آتش (فرهنگ ایران باستان): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) جز (Mohammadi3 صفحهٔ آتش (فرهنگ ایران باستان ) را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به آتش (فرهنگ ایران باستان) منتقل کرد) |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آتش (فرهنگ ایران باستان) Fire (Ancient Persian Culture) | آتش (فرهنگ ایران باستان) Fire (Ancient Persian Culture)<br/> | ||
یکی از چهار عنصر مقدس در ایران باستان و در نزد مزداپرستان که با آیین و شیوه ویژه‌ای در [[آتشکده|آتشکده]]<nowiki/>ها از آن نگهداری و پرستاری می‌شود. بنابر روایت، روزی [[هوشنگ|هوشنگ]] در کوهستانی ناگهان چشمش به ماری سیاه افتاد و پاره‌‌سنگی برگرفت و به‌سوی مار پرتاب کرد. از برخورد آن با سنگی دیگر جرقه برجهید و آتش فراز آمد. هوشنگ به همراهان گفت که این جرقه فروغی ایزدی است و باید که از آن پرستاری کرد. آتش بر [[ویشتاسپ هخامنشی|ویشتاسپ]] نمایان شد و او را به پذیرفتن [[زردشتی، آیین|آیین زردشت]] دعوت کرد. آتش مردمان پاک را نمی‌سوزاند و داوری با آتش (وَر) برای سنجش راست از دروغ به این باور ایرانیان برمی‌گردد. [[هرودت|هرودت]] می‌نویسد: ایرانیان به آتش به چشم یک ایزد می‌نگرند و هرگز آن را آلوده نمی‌کنند. حضور آتشدان در سنگ‌‌نگاره‌های آرامگاه داریوش و در نگاره‌های [[تخت جمشید|تخت جمشید]] و بر روی سکه‌ها نشان‌‌دهندۀ نقش این عنصر در ایران باستان است. این‌که [[تیرداد اشکانی|تیرداد اشکانی اول]] (۲۴۸ـ۲۱۴پ‌م) دو سه سال پس از تأسیس حکومت [[اشکانیان|اشکانیان]]، معبد آناهیتای شهر ارشک را برای تاج‌گذاری خود برگزید، حکایت از نقش آتش در آغاز حکومت اشکانیان دارد و آخرین گزارشی که از معبد آناهیتا در زمان اشکانیان در دست است مربوط به سال ۲۲۴ یا ۲۲۶م است. در این سال [[اردوان اشکانی پنجم|اردوان پنجم]] به‌دست [[اردشیر بابکان ( ـ۲۴۱م)|اردشیر بابکان]]، مؤسس سلسله [[ساسانیان|ساسانی]]، به‌قتل رسید و اردشیر سر او را، همان طور که نذر کرده بود، از معبد آناهیتای استخر آویخت. این اقدام نمایشی اردشیر نیز از توجه مردم به آتش خبر می‌دهد. | |||
[[Category:ادیان و فرقه های غیراسلام]] [[Category:زردشتی]] [[Category:اسطوره شناسی]] [[Category:اسطوره های ایران]] | [[Category:ادیان و فرقه های غیراسلام]] [[Category:زردشتی]] [[Category:اسطوره شناسی]] [[Category:اسطوره های ایران]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۳۹
آتش (فرهنگ ایران باستان) Fire (Ancient Persian Culture)
یکی از چهار عنصر مقدس در ایران باستان و در نزد مزداپرستان که با آیین و شیوه ویژه‌ای در آتشکده‌ها از آن نگهداری و پرستاری می‌شود. بنابر روایت، روزی هوشنگ در کوهستانی ناگهان چشمش به ماری سیاه افتاد و پاره‌‌سنگی برگرفت و به‌سوی مار پرتاب کرد. از برخورد آن با سنگی دیگر جرقه برجهید و آتش فراز آمد. هوشنگ به همراهان گفت که این جرقه فروغی ایزدی است و باید که از آن پرستاری کرد. آتش بر ویشتاسپ نمایان شد و او را به پذیرفتن آیین زردشت دعوت کرد. آتش مردمان پاک را نمی‌سوزاند و داوری با آتش (وَر) برای سنجش راست از دروغ به این باور ایرانیان برمی‌گردد. هرودت می‌نویسد: ایرانیان به آتش به چشم یک ایزد می‌نگرند و هرگز آن را آلوده نمی‌کنند. حضور آتشدان در سنگ‌‌نگاره‌های آرامگاه داریوش و در نگاره‌های تخت جمشید و بر روی سکه‌ها نشان‌‌دهندۀ نقش این عنصر در ایران باستان است. این‌که تیرداد اشکانی اول (۲۴۸ـ۲۱۴پ‌م) دو سه سال پس از تأسیس حکومت اشکانیان، معبد آناهیتای شهر ارشک را برای تاج‌گذاری خود برگزید، حکایت از نقش آتش در آغاز حکومت اشکانیان دارد و آخرین گزارشی که از معبد آناهیتا در زمان اشکانیان در دست است مربوط به سال ۲۲۴ یا ۲۲۶م است. در این سال اردوان پنجم به‌دست اردشیر بابکان، مؤسس سلسله ساسانی، به‌قتل رسید و اردشیر سر او را، همان طور که نذر کرده بود، از معبد آناهیتای استخر آویخت. این اقدام نمایشی اردشیر نیز از توجه مردم به آتش خبر می‌دهد.