آرنو (پسر)، آنتوان (۱۶۱۲ـ۱۶۹۴): تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۴ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۳۶

آرنو (پسر)، آنتوان (۱۶۱۲ـ۱۶۹۴)(Arnauld, Antoine)

(مشهور به «آرنوی بزرگ») متکلم و فیلسوف فرانسوی، پیرو آیین یانسن^[۱]. در ۱۶۵۶، به سبب حملاتش به یسوعیان^[۲]، از دانشگاه سوربون^[۳] اخراج شد. پس از وقفه‌ای کوتاه در دورۀ صلحِ کلمنس نهم^[۴]، اَلکساندر ششم بار دیگر آیین یانسن را محکوم کرد (۱۶۹۰م) و آرنو به هلند گریخت. در این کشور به مباحثاتی با یسوعیان، پروتستان^[۵]ها، و نیکلا مالبرانش^[۶] فیلسوف پرداخت. در ۱۶۶۲م منطق پور روایال^[۷] را با همکاری نیکول^[۸] نوشت، و در ۱۶۴۳م نگارش کتابِ در باب عشای مکرر^[۹] او را ناگزیر به بیست سال زندگی در خفا کرد. پس از آن‌که آرنو نامه به یک دوک و همتا^[۱۰] (۱۶۵۶م) را، که حمله‌ای صریح به روش‌های یسوعیان بود، نوشت، پاسکال^[۱۱] نامه‌های ولایتی^[۱۲] (۱۶۵۶ـ۱۶۵۷م) را منتشر کرد، اما نتوانست از اخراج او از سوربون جلوگیری کند. آرنو رساله‌ای دیگر در قالبِ نامه با عنوان نامۀ یک معلم سوربون به یک مقام بلندپایه^[۱۳] نوشته است (۱۶۵۵م). زمانی‌که پاپ کلمنس نهم حمله به آیین یانسن را متوقف کرد، آرنو از عزلت بیرون آمد و با استقبال گرم لوئی چهاردهم روبه‌رو شد. اعتقاد ابدی کلیسای کاتولیک به آیین عشای ربانی^[۱۴] (۱۶۶۹ـ۱۶۷۶م)، که با همکاری نیکول به نگارش درآمد، دفاعیۀ آرنو از اصل اعتقادی قلب ماهیت^[۱۵] و حملۀ دیگری به عقاید کالوَن بود. ولی پیروی آرنو از عقاید کاتولیکی سنتی از صمیم قلب نبود و در زمان تبعید در هلند به آرای یانسن بازگشت. او کوچک‌ترین فرزند آنتوان آرنو^[۱۶]ی پدر و برادر مادرْ آنژلیک دوسن مادلن^[۱۷] بود.

↑ Jansenism
↑ jesuits
↑ Sorbonne
↑ Clement IX
↑ Protestant
↑ Nicholas Malebranche
↑ Logique de Port Royal
↑ Nicole
↑ De la frèquente communion
↑ Lettre à une duc et pair
↑ Pascal
↑ Lettres Provinciales
↑ Lettre d’un docteure de Sorbonne à une Personne de condition
↑ La Perpétuité de la foi de l’Eglise catholique sur l’Euchariste
↑ transubstantiation
↑ Antoine Arnauld
↑ La Mère Angélique de Saint-Madeleine

[1] Jansenism

[2] suits

[3] Sorbonne

[4] Clement IX

[5] Protestant

[6] Nicholas Malebranche

[7] Logique de Port Royal

[8] Nicole

[9] De la frèquente communion

[10] Lettre à une duc et pair

[11] Pascal

[12] Lettres Provinciales

[13] Lettre d’un docteure de Sorbonne à une Personne de condition

[14] La Perpétuité de la foi de l’Eglise catholique sur l’Euchariste

[15] transubstantiation

[16] Antoine Arnauld

[17] La Mère Angélique de Saint-Madeleine

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

@@ خط ۲: / خط ۲: @@
 آرنو (پسر)، آنتوان (۱۶۱۲ـ۱۶۹۴)(Arnauld, Antoine)
-(مشهور به «آرنوی بزرگ») متکلم و فیلسوف فرانسوی، پیرو [[یانسن، آیین|آیین یانسن]]<ref>Jansenism</ref>. در ۱۶۵۶، به سبب حملاتش به [[یسوعیان]]<ref>jesuits</ref>، از [[دانشگاه سوربون]]<ref>Sorbonne</ref> اخراج شد. پس از وقفه‌ای کوتاه در دورۀ صلحِ کلمنس نهم<ref>Clement IX</ref>، اَلکساندر ششم بار دیگر آیین یانسن را محکوم کرد (۱۶۹۰م) و آرنو به هلند گریخت. در این کشور به مباحثاتی با یسوعیان، [[پروتستان، مذهب|پروتستان]]<ref>Protestant</ref>ها، و [[مالبرانش، نیکلا دو (۱۶۳۸ـ۱۷۱۵)|نیکلا مالبرانش]]<ref>Nicholas Malebranche</ref> فیلسوف پرداخت. در ۱۶۶۲م ''منطق پور روایال''<ref>Logique de Port Royal</ref> را با همکاری نیکول<ref>Nicole</ref> نوشت، و در ۱۶۴۳م نگارش کتابِ ''در باب عشای مکرر''<ref>De la frèquente communion</ref> او را ناگزیر به بیست سال زندگی در خفا کرد. پس از آن‌که آرنو ''نامه به یک دوک و همتا''<ref>Lettre à une duc et pair</ref> (۱۶۵۶م) را، که حمله‌ای صریح به روش‌های یسوعیان بود، نوشت، پاسکال<ref>Pascal</ref> نامه‌های ولایتی<ref>Lettres Provinciales</ref> (۱۶۵۶ـ۱۶۵۷م) را منتشر کرد، اما نتوانست از اخراج او از سوربون جلوگیری کند. آرنو رساله‌ای دیگر در قالبِ نامه با عنوان ''نامۀ یک معلم سوربون به یک مقام بلندپایه''<ref>Lettre d’un docteure de Sorbonne à une Personne de condition</ref> نوشته است (۱۶۵۵م). زمانی‌که پاپ کلمنس نهم حمله به آیین یانسن را متوقف کرد، آرنو از عزلت بیرون آمد و با استقبال گرم [[لویی چهاردهم|لوئی چهاردهم]] روبه‌رو شد. ''اعتقاد ابدی کلیسای کاتولیک به آیین عشای ربانی''<ref>La Perpétuité de la foi de l’Eglise catholique sur l’Euchariste</ref> (۱۶۶۹ـ۱۶۷۶م)، که با همکاری نیکول به نگارش درآمد، دفاعیۀ آرنو از اصل اعتقادی قلب ماهیت<ref>transubstantiation</ref> و حملۀ دیگری به عقاید [[کالون، ژان (۱۵۰۹ـ۱۵۶۴)|کالوَن]] بود. ولی پیروی آرنو از عقاید کاتولیکی سنتی از صمیم قلب نبود و در زمان تبعید در [[هلند]] به آرای یانسن بازگشت. او کوچک‌ترین فرزند [[آرنو (پدر)، آنتوان (۱۵۶۰ـ۱۶۱۹)|آنتوان آرنو]]<ref>Antoine Arnauld</ref>ی پدر و برادر مادرْ آنژلیک دوسن مادلن<ref>La Mère Angélique de Saint-Madeleine</ref> بود.
+(مشهور به «آرنوی بزرگ») متکلم و فیلسوف فرانسوی، پیرو [[یانسن، آیین|آیین یانسن]]<ref>Jansenism</ref>. در ۱۶۵۶، به سبب حملاتش به [[یسوعیان]]<ref>jesuits</ref>، از [[دانشگاه سوربون]]<ref>Sorbonne</ref> اخراج شد. پس از وقفه‌ای کوتاه در دورۀ صلحِ کلمنس نهم<ref>Clement IX</ref>، اَلکساندر ششم بار دیگر آیین یانسن را محکوم کرد (۱۶۹۰م) و آرنو به هلند گریخت. در این کشور به مباحثاتی با یسوعیان، [[پروتستان، مذهب|پروتستان]]<ref>Protestant</ref>ها، و [[مالبرانش، نیکلا دو (۱۶۳۸ـ۱۷۱۵)|نیکلا مالبرانش]]<ref>Nicholas Malebranche</ref> فیلسوف پرداخت. در ۱۶۶۲م ''منطق پور روایال''<ref>Logique de Port Royal</ref> را با همکاری نیکول<ref>Nicole</ref> نوشت، و در ۱۶۴۳م نگارش کتابِ ''در باب عشای مکرر''<ref>De la frèquente communion</ref> او را ناگزیر به بیست سال زندگی در خفا کرد. پس از آن‌که آرنو ''نامه به یک دوک و همتا''<ref>Lettre à une duc et pair</ref> (۱۶۵۶م) را، که حمله‌ای صریح به روش‌های یسوعیان بود، نوشت، پاسکال<ref>Pascal</ref> نامه‌های ولایتی<ref>Lettres Provinciales</ref> (۱۶۵۶ـ۱۶۵۷م) را منتشر کرد، اما نتوانست از اخراج او از سوربون جلوگیری کند. آرنو رساله‌ای دیگر در قالبِ نامه با عنوان ''نامۀ یک معلم سوربون به یک مقام بلندپایه''<ref>Lettre d’un docteure de Sorbonne à une Personne de condition</ref> نوشته است (۱۶۵۵م). زمانی‌که پاپ کلمنس نهم حمله به آیین یانسن را متوقف کرد، آرنو از عزلت بیرون آمد و با استقبال گرم [[لویی چهاردهم|لوئی چهاردهم]] روبه‌رو شد. ''اعتقاد ابدی کلیسای کاتولیک به آیین عشای ربانی''<ref>La Perpétuité de la foi de l’Eglise catholique sur l’Euchariste</ref> (۱۶۶۹ـ۱۶۷۶م)، که با همکاری نیکول به نگارش درآمد، دفاعیۀ آرنو از اصل اعتقادی قلب ماهیت<ref>transubstantiation</ref> و حملۀ دیگری به عقاید [[کالون، ژان (۱۵۰۹ـ۱۵۶۴)|کالوَن]] بود. ولی پیروی آرنو از عقاید کاتولیکی سنتی از صمیم قلب نبود و در زمان تبعید در [[هلند]] به آرای یانسن بازگشت. او کوچک‌ترین فرزند [[آرنو (پدر)، آنتوان (۱۵۶۰ـ۱۶۱۹)|آنتوان آرنو]]<ref>Antoine Arnauld</ref>ی پدر و برادر [[آرنو، آنژلیک (۱۵۹۱ـ۱۶۶۱)|مادرْ آنژلیک دوسن مادلن]]<ref>La Mère Angélique de Saint-Madeleine</ref> بود.
 &nbsp;