اخلاط: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اَخلاط <br> | اَخلاط <br> | ||
<p>شهری باستانی در شرق [[آناتولی]]، در شمال غربی دریاچۀ وان، واقع در [[ترکیه|ترکیۀ]] کنونی. این شهر در روزگار دولت [[اورارتو، پادشاهی|اورارتو]]، خَلدَس نام داشته است و [[ارمنیان]]، ایرانیان، رومیان، مسلمانان عرب، گرجیان، [[سلجوقیان]]، مغولان و ترکان عثمانی بر آن حکومت کرده‌اند. به گفتۀ [[ | <p>شهری باستانی در شرق [[آناتولی]]، در شمال غربی دریاچۀ وان، واقع در [[ترکیه|ترکیۀ]] کنونی. این شهر در روزگار دولت [[اورارتو، پادشاهی|اورارتو]]، خَلدَس نام داشته است و [[ارمنیان]]، ایرانیان، رومیان، مسلمانان عرب، گرجیان، [[سلجوقیان]]، مغولان و ترکان عثمانی بر آن حکومت کرده‌اند. به گفتۀ [[ناصرخسرو قبادیانی|ناصرخسرو]] که در ۴۳۴ق این شهر را دیده، مرز مسلمانان و ارمنیان بوده است و ساکنانش به فارسی، ارمنی و عربی سخن می‌گفته‌اند. پس از حملۀ مسلمانان به آناتولی و [[ارمنستان]]، اخلاط چندبار بین [[بیزانس، امپراتوری|بیزانس]] و [[امویان]] دست‌به‌دست شد. این شهر از قرن ۶ق در شمار یکی از مراکز و شهرهای بزرگ جهان اسلام بود. با حاکمیت مغول، اخلاط رفته‌رفته به مکانی متروک مبدل شد، و امروزه بخشی کوچک از توابع شهر [[بدلیس]] است. شاه طهماسب صفوی در جنگ با عثمانی اخلاط را تصرف کرد و سرانجام انعقاد معاهدۀ صلح [[آماسیه]] (۹۶۲ق/۱۵۵۵م) به اختلافات ایران و عثمانی بر سر این شهر پایان داد. گورستان اخلاط و بقعه‌های آن از مهم‌ترین آثار و نمونۀ معماری و فرهنگ ترکی، و آرامگاه نیاکان دودمان عثمان و برخی مشاهیر و عارفان است. از مشاهیر این شهر، می‌توان از فخرالدین اخلاطی نام برد که با همکاری چند دانشمند دیگر در ساختن رصدخانۀ مراغه با [[طوسی، خواجه نصیرالدین|خواجه نصیرالدین طوسی]] همکاری داشته است.</p> | ||
<br><!--11150200--> | <br><!--11150200--> | ||
[[رده:باستان شناسی جهان]] | [[رده:باستان شناسی جهان]] | ||
[[رده:(باستان شناسی جهان)شهرها و محوطه های باستانی معدوم شده]] | [[رده:(باستان شناسی جهان)شهرها و محوطه های باستانی معدوم شده]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۴:۵۸
اَخلاط
شهری باستانی در شرق آناتولی، در شمال غربی دریاچۀ وان، واقع در ترکیۀ کنونی. این شهر در روزگار دولت اورارتو، خَلدَس نام داشته است و ارمنیان، ایرانیان، رومیان، مسلمانان عرب، گرجیان، سلجوقیان، مغولان و ترکان عثمانی بر آن حکومت کرده‌اند. به گفتۀ ناصرخسرو که در ۴۳۴ق این شهر را دیده، مرز مسلمانان و ارمنیان بوده است و ساکنانش به فارسی، ارمنی و عربی سخن می‌گفته‌اند. پس از حملۀ مسلمانان به آناتولی و ارمنستان، اخلاط چندبار بین بیزانس و امویان دست‌به‌دست شد. این شهر از قرن ۶ق در شمار یکی از مراکز و شهرهای بزرگ جهان اسلام بود. با حاکمیت مغول، اخلاط رفته‌رفته به مکانی متروک مبدل شد، و امروزه بخشی کوچک از توابع شهر بدلیس است. شاه طهماسب صفوی در جنگ با عثمانی اخلاط را تصرف کرد و سرانجام انعقاد معاهدۀ صلح آماسیه (۹۶۲ق/۱۵۵۵م) به اختلافات ایران و عثمانی بر سر این شهر پایان داد. گورستان اخلاط و بقعه‌های آن از مهم‌ترین آثار و نمونۀ معماری و فرهنگ ترکی، و آرامگاه نیاکان دودمان عثمان و برخی مشاهیر و عارفان است. از مشاهیر این شهر، می‌توان از فخرالدین اخلاطی نام برد که با همکاری چند دانشمند دیگر در ساختن رصدخانۀ مراغه با خواجه نصیرالدین طوسی همکاری داشته است.