عطار، فریدالدین محمد (کدکن ۵۴۰ـ نیشابور ح ۶۱۸ق): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
عَطّار، فریدالدین محمد (کدکن ۵۴۰ـ نیشابور ح ۶۱۸ق)<br> | عَطّار، فریدالدین محمد (کدکن ۵۴۰ـ نیشابور ح ۶۱۸ق)<br> | ||
[[پرونده: 31075700.jpg | بندانگشتی|مقبره عطار در نيشابور]]شاعر، نویسنده و عارف ایرانی. سبب شهرتش به عطار، اشتغال وی و پدرش به پیشۀ عطاری بود. فریدالدین مردی متمول و متمکن بود و در داروخانۀ خود به کار طبابت و داروسازی می‌پرداخت. آنچه دربارۀ علاقه‌اش به تصوف نقل کرده‌اند، به‌ویژه حکایت درویشی که با مرگ اختیاری خود در مقابل دکان او، سبب انقلاب درونی و توبه‌اش شد، اساسی درست ندارد. نیز انتساب وی به هیچ طریقتی مسلّم نیست و نظر بسیاری از محققان در این‌باره محل تردید است. عطار در پزشکی، داروسازی، حکمت، نجوم، و علوم دینی دست داشت، اما بیشتر گرایش او به [[عرفان]] بوده و چنان‌که از گفته‌های او برمی‌آید در [[تصوف]] از شیخ ابوسعید ابوالخیر بهره جسته و در سفرهایش با [[بغدادی، مجدالدین|مجدالدین بغدادی]] دیدار کرده است. عطار، به احتمال فراوان، در قتل عام نیشابور به دست مغولان، کشته و در حوالی مزار [[خیام، عمر بن ابراهیم (نیشابور ۴۳۹ـ۵۲۶ق)|خیام نیشابوری]] در نیشابور به‌خاک سپرده شد. آرامگاه او در قرن ۹ق به‌دست امیرعلی‌شیر نوایی بازسازی شده و پس از آن نیز تاکنون تغییرات و تعمیراتی در آن صورت گرفته است. گویا [[سنی|سُنی]]<nowiki/>مذهب بوده؛ با این همه، در آثارش از هرگونه تعصب مذهبی اجتناب کرده است. عطار را باید از پیشروان [[مولوی، جلال الدین محمد (بلخ ۶۰۴ـ قونیه ۶۷۲ق)|مولوی بلخی]] در نظم ''[[مثنوی معنوی]]'' دانست. از گفته‌های عطار پیداست که اشعار بسیار داشته و به «پرگویی» مشهور بوده است. تذکره‌نویسان بیش از ۱۰۰ اثر به عطار نسبت داده‌اند که این شمار مبالغه‌آمیز است و بی‌شک برخی از آن‌ها از شاعران دیگر، نظیر [[عطار تونی، محمد بن ابراهیم (قرن ۹ق)|عطار تونی]] (قرن ۹ق)، است. از آثار مسلم اوست: ''[[ | [[پرونده: 31075700.jpg | بندانگشتی|مقبره عطار در نيشابور]]شاعر، نویسنده و عارف ایرانی. سبب شهرتش به عطار، اشتغال وی و پدرش به پیشۀ عطاری بود. فریدالدین مردی متمول و متمکن بود و در داروخانۀ خود به کار طبابت و داروسازی می‌پرداخت. آنچه دربارۀ علاقه‌اش به تصوف نقل کرده‌اند، به‌ویژه حکایت درویشی که با مرگ اختیاری خود در مقابل دکان او، سبب انقلاب درونی و توبه‌اش شد، اساسی درست ندارد. نیز انتساب وی به هیچ طریقتی مسلّم نیست و نظر بسیاری از محققان در این‌باره محل تردید است. عطار در پزشکی، داروسازی، حکمت، نجوم، و علوم دینی دست داشت، اما بیشتر گرایش او به [[عرفان]] بوده و چنان‌که از گفته‌های او برمی‌آید در [[تصوف]] از [[ابوسعید ابوالخیر، فضل الله (میهنه ۳۵۷ق ـ۴۴۰ق)|شیخ ابوسعید ابوالخیر]] بهره جسته و در سفرهایش با [[بغدادی، مجدالدین|مجدالدین بغدادی]] دیدار کرده است. عطار، به احتمال فراوان، در قتل عام نیشابور به دست مغولان، کشته و در حوالی مزار [[خیام، عمر بن ابراهیم (نیشابور ۴۳۹ـ۵۲۶ق)|خیام نیشابوری]] در نیشابور به‌خاک سپرده شد. آرامگاه او در قرن ۹ق به‌دست امیرعلی‌شیر نوایی بازسازی شده و پس از آن نیز تاکنون تغییرات و تعمیراتی در آن صورت گرفته است. گویا [[سنی|سُنی]]<nowiki/>مذهب بوده؛ با این همه، در آثارش از هرگونه تعصب مذهبی اجتناب کرده است. عطار را باید از پیشروان [[مولوی، جلال الدین محمد (بلخ ۶۰۴ـ قونیه ۶۷۲ق)|مولوی بلخی]] در نظم ''[[مثنوی معنوی]]'' دانست. از گفته‌های عطار پیداست که اشعار بسیار داشته و به «پرگویی» مشهور بوده است. تذکره‌نویسان بیش از ۱۰۰ اثر به عطار نسبت داده‌اند که این شمار مبالغه‌آمیز است و بی‌شک برخی از آن‌ها از شاعران دیگر، نظیر [[عطار تونی، محمد بن ابراهیم (قرن ۹ق)|عطار تونی]] (قرن ۹ق)، است. از آثار مسلم اوست: ''[[تذکرةالاولیاء|تذکرة‌الاولیا]]'' (تهران، ۱۳۲۱ش)؛ ''[[منطق الطیر|منطق‌الطیر]]/مقامات طیور'' (تهران، ۱۳۳۷ش)؛ ''[[مصیبت نامه|مصیبت‌نامه]]'' (تهران، ۱۳۵۴ق)؛'' [[الهی نامه|الهی‌نامه]]'' (تهران، ۱۳۴۰ش)؛'' [[اسرارنامه]]'' (تهران، ۱۳۱۶ق)؛ ''مختارنامه'' (تهران، ۱۳۵۳ق)؛ ''[[خسرونامه]]'' (تهران، ۱۳۴۰ش)؛ ''دیوان غزلیات و قصاید'' (تهران، ۱۳۴۱ش)؛ ''پندنامه'' (تهران، ۱۳۱۶ش)؛ ''جواهرنامه''؛ ''شرح‌القلب''. | ||
<br><!--31075700--> | <br><!--31075700--> | ||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۵۳
عَطّار، فریدالدین محمد (کدکن ۵۴۰ـ نیشابور ح ۶۱۸ق)
شاعر، نویسنده و عارف ایرانی. سبب شهرتش به عطار، اشتغال وی و پدرش به پیشۀ عطاری بود. فریدالدین مردی متمول و متمکن بود و در داروخانۀ خود به کار طبابت و داروسازی می‌پرداخت. آنچه دربارۀ علاقه‌اش به تصوف نقل کرده‌اند، به‌ویژه حکایت درویشی که با مرگ اختیاری خود در مقابل دکان او، سبب انقلاب درونی و توبه‌اش شد، اساسی درست ندارد. نیز انتساب وی به هیچ طریقتی مسلّم نیست و نظر بسیاری از محققان در این‌باره محل تردید است. عطار در پزشکی، داروسازی، حکمت، نجوم، و علوم دینی دست داشت، اما بیشتر گرایش او به عرفان بوده و چنان‌که از گفته‌های او برمی‌آید در تصوف از شیخ ابوسعید ابوالخیر بهره جسته و در سفرهایش با مجدالدین بغدادی دیدار کرده است. عطار، به احتمال فراوان، در قتل عام نیشابور به دست مغولان، کشته و در حوالی مزار خیام نیشابوری در نیشابور به‌خاک سپرده شد. آرامگاه او در قرن ۹ق به‌دست امیرعلی‌شیر نوایی بازسازی شده و پس از آن نیز تاکنون تغییرات و تعمیراتی در آن صورت گرفته است. گویا سُنی‌مذهب بوده؛ با این همه، در آثارش از هرگونه تعصب مذهبی اجتناب کرده است. عطار را باید از پیشروان مولوی بلخی در نظم مثنوی معنوی دانست. از گفته‌های عطار پیداست که اشعار بسیار داشته و به «پرگویی» مشهور بوده است. تذکره‌نویسان بیش از ۱۰۰ اثر به عطار نسبت داده‌اند که این شمار مبالغه‌آمیز است و بی‌شک برخی از آن‌ها از شاعران دیگر، نظیر عطار تونی (قرن ۹ق)، است. از آثار مسلم اوست: تذکرة‌الاولیا (تهران، ۱۳۲۱ش)؛ منطق‌الطیر/مقامات طیور (تهران، ۱۳۳۷ش)؛ مصیبت‌نامه (تهران، ۱۳۵۴ق)؛ الهی‌نامه (تهران، ۱۳۴۰ش)؛ اسرارنامه (تهران، ۱۳۱۶ق)؛ مختارنامه (تهران، ۱۳۵۳ق)؛ خسرونامه (تهران، ۱۳۴۰ش)؛ دیوان غزلیات و قصاید (تهران، ۱۳۴۱ش)؛ پندنامه (تهران، ۱۳۱۶ش)؛ جواهرنامه؛ شرح‌القلب.