آچه: تفاوت میان نسخه‌ها

(یا: آتْجه<ref>Atjeh</ref>؛ آچین<ref>Achin</ref>) ایالتی کوهستانی در منتهی‌الیه شمالی جزیرۀ [[سوماترا]]<ref>Sumatra</ref>، در [[اندونزی]]<ref>Indonesia</ref>، با ۵۵,۸۰ کیلومتر مربع مساحت و 5,512,219 نفر جمعیت (۲۰23م)، مشتمل بر شهرها و بنادر متعدد. مرکز آن، شهر بانداآچه<ref>Banda Aceh</ref>، کنار رود آچه<ref>Ache River</ref>، به فاصلۀ ۵کیلومتری دریا، قرار دارد. اغلب مردم آچه مسلمان و پیرو مذهب شافعی با گرایش شیعی‌اند. محصولات عمدۀ آن عبارت‌اند از تولیدات دامی، [[برنج]]، و [[کایوچو|کائوچو]]<ref>rubber</ref>. کوه آتشفشانی پوشیده از درخت لوزِر<ref>Leuser</ref> (با ۳,۳۸۱ ارتفاع) و آبونگابونگ<ref>Abongabong</ref> (با ۲,۹۸۵ متر ارتفاع) بلندترین مناطق آن به شمار می‌روند. بعضی از سیاحان ایرانی که در دوران [[صفویه]] تا [[هندوچین]] سفر کرده‌اند، نام آچه را به صورت آچیه ضبط کرده‌اند. برطبق افسانه‌های هزارویک‌شب، جزیرۀ آچیه، محل زندگانی سیف‌الملوک و بدیع‌الجمال بوده است. آچه مبدأ ورود اسلام به اندونزی و از قرن ۷ق/۱۳م محل تشکیل نخستین دولت اسلامی در این مجمع‌الجزایر است. دولت اسلامی آچه پس از مرگ اسکندر موده، فرزند علی رعایت شاه (۱۰۱۶ـ۱۰۴۶ق/۱۶۰۷ـ۱۶۳۶م) به سبب مشکلات داخلی و دخالت‌های استعمارگران هلندی روبه ضعف نهاد و سرانجام درپی جنگی طولانی در ۱۳۲۱ق/۱۹۰۳م ساقط شد. آچه در [[جنگ جهانی دوم]]<ref>World War II</ref> به تصرف ارتش [[ژاپن]]<ref>Japan</ref> درآمد و پس از شکست آن دولت در ۱۳۶۵ق/۱۹۴۵م، دوباره در اختیار [[هلند]]<ref>Netherland</ref> قرار گرفت. مردم آچه در مبارزه با استعمار هلند نقشی مؤثر داشتند. پس از استقلال اندونزی در ۱۳۶۹ق/۱۹۴۹م میان استقلال‌طلبان آچه و دولت مرکزی اختلاف پیش آمد و به جنگی خونین منتهی شد. این شهر در ۱۳۷۰ق/۱۹۵۰م، به منزلۀ استان سوماترای شمالی<ref>North Sumatra</ref> به اندونزی منضم شد. در ۱۳۷۶ق/۱۹۵۶م، ناحیۀ آچه به صورت یک ایالت خودمختار درآمد. در سال‌های اخیر، جنگ استقلال‌طلبان آچه با دولت مرکزی بار دیگر آغاز شده است.