ادواردز، رابرت (۱۹۲۵ـ۲۰۱۳): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | |||
|عنوان =رابرت ادواردز | |عنوان =رابرت ادواردز | ||
|نام = Robert Edwards | |نام = Robert Edwards | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۶: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}فیزیولوژیست انگلیسی. با پاتریک استپتو<ref>Patrick Steptoe </ref>، روشی برای بارورکردن<ref>fertilizing </ref> تخمک انسان در خارج از بدن، و سپس انتقال رویان<ref>embryo</ref> به زهدان<ref> uterus</ref> زن ابداع کرد. کودکی که به این روش | }} | ||
[[پرونده:11163200-1.jpg|بندانگشتی|رابرت ادواردز]] | |||
اِدواردْز، رابرت (۱۹۲۵ـ۲۰۱۳م)(Edwards, Robert)<br /> | |||
[[پرونده:11163200-2.jpg|بندانگشتی|رابرت ادواردز همراه با لوئیز براون اولین کودک به دنیا آمده به روش آی وی اف]] | |||
فیزیولوژیست انگلیسی. با پاتریک استپتو<ref>Patrick Steptoe </ref>، روشی برای بارورکردن<ref>fertilizing </ref> تخمک انسان در خارج از بدن، و سپس انتقال رویان<ref>embryo</ref> به [[زهدان]]<ref> uterus</ref> زن ابداع کرد. کودکی که به این روش به دنیا می‌آید «کودک آزمایشگاهی<ref> test-tube baby</ref>» نامیده می‌شود. پژوهش‌های ادواردز باعث افزایش اطلاعات در زمینۀ چگونگی تکامل تخم و رویانِ انسان شد. در دهۀ ۱۹۵۰، ادواردز با موفقیت رویان را در زهدان موش کاشت. در ۱۹۶۵، برای اولین‌بار لقاح خارج از بدن<ref>''in vitro fertilization''</ref> را در انسان آزمایش کرد، اما تا ۱۹۶۷ موفق نشد. در آن زمان، استپتو به تازگی روش جدید [[لاپاروسکوپی]]<ref> laparoscopy </ref> را برای مشاهدۀ اعضای داخلی بدن ابداع کرده بود. در ۱۹۶۸، ادواردز و استپتو یکدیگر را ملاقات و برای همکاری با هم توافق کردند. استپتو بیماران داوطلب را با داروهای باروری درمان می‌کرد تا بلوغ [[تخمک]] را درون [[تخمدان]]<ref>ovary </ref> تحریک کند. ادواردز نیز وسیلۀ ساده‌ای ساخت که با آن، همراه با لاپاروسکوپ، می‌شد تخمک بالغ را از تخمدان‌ها جمع‌آوری کرد. سپس، او تخمک‌ها را برای بارورسازی آماده می‌کرد. در ۱۹۷۱، زمانی‌که آن‌دو مطمئن بودند تخم بارور به صورت طبیعی درحال رشد است، آمادۀ انتقال رویان هشت‌یاخته‌ای به زهدان بیمار داوطلب شدند، اما تلاش‌های آن‌ها تا ۱۹۷۷، که استفاده از داروی باروری متوقف شد، ناموفق بود. ادواردز در دانشگاه‌های ویلز<ref>Wales </ref> و [[ادینبورگ]]<ref>Edinburgh </ref> درس خواند. در [[اسکاتلند]] و [[کالیفرنیا]]<ref>California </ref> سمت‌های متنوعی داشت و از ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۲م، در انستیتوی ملی تحقیقات پزشکی<ref>National Institute of Medical Research</ref>، در لندن مشغول کار بود. در ۱۹۶۳، به گروه فیزیولوژی دانشگاه کیمبریج پیوست. | |||
| | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۶: | ||
---- | ---- | ||
<br/> <!--11163200--> | <br /> <!--11163200--> | ||
[[Category:پزشکی]] [[Category:زنان و زایمان و نوزادان]] | [[Category:پزشکی]] | ||
[[Category:زنان و زایمان و نوزادان]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۱:۲۴
| رابرت ادواردز Robert Edwards | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۲۵م |
| درگذشت | ۲۰۱۳م |
| ملیت | انگلیسی |
| شغل و تخصص اصلی | فیزیولوژیست |
| گروه مقاله | پزشکی |
| جوایز و افتخارات | ابداع روشی برای بارورکردن تخمک انسان در خارج از بدن به همراه پاتریک استپتو |
اِدواردْز، رابرت (۱۹۲۵ـ۲۰۱۳م)(Edwards, Robert)
فیزیولوژیست انگلیسی. با پاتریک استپتو[۱]، روشی برای بارورکردن[۲] تخمک انسان در خارج از بدن، و سپس انتقال رویان[۳] به زهدان[۴] زن ابداع کرد. کودکی که به این روش به دنیا می‌آید «کودک آزمایشگاهی[۵]» نامیده می‌شود. پژوهش‌های ادواردز باعث افزایش اطلاعات در زمینۀ چگونگی تکامل تخم و رویانِ انسان شد. در دهۀ ۱۹۵۰، ادواردز با موفقیت رویان را در زهدان موش کاشت. در ۱۹۶۵، برای اولین‌بار لقاح خارج از بدن[۶] را در انسان آزمایش کرد، اما تا ۱۹۶۷ موفق نشد. در آن زمان، استپتو به تازگی روش جدید لاپاروسکوپی[۷] را برای مشاهدۀ اعضای داخلی بدن ابداع کرده بود. در ۱۹۶۸، ادواردز و استپتو یکدیگر را ملاقات و برای همکاری با هم توافق کردند. استپتو بیماران داوطلب را با داروهای باروری درمان می‌کرد تا بلوغ تخمک را درون تخمدان[۸] تحریک کند. ادواردز نیز وسیلۀ ساده‌ای ساخت که با آن، همراه با لاپاروسکوپ، می‌شد تخمک بالغ را از تخمدان‌ها جمع‌آوری کرد. سپس، او تخمک‌ها را برای بارورسازی آماده می‌کرد. در ۱۹۷۱، زمانی‌که آن‌دو مطمئن بودند تخم بارور به صورت طبیعی درحال رشد است، آمادۀ انتقال رویان هشت‌یاخته‌ای به زهدان بیمار داوطلب شدند، اما تلاش‌های آن‌ها تا ۱۹۷۷، که استفاده از داروی باروری متوقف شد، ناموفق بود. ادواردز در دانشگاه‌های ویلز[۹] و ادینبورگ[۱۰] درس خواند. در اسکاتلند و کالیفرنیا[۱۱] سمت‌های متنوعی داشت و از ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۲م، در انستیتوی ملی تحقیقات پزشکی[۱۲]، در لندن مشغول کار بود. در ۱۹۶۳، به گروه فیزیولوژی دانشگاه کیمبریج پیوست.