ادیب طوسی، محمدامین (مشهد ۱۲۸۳ـ تهران ۱۳۶۱ش): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:


اَدیب ‌طوسی، محمدامین (مشهد ۱۲۸۳ـ تهران ۱۳۶۱ش)<br>
 
ادیب ‌طوسی، محمدامین (مشهد ۱۲۸۳ - تهران ۱۳۶۱ش)<br>
{{جعبه زندگینامه
{{جعبه زندگینامه
|عنوان =محمدامین ادیب طوسی  
|عنوان =محمدامین ادیب طوسی  
خط ۱۴: خط ۱۵:
|محل زندگی=
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی = شاعر و نویسنده
| شغل و تخصص اصلی = شاعر، نویسنده و پژوهشگر ادبی
|شغل و تخصص های دیگر=پژوهشگر ادبی
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|سبک =
|مکتب =
|مکتب =
خط ۲۸: خط ۲۹:
|پست تخصصی =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
|باشگاه =
}}[[پرونده: 11166500.jpg | بندانگشتی|اَدیب ‌طوسی، محمدامین]]<p>ادیب، پژوهشگر، شاعر و نویسندۀ ایرانی. پس از تحصیل در مکتب‌های قدیم و مدرسه‌های علوم دینی، نزد ادیب نیشابوری ادبیات آموخت. برای ادامۀ تحصیل به [[سبزوار، شهر|سبزوار]] رفت و نزد آقابزرگ حکیم، معروف به افتخارالحکما، حکمت و اصول فلسفۀ شرق را فرا گرفت. در ۱۳۴۲ش برای تکمیل معلومات خود به [[بغداد]] و از آن‌جا به [[هندوستان]]، [[عربستان سعودی|عربستان]]، [[ترکستان، ناحیه|ترکستان]]، [[مصر]]، و [[ترکیه]] رفت و در بازگشت به [[خراسان]]، در وزارت معارف استخدام و به تدریس در مدارس پرداخت. سپس به تدریس در دانشکده ادبیات تبریز مشغول شد و مدیریت مجلۀ آن دانشکده و مجلۀ ''مهتاب'' را به‌عهده گرفت. از داستان‌های اوست: ''دخمه‌های سیاه یا کلبۀ بدبختان''؛ ''شبح مخوف''؛'' انتقام عشق'' (تبریز، ۱۳۱۹ش). از تألیفات اوست: ''فرهنگ لغات ادبی''، ۲ جلد (تبریز، ۱۳۴۹ش)؛ ''دیوان ادیب طوسی'' (تبریز، ۱۳۴۱ش)؛ ''فرهنگ لغات لهجه‌های محلی ایران''؛ ''بودا در هند''.</p>
}}
[[پرونده:11166500-1.jpg|بندانگشتی|محمدامین ادیب طوسی]]
ادیب، پژوهشگر، شاعر و نویسندۀ ایرانی. پس از تحصیل در مکتب‌های قدیم و مدرسه‌های علوم دینی، نزد ادیب نیشابوری ادبیات آموخت. برای ادامۀ تحصیل به [[سبزوار، شهر|سبزوار]] رفت و نزد آقابزرگ حکیم، معروف به افتخارالحکما، حکمت و اصول فلسفۀ شرق را فرا گرفت. در ۱۳۴۲ش برای تکمیل معلومات خود به [[بغداد]] و از آن‌جا به [[هندوستان]]، [[عربستان سعودی|عربستان]]، [[ترکستان، ناحیه|ترکستان]]، [[مصر]]، و [[ترکیه]] رفت و در بازگشت به [[خراسان]]، در وزارت معارف استخدام و به تدریس در مدارس پرداخت. دکتری خود را در رشتۀ ادبیات فارسی از [[دانشگاه تهران]] گرفت. سپس به تدریس در دانشکده ادبیات تبریز مشغول شد و مدیریت مجلۀ آن دانشکده و مجلۀ ''مهتاب'' را به‌عهده گرفت. پژوهش‌هايی را در زمينه‌های ادبی و زبان‌شناسی تاريخی انجام داد. در سال 1325ش به عضویت انجمن ادبی فرهنگستان ایران درآمد و با ادبای بزرگ هم‌عصر خود مانند [[بهار، محمدتقی (مشهد ۱۲۶۵ـ تهران ۱۳۳۰ش)|بهار]] و [[فروزانفر، بدیع الزمان|فروزانفر]] ارتباط برقرار کرد. با نوشتن کتاب ''دستور نوین'' خود، گامی مهم در راستای تدوین دستور زبان فارسی برداشت و کتابش الگوی مناسبی برای محققان بعدی شد.
 
سروده‌هايش در شيوۀ سنّتی است. بخشی از ديوانش به کوشش دکتر [[طاووسی، محمود|طاووسی]] (تبريز، ۱۳۴۱ش) نشر يافته است.
 
 
 
 
'''گزیدۀ کتابشناسی'''
* بودا در هند (ترجمه)، محمد امین بن شیخ محمد حسین گیلانی
* تاریخ دینی ایران قدیم، جلد اول
* تخت سلیمان، رساله در ایران باستان
* آموزش و پرورش از نظر غزالی.
* دستور زبان فارسی (سه دوره)
* فرهنگ لغات آذری (تبریز)
* فهلویات (تبریز)
* فرهنگ لغات ادبی (۲مجلد)
* پیام فردوسی (منظومه)
* دخمه‌های سیاه (رمان)
* جوکی در جنگل (رمان فلسفی)
* انتقام عشق (رمان جنایی-عشقی)





نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۵۴


ادیب ‌طوسی، محمدامین (مشهد ۱۲۸۳ - تهران ۱۳۶۱ش)

محمدامین ادیب طوسی
زادروز مشهد ۱۲۸۳ش
درگذشت تهران ۱۳۶۱ش
ملیت ایرانی
شغل و تخصص اصلی  شاعر، نویسنده و پژوهشگر ادبی
آثار داستان‌های دخمه‌های سیاه یا کلبۀ بدبختان؛ شبح مخوف؛ و انتقام عشق (تبریز، ۱۳۱۹ش)؛ فرهنگ لغات ادبی، ۲ جلد (تبریز، ۱۳۴۹ش)؛ دیوان ادیب طوسی (تبریز، ۱۳۴۱ش)؛ فرهنگ لغات لهجه‌های محلی ایران؛ بودا در هند
گروه مقاله ادبیات فارسی
محمدامین ادیب طوسی

ادیب، پژوهشگر، شاعر و نویسندۀ ایرانی. پس از تحصیل در مکتب‌های قدیم و مدرسه‌های علوم دینی، نزد ادیب نیشابوری ادبیات آموخت. برای ادامۀ تحصیل به سبزوار رفت و نزد آقابزرگ حکیم، معروف به افتخارالحکما، حکمت و اصول فلسفۀ شرق را فرا گرفت. در ۱۳۴۲ش برای تکمیل معلومات خود به بغداد و از آن‌جا به هندوستان، عربستان، ترکستان، مصر، و ترکیه رفت و در بازگشت به خراسان، در وزارت معارف استخدام و به تدریس در مدارس پرداخت. دکتری خود را در رشتۀ ادبیات فارسی از دانشگاه تهران گرفت. سپس به تدریس در دانشکده ادبیات تبریز مشغول شد و مدیریت مجلۀ آن دانشکده و مجلۀ مهتاب را به‌عهده گرفت. پژوهش‌هايی را در زمينه‌های ادبی و زبان‌شناسی تاريخی انجام داد. در سال 1325ش به عضویت انجمن ادبی فرهنگستان ایران درآمد و با ادبای بزرگ هم‌عصر خود مانند بهار و فروزانفر ارتباط برقرار کرد. با نوشتن کتاب دستور نوین خود، گامی مهم در راستای تدوین دستور زبان فارسی برداشت و کتابش الگوی مناسبی برای محققان بعدی شد.

سروده‌هايش در شيوۀ سنّتی است. بخشی از ديوانش به کوشش دکتر طاووسی (تبريز، ۱۳۴۱ش) نشر يافته است.



گزیدۀ کتابشناسی

  • بودا در هند (ترجمه)، محمد امین بن شیخ محمد حسین گیلانی
  • تاریخ دینی ایران قدیم، جلد اول
  • تخت سلیمان، رساله در ایران باستان
  • آموزش و پرورش از نظر غزالی.
  • دستور زبان فارسی (سه دوره)
  • فرهنگ لغات آذری (تبریز)
  • فهلویات (تبریز)
  • فرهنگ لغات ادبی (۲مجلد)
  • پیام فردوسی (منظومه)
  • دخمه‌های سیاه (رمان)
  • جوکی در جنگل (رمان فلسفی)
  • انتقام عشق (رمان جنایی-عشقی)