بهزاد رضوی نیا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
(نام اصلی: غلامعباس رضوی‌نیا) نوازنده‌ی ایرانی تنبک. در خردسالی همراه خانواده‌اش به تهران آمد. در دوره‌ی دبیرستان برای یادگیری ردیف‌های آوازی موسیقی ایرانی به کلاس‌های آواز [[اسماعیل مهرتاش]]، که در [[جامعه باربد|جامعه‌ی باربد]] به صورت رایگان تشکیل می‌شد، رفت (از سال 1344) و همزمان به آموختن تنبک به صورت علمی نزد [[حسین تهرانی]] و بعدتر [[محمد اسماعیلی]] در هنرستان موسیقی ملی پرداخت (از سال ۱۳۴۶). | (نام اصلی: غلامعباس رضوی‌نیا) نوازنده‌ی ایرانی تنبک. در خردسالی همراه خانواده‌اش به تهران آمد. در دوره‌ی دبیرستان برای یادگیری ردیف‌های آوازی موسیقی ایرانی به کلاس‌های آواز [[اسماعیل مهرتاش]]، که در [[جامعه باربد|جامعه‌ی باربد]] به صورت رایگان تشکیل می‌شد، رفت (از سال 1344) و همزمان به آموختن تنبک به صورت علمی نزد [[حسین تهرانی]] و بعدتر [[محمد اسماعیلی]] در [[هنرستان موسیقی ملی]] پرداخت (از سال ۱۳۴۶). | ||
رضوی‌نیا در سال‌های پایانی دبیرستان در مسابقه‌های هنری تهران و سراسری ایران متوالیاً به مقام اول دست یافت (1347- 1349). با اتمام دبیرستان، به صورت جدی به همکاری با رادیو پرداخت و مدتی نیز با گروه کر اپرای تهران همکاری کرد (طی سال ۱۳۴۹). در سال ۱۳۵۱ به دعوت گروه موسیقی تلویزیون، در برنامه‌های ساز و آواز گروه‌نوازی، هم‌نوازی و تک‌نوازی شروع به همکاری نمود. در همان سال، به همراهی گروه پژواک، برای معرفی و اجرای موسیقی ایرانی سفرهایی به کشورهای آسیایی، اروپایی و آمریکا داشت. در سال ۱۳۵۳ با گروه اساتید موسیقی همراه شد و در کنار اشخاصی چون فرامرز | رضوی‌نیا در سال‌های پایانی دبیرستان در مسابقه‌های هنری تهران و سراسری ایران متوالیاً به مقام اول دست یافت (1347- 1349). با اتمام دبیرستان، به صورت جدی به همکاری با رادیو پرداخت و مدتی نیز با گروه کر اپرای تهران همکاری کرد (طی سال ۱۳۴۹). در سال ۱۳۵۱ به دعوت گروه موسیقی تلویزیون، در برنامه‌های ساز و آواز گروه‌نوازی، هم‌نوازی و تک‌نوازی شروع به همکاری نمود. در همان سال، به همراهی گروه پژواک، برای معرفی و اجرای موسیقی ایرانی سفرهایی به کشورهای آسیایی، اروپایی و آمریکا داشت. در سال ۱۳۵۳ با گروه اساتید موسیقی همراه شد و در کنار اشخاصی چون [[پایور، فرامرز (تهران ۱۳۱۱ش ـ ۱۳۸۸)|فرامرز پایور]]، [[کسایی، حسن (اصفهان ۱۳۰۷ـ۱۳۹۱ش)|حسن کسایی]]، [[بهاری، علی اصغر (تهران ۱۲۸۶ـ ۱۳۷۶ش)|علی‌اصغر بهاری]] و [[شهناز، جلیل (اصفهان ۱۳۰۰ـ۱۳۹۲ش)|جلیل شهناز]] برنامه‌های متعددی اجرا کرد. او همچنین طی سال‌های ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۷ با گروه جلیل شهناز، گروه اصغر بهاری، گروه سماعی، ارکستر سازهای ایرانی (ارکستر مفتاح) و برنامه‌ی تک‌نوازان رادیو همکاری کرده است. | ||
رضوی‌نیا در کنار موسیقی به تحصیل جامعه‌شناسی پرداخت و در همین رشته از دانشگاه تهران لیسانس گرفته است. او پس از انقلاب اسلامی به عنوان نماینده و سخنگوی واحد موسیقی صدا و سیما انتخاب شد و این سمت او تا سال ۱۳۶۰ ادامه داشت. در سال ۱۳۶۱ به دعوت اداره‌ی تئاتر در نمایش ''مروارید'' (به کارگردانی [[اکبر زنجان پور|اکبر زنجان‌پور]]) به ایفای نقشی پرداخت که ضمنش موسیقی آواز این کار نیز به عهده‌ی او بود. در سال ۱۳۶۷ در نمایشنامههای ''سوگ سیاوش'' (به کارگردانی [[سیاوش طهمورث]]) و نمایش ''من به باغ عرفان'' (روایتی از زندگی [[سهراب سپهری]]، به کارگردانی [[پری صابری]]) شرکت کرد و تمامی آهنگ‌ها و ملودی‌های اجرا شده در این نمایش را خود ساخت و اجرا کرد. از دیگر فعالیت‌های دو دهه‌ی آخر عمر رضوی‌نیا، جز تدریس و آموزش تنبک در واحد موسیقی رادیو، باید به فعالیت او در زمینه‌ی ساخت و تولید سازهای ایرانی، به ویژه تنبک، اشاره کرد. | رضوی‌نیا در کنار موسیقی به تحصیل جامعه‌شناسی پرداخت و در همین رشته از دانشگاه تهران لیسانس گرفته است. او پس از انقلاب اسلامی به عنوان نماینده و سخنگوی واحد موسیقی صدا و سیما انتخاب شد و این سمت او تا سال ۱۳۶۰ ادامه داشت. در سال ۱۳۶۱ به دعوت اداره‌ی تئاتر در نمایش ''مروارید'' (به کارگردانی [[اکبر زنجان پور|اکبر زنجان‌پور]]) به ایفای نقشی پرداخت که ضمنش موسیقی آواز این کار نیز به عهده‌ی او بود. در سال ۱۳۶۷ در نمایشنامههای ''سوگ سیاوش'' (به کارگردانی [[سیاوش طهمورث]]) و نمایش ''من به باغ عرفان'' (روایتی از زندگی [[سهراب سپهری]]، به کارگردانی [[پری صابری]]) شرکت کرد و تمامی آهنگ‌ها و ملودی‌های اجرا شده در این نمایش را خود ساخت و اجرا کرد. از دیگر فعالیت‌های دو دهه‌ی آخر عمر رضوی‌نیا، جز تدریس و آموزش تنبک در واحد موسیقی رادیو، باید به فعالیت او در زمینه‌ی ساخت و تولید سازهای ایرانی، به ویژه تنبک، اشاره کرد. | ||
رضوی‌نیا در طول سال‌های فعالیتش با ارکستر سنتی شماره 1، ارکستر بزرگ صدا و سیما و ارکستر صبا همکاری داشته و به همراهی اسدالله ملک گروه هم‌نوازان را پایه‌گذاری کرده است. او همراه گروه تک‌نوازان (فرهنگ | رضوی‌نیا در طول سال‌های فعالیتش با ارکستر سنتی شماره 1، ارکستر بزرگ صدا و سیما و ارکستر صبا همکاری داشته و به همراهی [[ملک، اسدالله (تهران ۱۳۲۰ـ همان جا ۱۳۸۰ش)|اسدالله ملک]] گروه هم‌نوازان را پایه‌گذاری کرده است. او همراه گروه تک‌نوازان ([[شریف، فرهنگ (آمل ۱۳۱۲ش)|فرهنگ شریف]]، اسدالله ملک، [[نریمان، منصور (مشهد ۱۳۱۴ش )|منصور نریمان]]، [[توکل، فضل الله (۱۳۲۱ش)|فضل‌الله توکل]] و [[ملک، جهانگیر (تهران ۱۳۱۱ـ همان جا ۱۳۸۱ش)|جهانگیر ملک]]) 600 برنامه تولید کرده‌اند که از این میان 400 برنامه به تنبک‌نوازی او اختصاص داشته است. ''ساز و نوای 1 و 2 و 3، سماع'' (تک‌نوازی با عود منصور نریمان)، ''تنها رفتی'' (با پیانوی ملک‌پور)، ''جان عاشق، چراغی از علی دارم، غزل‌خوان و یاد فردین'' (با صدای [[ایرج (کاشان ۱۳۱۲ش)|ایرج]]) از آلبوم‌های منتشرشده‌ی اوست. | ||
بهروز رضوی‌نیا به دلیل بیماری سرطان درگذشت. | بهروز رضوی‌نیا به دلیل بیماری سرطان درگذشت. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۳۶
| بهزاد رضوی‌نیا غلامعباس رضوی‌نیا | |
|---|---|
| زادروز |
یزد 1331ش |
| درگذشت | تهران 12 فروردین 1385ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | موسیقی- جامعه‌ی باربد/ لیسانس جامعه‌شناسی- دانشگاه تهران |
| شغل و تخصص اصلی | نوازنده‌ی تنبک |
| سبک | سنتی |
| آثار | ساز و نوای 1 و 2 و 3، سماع (تک‌نوازی با عود منصور نریمان)، تنها رفتی (با پیانوی ملک‌پور)، جان عاشق، چراغی از علی دارم، غزل‌خوان، یاد فردین (با صدای ایرج) |
| گروه مقاله | موسیقی |
بهزاد رضوی‌نیا (یزد 1331ش- تهران 12 فروردین 1385ش)
(نام اصلی: غلامعباس رضوی‌نیا) نوازنده‌ی ایرانی تنبک. در خردسالی همراه خانواده‌اش به تهران آمد. در دوره‌ی دبیرستان برای یادگیری ردیف‌های آوازی موسیقی ایرانی به کلاس‌های آواز اسماعیل مهرتاش، که در جامعه‌ی باربد به صورت رایگان تشکیل می‌شد، رفت (از سال 1344) و همزمان به آموختن تنبک به صورت علمی نزد حسین تهرانی و بعدتر محمد اسماعیلی در هنرستان موسیقی ملی پرداخت (از سال ۱۳۴۶).
رضوی‌نیا در سال‌های پایانی دبیرستان در مسابقه‌های هنری تهران و سراسری ایران متوالیاً به مقام اول دست یافت (1347- 1349). با اتمام دبیرستان، به صورت جدی به همکاری با رادیو پرداخت و مدتی نیز با گروه کر اپرای تهران همکاری کرد (طی سال ۱۳۴۹). در سال ۱۳۵۱ به دعوت گروه موسیقی تلویزیون، در برنامه‌های ساز و آواز گروه‌نوازی، هم‌نوازی و تک‌نوازی شروع به همکاری نمود. در همان سال، به همراهی گروه پژواک، برای معرفی و اجرای موسیقی ایرانی سفرهایی به کشورهای آسیایی، اروپایی و آمریکا داشت. در سال ۱۳۵۳ با گروه اساتید موسیقی همراه شد و در کنار اشخاصی چون فرامرز پایور، حسن کسایی، علی‌اصغر بهاری و جلیل شهناز برنامه‌های متعددی اجرا کرد. او همچنین طی سال‌های ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۷ با گروه جلیل شهناز، گروه اصغر بهاری، گروه سماعی، ارکستر سازهای ایرانی (ارکستر مفتاح) و برنامه‌ی تک‌نوازان رادیو همکاری کرده است.
رضوی‌نیا در کنار موسیقی به تحصیل جامعه‌شناسی پرداخت و در همین رشته از دانشگاه تهران لیسانس گرفته است. او پس از انقلاب اسلامی به عنوان نماینده و سخنگوی واحد موسیقی صدا و سیما انتخاب شد و این سمت او تا سال ۱۳۶۰ ادامه داشت. در سال ۱۳۶۱ به دعوت اداره‌ی تئاتر در نمایش مروارید (به کارگردانی اکبر زنجان‌پور) به ایفای نقشی پرداخت که ضمنش موسیقی آواز این کار نیز به عهده‌ی او بود. در سال ۱۳۶۷ در نمایشنامههای سوگ سیاوش (به کارگردانی سیاوش طهمورث) و نمایش من به باغ عرفان (روایتی از زندگی سهراب سپهری، به کارگردانی پری صابری) شرکت کرد و تمامی آهنگ‌ها و ملودی‌های اجرا شده در این نمایش را خود ساخت و اجرا کرد. از دیگر فعالیت‌های دو دهه‌ی آخر عمر رضوی‌نیا، جز تدریس و آموزش تنبک در واحد موسیقی رادیو، باید به فعالیت او در زمینه‌ی ساخت و تولید سازهای ایرانی، به ویژه تنبک، اشاره کرد.
رضوی‌نیا در طول سال‌های فعالیتش با ارکستر سنتی شماره 1، ارکستر بزرگ صدا و سیما و ارکستر صبا همکاری داشته و به همراهی اسدالله ملک گروه هم‌نوازان را پایه‌گذاری کرده است. او همراه گروه تک‌نوازان (فرهنگ شریف، اسدالله ملک، منصور نریمان، فضل‌الله توکل و جهانگیر ملک) 600 برنامه تولید کرده‌اند که از این میان 400 برنامه به تنبک‌نوازی او اختصاص داشته است. ساز و نوای 1 و 2 و 3، سماع (تک‌نوازی با عود منصور نریمان)، تنها رفتی (با پیانوی ملک‌پور)، جان عاشق، چراغی از علی دارم، غزل‌خوان و یاد فردین (با صدای ایرج) از آلبوم‌های منتشرشده‌ی اوست.
بهروز رضوی‌نیا به دلیل بیماری سرطان درگذشت.