دوبله فیلم در ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '00-->\' به '00-->') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
دوبلۀ فیلم در ایران <br> | دوبلۀ فیلم در ایران <br> | ||
[[پرونده: | [[پرونده:دوبلۀ فیلم در ایران.jpg|بندانگشتی|تعدادی از دوبلورهای سینمای ایران]] | ||
دکتر [[کوشان، اسماعیل (تهران ۱۲۹۶ـ۱۳۶۲ش)|اسماعیل کوشان]] بنیادگذار دوبلۀ فیلم در ایران است و به‌همراه تعدادی از دوستانش در [[استانبول]] فیلم سینمایی ''نخستین وعدۀ دیدار'' (هانری دو کوئن، ۱۹۴۴) را به فارسی دوبله کرد و در اردیبهشت ۱۳۲۵ با نام'' دختر فراری'' در سینماهای تهران نمایش داد. استقبال گسترده از ''دختر فراری'' موجب شد که افرادی برای دوبلۀ فیلم در ایران فعالیت کنند که از آن جمله‌اند: [[زاهد، عطاءالله (۱۲۹۴ـ۱۳۷۰ش)|عطااله زاهد]]، [[شیرازی، احمد (تهران ۱۳۰۹ـ۱۳۶۸ش)|احمد شیرازی]]، [[امیرقاسم خانی، مهدی (تهران ۱۳۰۶ـ ۱۳۷۴ش)|مهدی امیرقاسم خانی]]، فاضل سرجویی، هوشنگ کاوه، جلال مغازه‌ای، ضیاءالواعظین، و سعید غیاثی. در ۱۳۳۰ همزمان با این فعالیت‌ها، [[آقابابیان، آلکس|آلکس آقابابیان]] در [[ایتالیا]] فعالیت گسترده‌ای را در دوبله آغاز کرد و با همکاری [[حنانه، مرتضی (تهران ۱۳۰۱ـ همان جا ۱۳۶۸ش)|مرتضی حنانه]]، پورنگ بهارلو، [[راستکار، فهیمه (۱۳۱۲ـ۱۳۹۱ش)|فهیمه راستکار]]، و [[سرشار، حسین (تهران ۱۳۱۱ش ـ۱۳۷۳ش)|حسین سرشار]] دوبلۀ فیلم را شکوفا کرد. سرگذشت ''فریدون بی‌نوا'' ازجمله فیلم‌های دوبله‌شدۀ این گروه است که در آن برای شخصیت‌های فیلم اسامی فارسی گذاشته بودند. از ۱۳۳۳ش دوبله شکل گسترده‌تری یافت. در پارس فیلم، [[کسمایی، علی (تهران ۱۲۹۴ـ۱۳۹۱ش)|علی کسمایی]] سرپرستی استودیو دوبلاژ را بر‌عهده گرفت. در استودیوهای البرز، دیانا فیلم، و [[یونیورسال]] نیز فعالیت‌هایی برای دوبلۀ فیلم انجام شد؛ اما سیف‌الله کامرانی، که تجهیزات صدا و نمایش پیشرفته‌ای در استودیو سانترال فراهم کرده بود، بیش از سایر همکارانش در این زمینه توفیق یافت. [[زرندی، محمدعلی (تهران ۱۳۰۴ـ۱۳۷۹ش)|محمدعلی زرندی]]، علی کسمایی، [[یاسمی ، سیامک (تهران ۱۳۰۴ـ۱۳۷۳ش)|سیامک یاسمی]]، و عباس خسروانه از مجرب‌ترین مدیران دوبلاژ و [[علو، ژاله (تهران ۱۳۰۶ش)|ژاله علو]]، [[کسمایی، مهین (رشت ۱۳۱۷ش)|مهین کسمایی]]، عطاالله کاملی، [[محتشم، نصرت الله (تهران ۱۲۸۹ـ همان جا ۱۳۵۹ش)|نصرت‌الله محتشم]]، [[رسول زاده، احمد (تبریز ۱۳۰۹ش)|احمد رسول‌زاده]]، و منصور متین از خوش‌صداترین و مسلط‌ترین گویندگان این سال‌ها بودند. در دهۀ ۱۳۳۰ استودیوهای آژیر فیلم، عصر طلایی، ایران فیلم، تورنگ و شهاب به گروه استودیوهای دوبلاژ اضافه شدند، و رونق بیشتری به این حرفه دادند. در دهۀ ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ مدیران و گویندگانی در دوبلۀ ایران تحول شگرفی به‌وجود آوردند، از آن جمله‌اند: [[زند، بهرام (تهران1328ش- تهران 18 فروردین 1397ش)|بهرام زند]]، [[خسروشاهی، خسرو (تهران ۱۳۲۰ش)|خسرو خسروشاهی]]، [[احمدی، تاجی (تهران ۱۳۱۵ـ۱۳۶۳ش)|تاجی احمدی]]، [[اسماعیلی، منوچهر (کرمانشاه ۱۳۱۸)|منوچهر اسماعیلی]]، مهین بزرگی، [[تهامی نژاد، ابوالحسن (۱۳۱۶ش)|ابوالحسن تهامی‌نژاد]]، [[جلیلوند، چنگیز (شیراز ۱۳۱۵ش)|چنگیز جلیلوند]]، [[دوستدار، ایرج (قزوین ۱۳۰۹ـ تهران ۱۳۵۷ش)|ایرج دوستدار]]، [[دیهیم، مهین (۱۳۰۴ـ تهران ۱۳۸۰ش)|مهین دیهیم]]، [[قنبری، حمید (تهران ۱۳۰۳ـ ۱۳۸۶ش)|حمید قنبری]]، [[طهماسب، ناصر (تهران ۱۳۱۸ش)|ناصر تهماسب]]، [[کاظمی، ژاله (۱۳۲۲ـ۱۳۸۳ش)|ژاله کاظمی]]، [[ممدوح، ناصر (تهران ۱۳۲۱ش)|ناصر ممدوح]]، [[ناظریان، ایرج (۱۳۱۴ـ۱۳۷۰ش)|ایرج ناظریان]]، [[نوذری، منوچهر (قزوین ۱۳۱۵ـ تهران ۱۳۸۴ش)|منوچهر نوذری]]، [[مقامی، جلال (تهران ۱۳۲۰ش)|جلال مقامی]]، [[هاشم پور، رفعت (اردبیل ۱۳۱۰ش)|رفعت هاشم‌پور]]، هوشنگ لطیف‌پور، سیروس جراح‌زاده. از اوایل دهۀ ۱۳۶۰ با محدودیت‌هایی که برای ورود فیلم خارجی پیش آمد، دوبله فیلم به‌جز در تلویزیون، بسیار کاهش یافت، به‌طوری که از دوبلۀ فیلم‌های دهۀ ۱۳۴۰ و اوایل دهۀ ۱۳۵۰ جز خاطره‌ای در ذهن‌ها باقی نمانده است. | |||
<br><!--20170500--> | <br><!--20170500--> | ||
[[رده:رسانه ها و ارتباطات]] | [[رده:رسانه ها و ارتباطات]] | ||
نسخهٔ ۱۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۲۰
دوبلۀ فیلم در ایران
دکتر اسماعیل کوشان بنیادگذار دوبلۀ فیلم در ایران است و به‌همراه تعدادی از دوستانش در استانبول فیلم سینمایی نخستین وعدۀ دیدار (هانری دو کوئن، ۱۹۴۴) را به فارسی دوبله کرد و در اردیبهشت ۱۳۲۵ با نام دختر فراری در سینماهای تهران نمایش داد. استقبال گسترده از دختر فراری موجب شد که افرادی برای دوبلۀ فیلم در ایران فعالیت کنند که از آن جمله‌اند: عطااله زاهد، احمد شیرازی، مهدی امیرقاسم خانی، فاضل سرجویی، هوشنگ کاوه، جلال مغازه‌ای، ضیاءالواعظین، و سعید غیاثی. در ۱۳۳۰ همزمان با این فعالیت‌ها، آلکس آقابابیان در ایتالیا فعالیت گسترده‌ای را در دوبله آغاز کرد و با همکاری مرتضی حنانه، پورنگ بهارلو، فهیمه راستکار، و حسین سرشار دوبلۀ فیلم را شکوفا کرد. سرگذشت فریدون بی‌نوا ازجمله فیلم‌های دوبله‌شدۀ این گروه است که در آن برای شخصیت‌های فیلم اسامی فارسی گذاشته بودند. از ۱۳۳۳ش دوبله شکل گسترده‌تری یافت. در پارس فیلم، علی کسمایی سرپرستی استودیو دوبلاژ را بر‌عهده گرفت. در استودیوهای البرز، دیانا فیلم، و یونیورسال نیز فعالیت‌هایی برای دوبلۀ فیلم انجام شد؛ اما سیف‌الله کامرانی، که تجهیزات صدا و نمایش پیشرفته‌ای در استودیو سانترال فراهم کرده بود، بیش از سایر همکارانش در این زمینه توفیق یافت. محمدعلی زرندی، علی کسمایی، سیامک یاسمی، و عباس خسروانه از مجرب‌ترین مدیران دوبلاژ و ژاله علو، مهین کسمایی، عطاالله کاملی، نصرت‌الله محتشم، احمد رسول‌زاده، و منصور متین از خوش‌صداترین و مسلط‌ترین گویندگان این سال‌ها بودند. در دهۀ ۱۳۳۰ استودیوهای آژیر فیلم، عصر طلایی، ایران فیلم، تورنگ و شهاب به گروه استودیوهای دوبلاژ اضافه شدند، و رونق بیشتری به این حرفه دادند. در دهۀ ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ مدیران و گویندگانی در دوبلۀ ایران تحول شگرفی به‌وجود آوردند، از آن جمله‌اند: بهرام زند، خسرو خسروشاهی، تاجی احمدی، منوچهر اسماعیلی، مهین بزرگی، ابوالحسن تهامی‌نژاد، چنگیز جلیلوند، ایرج دوستدار، مهین دیهیم، حمید قنبری، ناصر تهماسب، ژاله کاظمی، ناصر ممدوح، ایرج ناظریان، منوچهر نوذری، جلال مقامی، رفعت هاشم‌پور، هوشنگ لطیف‌پور، سیروس جراح‌زاده. از اوایل دهۀ ۱۳۶۰ با محدودیت‌هایی که برای ورود فیلم خارجی پیش آمد، دوبله فیلم به‌جز در تلویزیون، بسیار کاهش یافت، به‌طوری که از دوبلۀ فیلم‌های دهۀ ۱۳۴۰ و اوایل دهۀ ۱۳۵۰ جز خاطره‌ای در ذهن‌ها باقی نمانده است.