز آموزش تئوری موسیقی، تکنیک‌های نوازندگی‌اش را هم تکمیل کرد و همچنین پس از دوسال خود به عنوان استاد به تدریس پرداخت. در سال 1957 به عنوان اولین امریکایی در شوروی تور موسیقی برگزار کرد. آخرین اجرای صحنه‌ای او آوریل 1964 در تئاتر ویلشر ابلِ<ref>Wilshire Ebell</ref> لس آنجلس بود و پس از آن صرفا به اجراهای استودیویی بسنده کرد. گولد اگرچه به عنوان پیانیست شهرت داشت، اما در زمینۀ رهبری ارکستر، گویندگی رادیو و نویسندگی در زمینۀ موسیقی (برای نشریات) هم فعالیت زیادی داشت. گلد برای آثارش چهار [[جایزه گرمی|جایزۀ گرمی]] (برای تک‌نوازی یا کار ارکسترال) دریافت کرد و در سال 2013 آکادمی ملی علوم و هنرهای ضبط (گرمی) نام او را به عنوان برندۀ یک عمر دستاورد هنری اعلام کرد.<br /> | از خردسالی با استعدادی نوبغ‌آمیز از مادرش نوازندگی پیانو و نت را یاد گرفت. در 10 سالگی برای تحصیل به کنسرواتوار سلطنتی موسیقیِ<ref>Royal Conservatory of Music</ref> تورنتو رفت و در آن‌جا به مدت 5 سال (تا سال 1947) جز آموزش تئوری موسیقی، تکنیک‌های نوازندگی‌اش را هم تکمیل کرد و همچنین پس از دوسال خود به عنوان استاد به تدریس پرداخت. در سال 1957 به عنوان اولین امریکایی در شوروی تور موسیقی برگزار کرد. آخرین اجرای صحنه‌ای او آوریل 1964 در تئاتر ویلشر ابلِ<ref>Wilshire Ebell</ref> لس آنجلس بود و پس از آن صرفا به اجراهای استودیویی بسنده کرد. گولد اگرچه به عنوان پیانیست شهرت داشت، اما در زمینۀ رهبری ارکستر، گویندگی رادیو و نویسندگی در زمینۀ موسیقی (برای نشریات) هم فعالیت زیادی داشت. گلد برای آثارش چهار [[جایزه گرمی|جایزۀ گرمی]] (برای تک‌نوازی یا کار ارکسترال) دریافت کرد و در سال 2013 آکادمی ملی علوم و هنرهای ضبط (گرمی) نام او را به عنوان برندۀ یک عمر دستاورد هنری اعلام کرد.<br /> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۴۶
| گلدن گولد Glenn Herbert Gould | |
|---|---|
| زادروز |
تورنتو 25 دسامبر ۱۹۳۲م |
| درگذشت | تورنتو 4 اکتبر ۱۹۸۲م |
| ملیت | کانادایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | کنسرواتوار سلطنتی موسیقیِ تورنتو |
| شغل و تخصص اصلی | نوازندۀ |
| سبک | کلاسیک |
| آثار | اجرای واریاسیون‌های گلدبرگ اثر باخ |
| گروه مقاله | موسیقی |
| جوایز و افتخارات | 5 جایزه‌ی گرمی |
گلن گولد (تورنتو 25 دسامبر ۱۹۳۲ـ تورنتو 4 اکتبر ۱۹۸۲م)
(نام کامل: گلن هربرت گولد؛ به انگلیسی: Glenn Herbert Gould) پیانونواز کانادایی. با نخستین ضبط خود از واریاسیون‌های گلدبرگ[۱] اثر باخ به شهرت رسید و جایگاه خود را در مقام یکی از بزرگ‌ترین مفسران آثار باخ تثبیت کرد. تک‌روی‌های او، به‌خصوص انتخاب سرعت‌های غیرمعمول، در نهایت موجب شد تا اجرای زنده را برای ضبط کنار بگذارد. وی به اکثر آثار موسیقی دورۀ رمانتیک مانند لیست، شومان و شوپن بی‌اعتنایی می‌کرد و بیش‌تر ضبط‌‌هایی که داشت از موسیقی بتهوون و خاصه باخ بود. نکتۀ جالب در مورد هربرت گولد این است که او مطالعۀ پیانو را به نواختن آن ترجیح می‌داد و حتی می‌توانست به طور ذهنی پیانو را تمرین کند و با یک نگاه همه چیز را به ذهن بسپارد. برنستاین او را «بزرگ‌ترین اتفاقی که برای موسیقی در سال‌های گذشته افتاده است» دانست.
از خردسالی با استعدادی نوبغ‌آمیز از مادرش نوازندگی پیانو و نت را یاد گرفت. در 10 سالگی برای تحصیل به کنسرواتوار سلطنتی موسیقیِ[۲] تورنتو رفت و در آن‌جا به مدت 5 سال (تا سال 1947) جز آموزش تئوری موسیقی، تکنیک‌های نوازندگی‌اش را هم تکمیل کرد و همچنین پس از دوسال خود به عنوان استاد به تدریس پرداخت. در سال 1957 به عنوان اولین امریکایی در شوروی تور موسیقی برگزار کرد. آخرین اجرای صحنه‌ای او آوریل 1964 در تئاتر ویلشر ابلِ[۳] لس آنجلس بود و پس از آن صرفا به اجراهای استودیویی بسنده کرد. گولد اگرچه به عنوان پیانیست شهرت داشت، اما در زمینۀ رهبری ارکستر، گویندگی رادیو و نویسندگی در زمینۀ موسیقی (برای نشریات) هم فعالیت زیادی داشت. گلد برای آثارش چهار جایزۀ گرمی (برای تک‌نوازی یا کار ارکسترال) دریافت کرد و در سال 2013 آکادمی ملی علوم و هنرهای ضبط (گرمی) نام او را به عنوان برندۀ یک عمر دستاورد هنری اعلام کرد.