آیه امانت: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۴ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۳۳

آیۀ امانت

در قرآن، سورۀ احزاب، آیۀ ۷۲: «ما امانت [خویش] را بر آسمان‌ها و زمین و کوه‌ها عرضه داشتیم، ولی از پذیرفتن سرباز زدند و از آن هراسیدند و انسان آن را پذیرفت، که او ستمکاری نادان بود». برخی امانت را موهبت عقل و برخی دیگر آن را قوۀ اختیار دانسته‌اند؛ عرفا آن را به عشق و بعضی حکما به عقل و معرفت تعبیر کرده‌اند. علامه طباطبایی در تفسیر المیزان آن را ولایت و سرپرستی الهی می‌داند که آسمان‌ها، زمین و کوه‌ها با همۀ بزرگی استعداد حمل آن را ندارند و در این کمال هیچ موجودی شریک انسان نیست. تنها آدمی است که می‌تواند در سایه اعتقادات حق و اعمال شایسته و سلوک طریقه کمال از حضیض ماده به اوج اخلاص ارتقا یابد و خداوند او را برای خود خالص و در مقام قرب خود مستقر گرداند. در این حال، تنها خداوند سرپرست امور اوست و جز ولایت الهی هیچ موجودی از آسمان و زمین در امور او دخالت ندارد.

نسخهٔ ‏۱۴ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۲۹ (نمایش مبدأ) Mohammadi2 (بحث \| مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش → تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر		نسخهٔ کنونی تا ‏۱۴ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۳۳ (نمایش مبدأ) Mohammadi2 (بحث \| مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۳:		خط ۳:
	آیۀ امانت		آیۀ امانت

	<br>در [[قرآن]]، [[احزاب، سوره\|سورۀ احزاب]]، آیۀ ۷۲: «ما امانت [خویش] را بر آسمان‌ها و زمین و ~~کوه‌ها~~ عرضه داشتیم، ولی از پذیرفتن سرباز زدند و از آن هراسیدند و انسان آن را پذیرفت، که او ستمکاری نادان بود». برخی امانت را موهبت عقل و برخی دیگر آن را قوۀ اختیار دانسته‌اند؛ عرفا آن را به عشق و بعضی حکما به عقل و معرفت تعبیر کرده‌اند. [[علامه طباطبایی]] در تفسیر ''المیزان'' آن را ولایت و سرپرستی الهی می‌داند که آسمان‌ها، زمین و کوه‌ها با همۀ بزرگی استعداد حمل آن را ندارند و در این کمال هیچ موجودی شریک انسان نیست. تنها آدمی است که می‌تواند در سایه اعتقادات حق و اعمال شایسته و سلوک طریقه کمال از حضیض ماده به اوج اخلاص ارتقا یابد و خداوند او را برای خود خالص و در مقام قرب خود مستقر گرداند. در این حال، تنها خداوند سرپرست امور اوست و جز ولایت الهی هیچ موجودی از آسمان و زمین در امور او دخالت ندارد.		<br>در [[قرآن]]، [[احزاب، سوره\|سورۀ احزاب]]، آیۀ ۷۲: «ما امانت [خویش] را بر آسمان‌ها و [[زمین]] و [[کوه\|کوه‌]]<nowiki/>ها عرضه داشتیم، ولی از پذیرفتن سرباز زدند و از آن هراسیدند و انسان آن را پذیرفت، که او ستمکاری نادان بود». برخی امانت را موهبت عقل و برخی دیگر آن را قوۀ اختیار دانسته‌اند؛ عرفا آن را به عشق و بعضی حکما به [[عقل]] و [[معرفت]] تعبیر کرده‌اند. [[علامه طباطبایی]] در تفسیر ''المیزان'' آن را ولایت و سرپرستی الهی می‌داند که آسمان‌ها، زمین و کوه‌ها با همۀ بزرگی استعداد حمل آن را ندارند و در این کمال هیچ موجودی شریک انسان نیست. تنها آدمی است که می‌تواند در سایه اعتقادات حق و اعمال شایسته و سلوک طریقه کمال از حضیض ماده به اوج اخلاص ارتقا یابد و خداوند او را برای خود خالص و در مقام قرب خود مستقر گرداند. در این حال، تنها خداوند سرپرست امور اوست و جز ولایت الهی هیچ موجودی از آسمان و زمین در امور او دخالت ندارد.