هنتسه،هانس ورنر (۱۹۲۶): تفاوت میان نسخه‌ها

Hans Werner Henze
هانس ورنر هنتسه; Hans Werner Henze
زادروز	۱۹۲۶م;
ملیت	آلمانی
تحصیلات و محل تحصیل	تحصیل در هایدلبرگ زیرنظر ولفگانگ فورتنر و تحصیل در پاریس زیرنظر رنه لایبوویتس
شغل و تخصص اصلی	آهنگ ساز
خویشاوندان سرشناس	موسیقی
جوایز و افتخارات	مرثیه برای عشاق جوان (۱۹۶۱)؛ زیبا بودن (۱۹۶۳)

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۱۱

هنتسه،هانس ورنر (۱۹۲۶)(Henze, Hans Werner)

آهنگ‌ساز آلمانی. از لحاظ سبک پرتنوع و ناآرام و به‌سبب نوعی حساسیت شدید و گیرایی ادبی و استفادۀ فریبنده از رنگ‌آمیزی ارکستری شاخص است، که نمونه‌های آن در اپرای مرثیه برای عشاق جوان^[۱] (۱۹۶۱) و کانتات زیبا بودن^[۲] (۱۹۶۳) دیده می‌شود. از میان آثار اخیر او، اپرای خیانت به دریا^[۳] (۱۹۹۲) درخور ذکر است. هِنتسه در هایدلبرگ^[۴]، سوئیس، زیرنظر ولفگانگ فورتنِر^[۵] و در پاریس، زیرنظر رنه لایبوویتس^[۶] تحصیل کرد. از آرنولد شونبرگ^[۷] تأثیر پذیرفت، هر چند یک آهنگ‌ساز دودکافونیک متعصب و سرسخت نشد، برای پیشرفت باله در آلمان نیز تلاش‌های بسیاری انجام داد؛ از ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۲ مشاور باله در اپرای ویسبادن^[۸] بود. در ۱۹۵۳ به ایتالیا نقل مکان کرد، و در آن‌جا موسیقی او گستردگی بیشتری یافت، که این موضوع در اپرای باساریدها^[۹] (۱۹۶۶) نیز آشکار است. درپی ناآرامی‌های دانشجویی ۱۹۶۸ ناگهان بنای موسیقایی ارزشمند را به سود یک موضع سوسیالیستی ستیزه‌جویانه رها کرد و آثاری تند و گزنده همچون اِل سیمارون^[۱۰] (۱۹۷۰) و صداها^[۱۱] (۱۹۷۳)، شامل آهنگ‌هایی تلخ بر ۲۲ شعر انقلابی، ساخت که اغلب آن‌ها سونوریته‌ای جادویی داشتند. اپرای ما به سوی رودخانه می‌آییم^[۱۲] (۱۹۷۶) و بالۀ اورفئوس^[۱۳] (۱۹۷۹) با همکاری ادوارد باند^[۱۴] ساخته شدند. در سال‌های اخیر، هِنتسه به گذشتۀ موسیقی روآورده و بیشتر تغزلی و تفصیل‌گرا شده است: بازسازی او از اپرای بازگشت اولیس^[۱۵] اثر مونته‌وردی^[۱۶] در ۱۹۸۵ در سالزبرگ، به‌روی صحنه رفت. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای لرد جوان^[۱۷]، گربۀ انگلیسی^[۱۸]، ارکستری دوپّیو کنچرتو (کنسرتوی دوتایی)^[۱۹] برای اُبوآ، هارپ و سازهای زهی (۱۹۶۶)، رکویِم^[۲۰] (۹ کنسرتوی روحانی) برای پیانو، ترومپت، و ارکستر مجلسی (۱۹۹۲). آوازی ترانه‌های ناپلی^[۲۱] (پنج ترانه) برای باریتون و ارکستر (۱۹۵۶)، نکتورن‌ها و‌ آریاها^[۲۲] برای سوپرانو و ارکستر (۱۹۵۷)، کامِرموزیک (موسیقی مجلسی)^[۲۳] برای تنور، گیتار، و ارکستر مجلسی (۱۹۵۸)، آریوزی^[۲۴] برای سوپرانو، ویولن و ارکستر از روی تاسّو^[۲۵] (۱۹۶۳)، شناور مدوسا^[۲۶]، اوراتوریو به‌یاد چه گوارا^[۲۷] (۱۹۶۸)، جستاری دربارۀ خوک‌ها^[۲۸] (۱۹۶۹)، موسیقی سلطنتی زمستانی^[۲۹].

↑ Elegy for Young Lovers
↑ Being Beauteous
↑ Das Verratene Meer/The Sea Betrayed
↑ Heidelberg
↑ Wolfgang Fortner
↑ René Leibowitz
↑ Arnold Schoenberg
↑ Wiesbaden Opera
↑ The Bassarids
↑ El Cimarrón
↑ Voices
↑ We Come to the River
↑ Orpheus
↑ Edward Bond
↑ Il ritorno di Ulisse
↑ Monteverdi
↑ Der Junge Lord
↑ The English Cat
↑ Doppio Concerto
↑ Requiem
↑ Neapolitan Songs
↑ Nocturnes and Arias
↑ Kammermusik
↑ Ariosi
↑ Tasso
↑ Das Floss der Medusa
↑ Ché Guevara
↑ Versuch über Schweine/Essay on Pigs
↑ Royal Winter Music

[1] Elegy for Young Lovers

[2] Being Beauteous

[3] Das Verratene Meer/The Sea Betrayed

[4] Heidelberg

[5] Wolfgang Fortner

[6] René Leibowitz

[7] Arnold Schoenberg

[8] Wiesbaden Opera

[9] The Bassarids

[10] El Cimarrón

[11] Voices

[12] We Come to the River

[13] Orpheus

[14] Edward Bond

[15] Il ritorno di Ulisse

[16] Monteverdi

[17] Der Junge Lord

[18] The English Cat

[19] Doppio Concerto

[20] Requiem

[21] Neapolitan Songs

[22] Nocturnes and Arias

[23] Kammermusik

[24] Ariosi

[25] Tasso

[26] Das Floss der Medusa

[27] Ché Guevara

[28] Versuch über Schweine/Essay on Pigs

[29] Royal Winter Music

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

[۲۲]

[۲۳]

[۲۴]

[۲۵]

[۲۶]

[۲۷]

[۲۸]

[۲۹]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-هِنْتْسِه،هانس وِرنِر (۱۹۲۶)(Henze, Hans Werner)<br/> [[File:41120200.jpg|thumb|هِنْتْسِه،هانس وِرنِر]]
+هنتسه،هانس ورنر (۱۹۲۶)(Henze, Hans Werner)<br/> {{جعبه زندگینامه
-{{جعبه زندگینامه
 |عنوان =هانس ورنر هنتسه
 |نام =Hans Werner Henze
@@ خط ۳۰: / خط ۲۸: @@
 |باشگاه =
 }}
+[[پرونده:Henze, Hans Werner.jpg|بندانگشتی|هانس ورنر هنتسه]]
-آهنگ‌ساز آلمانی. از لحاظ سبک پرتنوع و ناآرام و به‌سبب نوعی حساسیت شدید و گیرایی ادبی و استفادۀ فریبنده از رنگ‌آمیزی ارکستری شاخص است، که نمونه‌های آن در اپرای ''مرثیه برای عشاق جوان<ref>Elegy for Young Lovers</ref>''&nbsp;(۱۹۶۱) و کانتات ''زیبا بودن<ref>Being Beauteous</ref>''&nbsp;(۱۹۶۳) دیده می‌شود. از میان آثار اخیر او، اپرای ''خیانت به دریا<ref>Das Verratene Meer/The Sea Betrayed</ref>''&nbsp;(۱۹۹۲) درخور ذکر است. هِنتسه در هایدلبرگ<ref>Heidelberg </ref>، سوئیس، زیرنظر ولفگانگ فورتنِر<ref>Wolfgang Fortner</ref>&nbsp;و در پاریس، زیرنظر رنه لایبوویتس<ref>René Leibowitz</ref>&nbsp;تحصیل کرد. از آرنولد شونبرگ<ref>Arnold Schoenberg</ref>&nbsp;تأثیر پذیرفت، هر چند یک آهنگ‌ساز دودکافونیک متعصب و سرسخت نشد، برای پیشرفت باله در آلمان نیز تلاش‌های بسیاری انجام داد؛ از ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۲ مشاور باله در اپرای ویسبادن<ref>Wiesbaden Opera</ref>&nbsp;بود. در ۱۹۵۳ به ایتالیا نقل مکان کرد، و در آن‌جا موسیقی او گستردگی بیشتری یافت، که این موضوع در اپرای ''باساریدها<ref>The Bassarids</ref>''&nbsp;(۱۹۶۶) نیز آشکار است. درپی ناآرامی‌های دانشجویی ۱۹۶۸ ناگهان بنای موسیقایی ارزشمند را به سود یک موضع سوسیالیستی ستیزه‌جویانه رها کرد و آثاری تند و گزنده همچون ''اِل سیمارون<ref>El Cimarrón</ref>''&nbsp;(۱۹۷۰) و ''صداها<ref>Voices </ref>''&nbsp;(۱۹۷۳)، شامل آهنگ‌هایی تلخ بر ۲۲ شعر انقلابی، ساخت که اغلب آن‌ها سونوریته‌ای جادویی داشتند. اپرای ''ما به سوی رودخانه می‌آییم<ref>We Come to the River</ref>''&nbsp;(۱۹۷۶) و بالۀ ''اورفئوس<ref>Orpheus </ref>''&nbsp;(۱۹۷۹) با همکاری ادوارد باند<ref>Edward Bond</ref>&nbsp;ساخته شدند. در سال‌های اخیر، هِنتسه به گذشتۀ موسیقی روآورده و بیشتر تغزلی و تفصیل‌گرا شده است: بازسازی او از اپرای ''بازگشت اولیس<ref>Il ritorno di Ulisse</ref>''&nbsp;اثر مونته‌وردی<ref>Monteverdi </ref>&nbsp;در ۱۹۸۵ در سالزبرگ، به‌روی صحنه رفت. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای''لرد جوان<ref>Der Junge Lord</ref>''، ''گربۀ انگلیسی<ref>The English Cat</ref>''، ارکستری ''دوپّیو کنچرتو (کنسرتوی دوتایی)<ref>Doppio Concerto</ref>''&nbsp;برای اُبوآ، هارپ و سازهای زهی (۱۹۶۶)، ''رکویِم<ref>Requiem </ref>''&nbsp;(۹ کنسرتوی روحانی) برای پیانو، ترومپت، و ارکستر مجلسی (۱۹۹۲). آوازی ''ترانه‌های ناپلی<ref>Neapolitan Songs </ref>''&nbsp;(پنج ترانه) برای باریتون و ارکستر (۱۹۵۶)، ''نکتورن‌ها و‌ آریاها<ref>Nocturnes and Arias</ref>''&nbsp;برای سوپرانو و ارکستر (۱۹۵۷)، ''کامِرموزیک (موسیقی مجلسی)<ref>Kammermusik </ref>''&nbsp;برای تنور، گیتار، و ارکستر مجلسی (۱۹۵۸)، ''آریوزی<ref>Ariosi </ref>''&nbsp;برای سوپرانو، ویولن و ارکستر از روی تاسّو<ref>Tasso </ref>&nbsp;(۱۹۶۳)، ''شناور مدوسا<ref>Das Floss der Medusa </ref>''، اوراتوریو به‌یاد ''چه گوارا<ref>Ché Guevara</ref>''&nbsp;(۱۹۶۸)، ''جستاری دربارۀ خوک‌ها<ref>Versuch über Schweine/Essay on Pigs </ref>''&nbsp;(۱۹۶۹)، ''موسیقی سلطنتی زمستانی<ref>Royal Winter Music</ref>''.
+آهنگ‌ساز آلمانی. از لحاظ سبک پرتنوع و ناآرام و به‌سبب نوعی حساسیت شدید و گیرایی ادبی و استفادۀ فریبنده از رنگ‌آمیزی ارکستری شاخص است، که نمونه‌های آن در اپرای ''مرثیه برای عشاق جوان<ref>Elegy for Young Lovers</ref>'' (۱۹۶۱) و کانتات ''زیبا بودن<ref>Being Beauteous</ref>'' (۱۹۶۳) دیده می‌شود. از میان آثار اخیر او، اپرای ''خیانت به دریا<ref>Das Verratene Meer/The Sea Betrayed</ref>'' (۱۹۹۲) درخور ذکر است. هِنتسه در [[هایدلبرگ]]<ref>Heidelberg </ref>، [[سوییس|سوئیس]]، زیرنظر ولفگانگ فورتنِر<ref>Wolfgang Fortner</ref> و در [[پاریس، شهر|پاریس]]، زیرنظر رنه لایبوویتس<ref>René Leibowitz</ref> تحصیل کرد. از آرنولد شونبرگ<ref>Arnold Schoenberg</ref> تأثیر پذیرفت، هر چند یک آهنگ‌ساز دودکافونیک متعصب و سرسخت نشد، برای پیشرفت باله در [[آلمان]] نیز تلاش‌های بسیاری انجام داد؛ از ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۲ مشاور باله در اپرای ویسبادن<ref>Wiesbaden Opera</ref> بود. در ۱۹۵۳ به [[ایتالیا]] نقل مکان کرد، و در آن‌جا موسیقی او گستردگی بیشتری یافت، که این موضوع در اپرای ''باساریدها<ref>The Bassarids</ref>'' (۱۹۶۶) نیز آشکار است. درپی ناآرامی‌های دانشجویی ۱۹۶۸ ناگهان بنای موسیقایی ارزشمند را به سود یک موضع سوسیالیستی ستیزه‌جویانه رها کرد و آثاری تند و گزنده همچون ''اِل سیمارون<ref>El Cimarrón</ref>'' (۱۹۷۰) و ''صداها<ref>Voices </ref>'' (۱۹۷۳)، شامل آهنگ‌هایی تلخ بر ۲۲ شعر انقلابی، ساخت که اغلب آن‌ها سونوریته‌ای جادویی داشتند. اپرای ''ما به سوی رودخانه می‌آییم<ref>We Come to the River</ref>'' (۱۹۷۶) و بالۀ ''اورفئوس<ref>Orpheus </ref>'' (۱۹۷۹) با همکاری [[باند، ادوارد (۱۹۳۴)|ادوارد باند]]<ref>Edward Bond</ref> ساخته شدند. در سال‌های اخیر، هِنتسه به گذشتۀ موسیقی روآورده و بیشتر تغزلی و تفصیل‌گرا شده است: بازسازی او از اپرای ''بازگشت اولیس<ref>Il ritorno di Ulisse</ref>'' اثر [[مونته وردی ، کلاودیو جووانی (۱۵۶۷ـ۱۶۴۳)|مونته‌وردی]]<ref>Monteverdi </ref> در ۱۹۸۵ در سالزبرگ، به‌روی صحنه رفت. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای ''لرد جوان<ref>Der Junge Lord</ref>''، ''گربۀ انگلیسی<ref>The English Cat</ref>''، ارکستری ''دوپّیو کنچرتو (کنسرتوی دوتایی)<ref>Doppio Concerto</ref>'' برای اُبوآ، هارپ و سازهای زهی (۱۹۶۶)، ''رکویِم<ref>Requiem </ref>'' (۹ کنسرتوی روحانی) برای [[پیانو]]، [[ترومپت]]، و ارکستر مجلسی (۱۹۹۲). آوازی ''ترانه‌های ناپلی<ref>Neapolitan Songs </ref>'' (پنج ترانه) برای باریتون و ارکستر (۱۹۵۶)، ''نکتورن‌ها و‌ آریاها<ref>Nocturnes and Arias</ref>'' برای سوپرانو و ارکستر (۱۹۵۷)، ''کامِرموزیک (موسیقی مجلسی)<ref>Kammermusik </ref>'' برای [[تنور]]، [[گیتار]]، و ارکستر مجلسی (۱۹۵۸)، ''آریوزی<ref>Ariosi </ref>'' برای [[سوپرانو]]، [[ویولن]] و ارکستر از روی تاسّو<ref>Tasso </ref> (۱۹۶۳)، ''شناور مدوسا<ref>Das Floss der Medusa </ref>''، اوراتوریو به‌یاد ''چه گوارا<ref>Ché Guevara</ref>'' (۱۹۶۸)، ''جستاری دربارۀ خوک‌ها<ref>Versuch über Schweine/Essay on Pigs </ref>'' (۱۹۶۹)، ''موسیقی سلطنتی زمستانی<ref>Royal Winter Music</ref>''.
 &nbsp;