نقاش، مارون (سیرون ۱۸۱۷ـ طرسوس ۱۸۵۵): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه زندگینامه
{{جعبه زندگینامه
|عنوان =مایک لی
|عنوان =مارون نقّاش
|نام =Mike Leigh
|نام =  
|نام دیگر=
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|نام مستعار=
|لقب=
|لقب=
|زادروز=۱۹۴۳م
|زادروز=سیرون ۱۸۱۷م
|تاریخ مرگ=
|تاریخ مرگ=طرسوس ۱۸۵۵م
|دوره زندگی=
|دوره زندگی=
|ملیت=انگلیسی
|ملیت=مارونی لبنانی
|محل زندگی=
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی =نمایش‌نامه‌نویس و فیلم‌ساز
| شغل و تخصص اصلی =نمایش‌نامه‌نویس
|شغل و تخصص های دیگر=
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|سبک =
|مکتب =
|مکتب =
|سمت =
|سمت =رئیس گمرک بیروت بود
|جوایز و افتخارات =
|جوایز و افتخارات =
|آثار =زندگی شیرین است (۱۹۹۱) و رازها و دروغ‌ها (۱۹۹۵)، امیدهای بزرگ (۱۹۸۹)، برهنه (۱۹۹۳)، همه یا هیچ (۲۰۰۲)، ورادریک  (۲۰۰۴) و الکی خوش  (۲۰۰۸)
|آثار =بخیل، ابوالحسن مُغَفَّل، حسود بدزبان
|خویشاوندان سرشناس =
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =سینما
|گروه مقاله =سینما
خط ۲۸: خط ۲۸:
}}
}}
نقّاش، مارون (سیرون ۱۸۱۷ـ طرسوس ۱۸۵۵)<br>
نقّاش، مارون (سیرون ۱۸۱۷ـ طرسوس ۱۸۵۵)<br>
<p>نمایش‌نامه‌نویس مارونی لبنانی. او را نخستین نمایش‌نامه‌نویس مدرن عرب می‌دانند. نقاش رئیس گمرک بیروت بود. در ۱۸۴۶ برای تجارت به مصر و سپس ایتالیا رفت؛ در آن‌‌جا با دنیای نمایش و اُپرا آشنا شد و سه نمایش‌نامۀ عالی به زبان عربی ادیبانه نوشت. اولین اثرش، ''بخیل''، با الهام از نمایش‌نامۀ  ''[[خسیس]]'' [[مولیر]]، در ۱۸۴۷ در خانۀ او به صحنه آمد؛ که پسربچه‌ها و مردان در آن نقش زنان را ایفا می‌کردند. دومین کار او با نام ''ابوالحسن مُغَفَّل''، برگرفته از داستان خلیفۀ «یک روزۀ» ''[[هزار و یک شب|هزارویک شب]]''، که در حضور حاکم عثمانی به‌نمایش درآمد (۱۸۵۰)، اوّلین نمایش‌نامۀ اصیل عربی تلقی می‌شود. آخرین اثرش با نام ''حسود بدزبان'' در تئاتر خود او به‌نمایش درآمد؛ این نمایش‌نامه نیز اقتباسی از آثار مولیر بوده است. پس از مرگ مارون آثار او به‌اهتمام برادرش نقولا در مجموعۀ ''سرو لبنان'' به‌چاپ رسید (۱۸۶۹). به تئاتر موزیکال گرایش داشت و برای تئاتر عربی واژگانی وضع کرد که تقریباً در سراسر قرن ۱۹ به‌کار می‌رفت.</p>
<p>نمایش‌نامه‌نویس مارونی لبنانی. او را نخستین نمایش‌نامه‌نویس مدرن عرب می‌دانند. نقاش رئیس گمرک بیروت بود. در ۱۸۴۶ برای تجارت به [[مصر]] و سپس [[ایتالیا]] رفت؛ در آن‌‌جا با دنیای نمایش و اُپرا آشنا شد و سه نمایش‌نامۀ عالی به زبان عربی ادیبانه نوشت. اولین اثرش، ''بخیل''، با الهام از نمایش‌نامۀ  ''[[خسیس]]'' [[مولیر]]، در ۱۸۴۷ در خانۀ او به صحنه آمد؛ که پسربچه‌ها و مردان در آن نقش زنان را ایفا می‌کردند. دومین کار او با نام ''ابوالحسن مُغَفَّل''، برگرفته از داستان خلیفۀ «یک روزۀ» ''[[هزار و یک شب|هزارویک شب]]''، که در حضور حاکم عثمانی به‌نمایش درآمد (۱۸۵۰)، اوّلین نمایش‌نامۀ اصیل عربی تلقی می‌شود. آخرین اثرش با نام ''حسود بدزبان'' در تئاتر خود او به‌نمایش درآمد؛ این نمایش‌نامه نیز اقتباسی از آثار مولیر بوده است. پس از مرگ مارون آثار او به‌اهتمام برادرش نقولا در مجموعۀ ''سرو لبنان'' به‌چاپ رسید (۱۸۶۹). به تئاتر موزیکال گرایش داشت و برای تئاتر عربی واژگانی وضع کرد که تقریباً در سراسر قرن ۱۹ به‌کار می‌رفت.</p>
<br><!--39136200-->
<br><!--39136200-->
[[رده:سینما]]
[[رده:سینما]]
[[رده:جهان - اشخاص]]
[[رده:جهان - اشخاص]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۵۸

مارون نقّاش
زادروز سیرون ۱۸۱۷م
درگذشت طرسوس ۱۸۵۵م
ملیت مارونی لبنانی
شغل و تخصص اصلی نمایش‌نامه‌نویس
آثار بخیل، ابوالحسن مُغَفَّل، حسود بدزبان
گروه مقاله سینما

نقّاش، مارون (سیرون ۱۸۱۷ـ طرسوس ۱۸۵۵)

نمایش‌نامه‌نویس مارونی لبنانی. او را نخستین نمایش‌نامه‌نویس مدرن عرب می‌دانند. نقاش رئیس گمرک بیروت بود. در ۱۸۴۶ برای تجارت به مصر و سپس ایتالیا رفت؛ در آن‌‌جا با دنیای نمایش و اُپرا آشنا شد و سه نمایش‌نامۀ عالی به زبان عربی ادیبانه نوشت. اولین اثرش، بخیل، با الهام از نمایش‌نامۀ خسیس مولیر، در ۱۸۴۷ در خانۀ او به صحنه آمد؛ که پسربچه‌ها و مردان در آن نقش زنان را ایفا می‌کردند. دومین کار او با نام ابوالحسن مُغَفَّل، برگرفته از داستان خلیفۀ «یک روزۀ» هزارویک شب، که در حضور حاکم عثمانی به‌نمایش درآمد (۱۸۵۰)، اوّلین نمایش‌نامۀ اصیل عربی تلقی می‌شود. آخرین اثرش با نام حسود بدزبان در تئاتر خود او به‌نمایش درآمد؛ این نمایش‌نامه نیز اقتباسی از آثار مولیر بوده است. پس از مرگ مارون آثار او به‌اهتمام برادرش نقولا در مجموعۀ سرو لبنان به‌چاپ رسید (۱۸۶۹). به تئاتر موزیکال گرایش داشت و برای تئاتر عربی واژگانی وضع کرد که تقریباً در سراسر قرن ۱۹ به‌کار می‌رفت.