آیزاکس، الیک (۱۹۲۱ـ۱۹۶۷): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }}آیْزاکْس، اَلیک (۱۹۲۱ـ۱۹۶۷م)(Isaacs, Alick)<br> | ||
آیْزاکْس، اَلیک (۱۹۲۱ـ۱۹۶۷م)(Isaacs, Alick)<br> | |||
ویروس‌شناس اسکاتلندی. با همکار سوئیسی‌‌اش، ژان لیندمان<ref>Jean Lindemann</ref>، [[اینترفرون]]<ref>interferon</ref> را در ۱۹۷۵م کشف کرد. اینترفرون نوعی مادۀ ضد [[ویروس]]<ref>virus</ref> طبیعی است که [[یاخته|یاخته]]<nowiki/>های آلوده به ویروس آن را می‌سازند. کاربردهای گوناگون این کشف هنوز در دست بررسی است. در [[گلاسگو]]<ref>Glasgow</ref> زاده شد و در همان‌جا درس خواند. از ۱۹۵۱م، در مرکز جهانی [[آنفلوآنزا]]<ref>World Influenza Centre</ref>، در [[لندن (انگلستان)|لندن]]<ref>London</ref>، به کار پرداخت و در ۱۹۶۱م، مدیر این مرکز شد. در ۱۹۴۷م، گونه‌های گوناگون ویروس آنفلوانزا و پاسخ بدن به آن‌ها را بررسی کرد و به کمک همکارش، لیندمان، دریافت زمانی‌که ویروس به سلول حمله می‌کند، یاختۀ آلوده اینترفرون تولید می‌کند. این ترکیب باعث می‌شود یاخته‌های سالم پروتئینی بسازند که مانع از تکثیر ویروس شود. تقریباً همۀ یاخته‌های بدن می‌توانند اینترفرون بسازند. به نظر می‌رسد این ترکیب خط اول دفاع در برابر ویروس‌های بیماری‌زاست، زیرا بسیار سریع، چند ساعت پس از [[عفونت]]<ref>infection</ref>، تولید می‌شود، در حالی که تولید [[پادتن]]<ref>antibody</ref> چندین روز طول می‌کشد. همچنین، به نظر می‌رسد این ترکیب سایر مکانیسم‌های دفاعی را هم فعال می‌کند. | ویروس‌شناس اسکاتلندی. با همکار سوئیسی‌‌اش، ژان لیندمان<ref>Jean Lindemann</ref>، [[اینترفرون]]<ref>interferon</ref> را در ۱۹۷۵م کشف کرد. اینترفرون نوعی مادۀ ضد [[ویروس]]<ref>virus</ref> طبیعی است که [[یاخته|یاخته]]<nowiki/>های آلوده به ویروس آن را می‌سازند. کاربردهای گوناگون این کشف هنوز در دست بررسی است. در [[گلاسگو]]<ref>Glasgow</ref> زاده شد و در همان‌جا درس خواند. از ۱۹۵۱م، در مرکز جهانی [[آنفلوآنزا]]<ref>World Influenza Centre</ref>، در [[لندن (انگلستان)|لندن]]<ref>London</ref>، به کار پرداخت و در ۱۹۶۱م، مدیر این مرکز شد. در ۱۹۴۷م، گونه‌های گوناگون ویروس آنفلوانزا و پاسخ بدن به آن‌ها را بررسی کرد و به کمک همکارش، لیندمان، دریافت زمانی‌که ویروس به سلول حمله می‌کند، یاختۀ آلوده اینترفرون تولید می‌کند. این ترکیب باعث می‌شود یاخته‌های سالم پروتئینی بسازند که مانع از تکثیر ویروس شود. تقریباً همۀ یاخته‌های بدن می‌توانند اینترفرون بسازند. به نظر می‌رسد این ترکیب خط اول دفاع در برابر ویروس‌های بیماری‌زاست، زیرا بسیار سریع، چند ساعت پس از [[عفونت]]<ref>infection</ref>، تولید می‌شود، در حالی که تولید [[پادتن]]<ref>antibody</ref> چندین روز طول می‌کشد. همچنین، به نظر می‌رسد این ترکیب سایر مکانیسم‌های دفاعی را هم فعال می‌کند. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۳۶
| الیک آیزاکس Alick Isaacs | |
|---|---|
| زادروز |
گلاسگو ۱۹۲۱م |
| درگذشت | ۱۹۶۷م |
| ملیت | اسکاتلندی |
| شغل و تخصص اصلی | ویروس‌شناس |
| گروه مقاله | پزشکی |
آیْزاکْس، اَلیک (۱۹۲۱ـ۱۹۶۷م)(Isaacs, Alick)
ویروس‌شناس اسکاتلندی. با همکار سوئیسی‌‌اش، ژان لیندمان[۱]، اینترفرون[۲] را در ۱۹۷۵م کشف کرد. اینترفرون نوعی مادۀ ضد ویروس[۳] طبیعی است که یاخته‌های آلوده به ویروس آن را می‌سازند. کاربردهای گوناگون این کشف هنوز در دست بررسی است. در گلاسگو[۴] زاده شد و در همان‌جا درس خواند. از ۱۹۵۱م، در مرکز جهانی آنفلوآنزا[۵]، در لندن[۶]، به کار پرداخت و در ۱۹۶۱م، مدیر این مرکز شد. در ۱۹۴۷م، گونه‌های گوناگون ویروس آنفلوانزا و پاسخ بدن به آن‌ها را بررسی کرد و به کمک همکارش، لیندمان، دریافت زمانی‌که ویروس به سلول حمله می‌کند، یاختۀ آلوده اینترفرون تولید می‌کند. این ترکیب باعث می‌شود یاخته‌های سالم پروتئینی بسازند که مانع از تکثیر ویروس شود. تقریباً همۀ یاخته‌های بدن می‌توانند اینترفرون بسازند. به نظر می‌رسد این ترکیب خط اول دفاع در برابر ویروس‌های بیماری‌زاست، زیرا بسیار سریع، چند ساعت پس از عفونت[۷]، تولید می‌شود، در حالی که تولید پادتن[۸] چندین روز طول می‌کشد. همچنین، به نظر می‌رسد این ترکیب سایر مکانیسم‌های دفاعی را هم فعال می‌کند.