روسی، معماری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
روسی، معماری (Russian Architecture) | روسی، معماری (Russian Architecture) | ||
[[پرونده:Russian Architecture.jpg|بندانگشتی|کلیسای جامع سنت باسیل ]] | |||
'''قرون ۱۵ تا ۱۸'''. تا ۱۴۷۷م در مسکو بنای درخور توجّهی وجود نداشت؛ در این سال معماران و استادکاران ایتالیایی، به رهبری ارسطو فیوراوانتی<ref>Aristotile Fioravanti | |||
[[ | </ref> بولونیایی به روسیه رفتند تا کلیسای جامع دورمیتیون<ref>Cathedral of the Dormition </ref> را بازسازی کنند. او بر آن شد که از اسلوب روسی پیروی کند، اما روش‌های ساخت ایتالیایی را به‌کار گیرد. ایتالیایی‌های دیگر، کاخ فاستز<ref>Palace of Facets </ref> را در [[مسکو، شهر|مسکو]] طراحی کردند، و در سال‌های ۱۴۸۵ـ۱۴۹۲م به بازسازی [[کرملین]]<ref>Kremlin</ref> پرداختند و ملغمه‌ای تماشایی پدید آوردند. در [[بازیل، سنت|کلیسای جامع سنت بازیل]] آمرزیده<ref> Cathedral of St Basil the Beatified</ref> (۱۵۵۵) و در اغلب کلیساهای دیگر قرن ۱۶، از پلان روسی و گنبدهای متعدد استفاده شد. در هنگام بنای شهر جدید [[سن پترزبورگ|سن‌پترزبورگ]] به‌دستور [[پطر کبیر (۱۶۷۲ـ۱۷۲۵)|پطر کبیر]]<ref> Peter the Great </ref> در ۱۷۰۳، معماران برجسته‌ای به‌کار گرفته شدند، ازجمله زمتسوف<ref>Zemtsov </ref> روس؛ میکتّی<ref>Michetti </ref> و ترتسینی<ref>Trezzini </ref> ایتالیایی (که کلیسای جامع سن پیِترو، و [[سن پل]]<ref>Cathedral of St Peter and St Paul</ref>، ۱۷۱۴ را طراحی کردند)؛ شادل<ref> Schadel </ref> آلمانی، و لوبلون<ref>Le Blond </ref> فرانسوی. سبک طراحی و ساختار بناها بیشتر پیرو مکتب رنسانس<ref>Renaissance </ref> بود تا بیزانسی<ref>Byzantine </ref>. در دوران فرمانروایی امپراتریس الیزابت<ref>Empress Elizabeth </ref> (حک: ۱۷۴۱ـ۱۷۶۲)، معماران برجستۀ سن‌پترزبورگ، ایتالیایی بودند: [[راسترلی، بارتولومیو فرانچسکو|راسترلّی]]<ref>Rastrelli </ref> (طراح کاخ زمستانی<ref>Winter Palace </ref>، ۱۷۵۴) و رینالدی<ref>Rinaldi </ref>. [[کاترین کبیر]]<ref>Catherine the Great </ref> نیز پس از آن‌که جانشین الیزابت شد، معمار ایتالیایی با نام [[کوارنگی، جاکومو (۱۷۴۴ـ۱۸۱۷)|کوارنگی]]<ref>Quarenghi </ref>، معماران روس با نام‌های باژنوف<ref>Bazhenov </ref>، کازاکوف<ref>Kazakof </ref>، و استاروف<ref>Starov </ref>، و از ۱۷۷۹ معمار اسکاتلندی با نام [[کامرون، چارلز|چارلز کامرون]]<ref>Charles Cameron </ref> را استخدام کرد. این معماران کاخ‌های سلطنتی و بناهای عمومی مختلفی ساختند که بیشتر آن‌ها در [[جنگ جهانی دوم]] نابود شدند. | ||
''' | '''قرن ۱۹'''. روسیه نیز مانند اروپای شرقی، در نخستین ربع قرن ۱۹ شاهد معماری احیای یونانی<ref>Greek Revival </ref> بود، و [[کلاسی سیسم|کلاسی‌سیسم]]<ref>classicism </ref> احیا شده نیز تا اواسط قرن ادامه یافت. تون<ref>Thon </ref>، معمار برجستۀ روس درآن دوره، کلیسای تبشیر<ref>Church of Annunciation</ref> در سن‌پترزبورگ، و کلیسای جامع سن ساوور<ref> Cathedral of St Saviour </ref> در مسکو (۱۸۳۸ـ۱۸۸۳، به‌سبک لومباردی ـ بیزانسی<ref>Lombard-Byzantine </ref>) را طراحی کرد که هر دو تخریب شده‌اند. ادارۀ نیروی دریایی<ref>Admiralty </ref> کار زاخاروف<ref>Zakharov </ref> در سن‌پترزبورگ (۱۸۰۶)، مهم‌ترین بنای نئوکلاسیکِ<ref>neoclassical </ref> باقی‌مانده است. | ||
'''قرن ۲۰'''. در سال‌های ۱۸۵۰ـ۱۹۱۷ بخش عمدۀ معماری روسیه، فاقد ویژگی خاص است و غالباً کیفیتی نازل در اجرا دارد و ملغمه‌ای از همۀ سبک‌هاست. در زمان [[انقلاب اکتبر]]<ref>Revolution </ref>، معماران جوان از رهبران جنبش‌های هنری سوپره‌ماتیسم<ref>suprematism </ref> و ساختگری<ref>constructivism </ref> پیروی می‌کردند. در آغاز، حکومت شوروی به تشویق معماری مدرن<ref>Modern Architecture </ref> پرداخت و درنتیجه مفاهیم معماری پیشرفتۀ دهۀ ۱۹۲۰ پدید آمد (لیسیتسکی<ref>Lissitzky </ref>، [[تاتلین، ولادیمیر (۱۸۸۵ـ۱۹۵۳)|تاتلین]]<ref>Tatlin </ref>، وسنین<ref>Vesnin </ref>). در ۱۹۳۲ کلاسی‌سیسم ملی<ref>national classicism </ref> غالب شد و تا دهۀ ۱۹۶۰ تداوم یافت. بناهای مهمی که از دهۀ ۱۹۲۰ ساخته شد، عبارت‌اند از کاخ شوراها<ref>Palace of the Soviets </ref> کار یوفان<ref>Yofan </ref>، تئاتر ارتش سرخ<ref>Red Army Theatre </ref> کار آلابیان<ref>Alabyan </ref>، تئاتر مایرهولد<ref>Meyerhold Theatre </ref> کار [[شوسف]]<ref>Schusev </ref>، کتابخانۀ لنین<ref>Lenin Library </ref> کار شوکو<ref>Shuko </ref>، دانشکدۀ افسری<ref>Military Academy </ref> کار رادنر<ref>Rudner </ref> و مونتس<ref>Munz </ref>، ایستگاه آبی دینامو<ref>Dynamo Aquatic Station </ref> کار مورچان<ref>Morchan </ref>، همگی در مسکو؛ مجتمع آپارتمانی برای کهنه‌سربازان جنگ<ref>War Veterans </ref> کار سیمونوف<ref>Simonov </ref>، در [[لنینگراد، شهر|لنینگراد]]، سد لنین<ref>Lenin Dam </ref> کار وسنین، و تئاتر دولتی<ref>State Theatre </ref> در [[نووسیبیرسک، شهر|نووسیبیرسک]]<ref>Novosibirsk </ref> کار گریوبرگ<ref>Greeuberg </ref>. بناهایی که پس از جنگ جهانی دوم ساخته شدند از لحاظ سبک بسیار متنوع‌اند و از معماری کارکردی<ref>functional </ref> پیشرفتۀ اروپای غربی تا کوششی مبهم برای رسیدن به‌سبک ملیِ متمایز، در تغییرند؛ درنتیجه در ادارۀ مرکزی پراودا<ref>Pravda </ref> کار گولوسوف<ref>Golossov </ref>، در استفاده از سطوح شیشه‌ای، زیاده‌روی شده است که با اقلیم نامساعد روسیه سازگار نیست؛ و در بنای غول‌آسای هتل مسکو<ref>Hotel Moscow </ref>، تئاتر دولتی در باتوم<ref>Batumi </ref>، و ایستگاه‌های مترو، از تزیینات بیش از حد، رنگ‌های زننده، و عناصر تزیینی مختلف، به افراط استفاده شده است. از دیگر نمونه‌های مهم معماری شوروی موزۀ نظامی<ref>Nizami Museum </ref> در [[باکو]]، و ساناتوریا<ref>Sanatoria</ref> در [[سوچی]]<ref> Sochi</ref> درخور ذکرند. | |||
'''قرن ۲۰'''. در سال‌های ۱۸۵۰ـ۱۹۱۷ بخش عمدۀ معماری روسیه، فاقد ویژگی خاص است و غالباً کیفیتی نازل در اجرا دارد و ملغمه‌ای از همۀ سبک‌هاست. در زمان انقلاب اکتبر<ref>Revolution </ref>، معماران جوان از رهبران جنبش‌های هنری سوپره‌ماتیسم<ref>suprematism </ref> و ساختگری<ref>constructivism </ref> پیروی می‌کردند. در آغاز، حکومت شوروی به تشویق معماری مدرن<ref>Modern Architecture </ref> پرداخت و درنتیجه مفاهیم معماری پیشرفتۀ دهۀ ۱۹۲۰ پدید آمد (لیسیتسکی<ref>Lissitzky </ref>، تاتلین<ref>Tatlin </ref>، وسنین<ref>Vesnin </ref>). در ۱۹۳۲ کلاسی‌سیسم ملی<ref>national classicism </ref> غالب شد و تا دهۀ ۱۹۶۰ تداوم یافت. بناهای مهمی که از دهۀ ۱۹۲۰ ساخته شد، عبارت‌اند از کاخ شوراها<ref>Palace of the Soviets </ref> کار یوفان<ref>Yofan </ref>، تئاتر ارتش سرخ<ref>Red Army Theatre </ref> کار آلابیان<ref>Alabyan </ref>، تئاتر مایرهولد<ref>Meyerhold Theatre </ref> کار شوسف<ref>Schusev </ref>، کتابخانۀ لنین<ref>Lenin Library </ref> کار شوکو<ref>Shuko </ref>، دانشکدۀ افسری<ref>Military Academy </ref> کار رادنر<ref>Rudner </ref> و مونتس<ref>Munz </ref>، ایستگاه آبی دینامو<ref>Dynamo Aquatic Station </ref> کار مورچان<ref>Morchan </ref>، همگی در مسکو؛ مجتمع آپارتمانی برای کهنه‌سربازان جنگ<ref>War Veterans </ref> کار سیمونوف<ref>Simonov </ref>، در لنینگراد، سد لنین<ref>Lenin Dam </ref> کار وسنین، و تئاتر دولتی<ref>State Theatre </ref> در نووسیبیرسک<ref>Novosibirsk </ref> کار گریوبرگ<ref>Greeuberg </ref>. بناهایی که پس از جنگ جهانی دوم ساخته شدند از لحاظ سبک بسیار متنوع‌اند و از معماری کارکردی<ref>functional </ref> پیشرفتۀ اروپای غربی تا کوششی مبهم برای رسیدن به‌سبک ملیِ متمایز، در تغییرند؛ درنتیجه در ادارۀ مرکزی پراودا<ref>Pravda </ref> کار گولوسوف<ref>Golossov </ref>، در استفاده از سطوح شیشه‌ای، زیاده‌روی شده است که با اقلیم نامساعد روسیه سازگار نیست؛ و در بنای غول‌آسای هتل مسکو<ref>Hotel Moscow </ref>، تئاتر دولتی در باتوم<ref>Batumi </ref>، و ایستگاه‌های مترو، از تزیینات بیش از حد، رنگ‌های زننده، و عناصر تزیینی مختلف، به افراط استفاده شده است. از دیگر نمونه‌های مهم معماری شوروی موزۀ نظامی<ref>Nizami Museum </ref> در | |||
| | ||
نسخهٔ ۱۸ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۲۰
روسی، معماری (Russian Architecture)
قرون ۱۵ تا ۱۸. تا ۱۴۷۷م در مسکو بنای درخور توجّهی وجود نداشت؛ در این سال معماران و استادکاران ایتالیایی، به رهبری ارسطو فیوراوانتی[۱] بولونیایی به روسیه رفتند تا کلیسای جامع دورمیتیون[۲] را بازسازی کنند. او بر آن شد که از اسلوب روسی پیروی کند، اما روش‌های ساخت ایتالیایی را به‌کار گیرد. ایتالیایی‌های دیگر، کاخ فاستز[۳] را در مسکو طراحی کردند، و در سال‌های ۱۴۸۵ـ۱۴۹۲م به بازسازی کرملین[۴] پرداختند و ملغمه‌ای تماشایی پدید آوردند. در کلیسای جامع سنت بازیل آمرزیده[۵] (۱۵۵۵) و در اغلب کلیساهای دیگر قرن ۱۶، از پلان روسی و گنبدهای متعدد استفاده شد. در هنگام بنای شهر جدید سن‌پترزبورگ به‌دستور پطر کبیر[۶] در ۱۷۰۳، معماران برجسته‌ای به‌کار گرفته شدند، ازجمله زمتسوف[۷] روس؛ میکتّی[۸] و ترتسینی[۹] ایتالیایی (که کلیسای جامع سن پیِترو، و سن پل[۱۰]، ۱۷۱۴ را طراحی کردند)؛ شادل[۱۱] آلمانی، و لوبلون[۱۲] فرانسوی. سبک طراحی و ساختار بناها بیشتر پیرو مکتب رنسانس[۱۳] بود تا بیزانسی[۱۴]. در دوران فرمانروایی امپراتریس الیزابت[۱۵] (حک: ۱۷۴۱ـ۱۷۶۲)، معماران برجستۀ سن‌پترزبورگ، ایتالیایی بودند: راسترلّی[۱۶] (طراح کاخ زمستانی[۱۷]، ۱۷۵۴) و رینالدی[۱۸]. کاترین کبیر[۱۹] نیز پس از آن‌که جانشین الیزابت شد، معمار ایتالیایی با نام کوارنگی[۲۰]، معماران روس با نام‌های باژنوف[۲۱]، کازاکوف[۲۲]، و استاروف[۲۳]، و از ۱۷۷۹ معمار اسکاتلندی با نام چارلز کامرون[۲۴] را استخدام کرد. این معماران کاخ‌های سلطنتی و بناهای عمومی مختلفی ساختند که بیشتر آن‌ها در جنگ جهانی دوم نابود شدند.
قرن ۱۹. روسیه نیز مانند اروپای شرقی، در نخستین ربع قرن ۱۹ شاهد معماری احیای یونانی[۲۵] بود، و کلاسی‌سیسم[۲۶] احیا شده نیز تا اواسط قرن ادامه یافت. تون[۲۷]، معمار برجستۀ روس درآن دوره، کلیسای تبشیر[۲۸] در سن‌پترزبورگ، و کلیسای جامع سن ساوور[۲۹] در مسکو (۱۸۳۸ـ۱۸۸۳، به‌سبک لومباردی ـ بیزانسی[۳۰]) را طراحی کرد که هر دو تخریب شده‌اند. ادارۀ نیروی دریایی[۳۱] کار زاخاروف[۳۲] در سن‌پترزبورگ (۱۸۰۶)، مهم‌ترین بنای نئوکلاسیکِ[۳۳] باقی‌مانده است.
قرن ۲۰. در سال‌های ۱۸۵۰ـ۱۹۱۷ بخش عمدۀ معماری روسیه، فاقد ویژگی خاص است و غالباً کیفیتی نازل در اجرا دارد و ملغمه‌ای از همۀ سبک‌هاست. در زمان انقلاب اکتبر[۳۴]، معماران جوان از رهبران جنبش‌های هنری سوپره‌ماتیسم[۳۵] و ساختگری[۳۶] پیروی می‌کردند. در آغاز، حکومت شوروی به تشویق معماری مدرن[۳۷] پرداخت و درنتیجه مفاهیم معماری پیشرفتۀ دهۀ ۱۹۲۰ پدید آمد (لیسیتسکی[۳۸]، تاتلین[۳۹]، وسنین[۴۰]). در ۱۹۳۲ کلاسی‌سیسم ملی[۴۱] غالب شد و تا دهۀ ۱۹۶۰ تداوم یافت. بناهای مهمی که از دهۀ ۱۹۲۰ ساخته شد، عبارت‌اند از کاخ شوراها[۴۲] کار یوفان[۴۳]، تئاتر ارتش سرخ[۴۴] کار آلابیان[۴۵]، تئاتر مایرهولد[۴۶] کار شوسف[۴۷]، کتابخانۀ لنین[۴۸] کار شوکو[۴۹]، دانشکدۀ افسری[۵۰] کار رادنر[۵۱] و مونتس[۵۲]، ایستگاه آبی دینامو[۵۳] کار مورچان[۵۴]، همگی در مسکو؛ مجتمع آپارتمانی برای کهنه‌سربازان جنگ[۵۵] کار سیمونوف[۵۶]، در لنینگراد، سد لنین[۵۷] کار وسنین، و تئاتر دولتی[۵۸] در نووسیبیرسک[۵۹] کار گریوبرگ[۶۰]. بناهایی که پس از جنگ جهانی دوم ساخته شدند از لحاظ سبک بسیار متنوع‌اند و از معماری کارکردی[۶۱] پیشرفتۀ اروپای غربی تا کوششی مبهم برای رسیدن به‌سبک ملیِ متمایز، در تغییرند؛ درنتیجه در ادارۀ مرکزی پراودا[۶۲] کار گولوسوف[۶۳]، در استفاده از سطوح شیشه‌ای، زیاده‌روی شده است که با اقلیم نامساعد روسیه سازگار نیست؛ و در بنای غول‌آسای هتل مسکو[۶۴]، تئاتر دولتی در باتوم[۶۵]، و ایستگاه‌های مترو، از تزیینات بیش از حد، رنگ‌های زننده، و عناصر تزیینی مختلف، به افراط استفاده شده است. از دیگر نمونه‌های مهم معماری شوروی موزۀ نظامی[۶۶] در باکو، و ساناتوریا[۶۷] در سوچی[۶۸] درخور ذکرند.
- ↑ Aristotile Fioravanti
- ↑ Cathedral of the Dormition
- ↑ Palace of Facets
- ↑ Kremlin
- ↑ Cathedral of St Basil the Beatified
- ↑ Peter the Great
- ↑ Zemtsov
- ↑ Michetti
- ↑ Trezzini
- ↑ Cathedral of St Peter and St Paul
- ↑ Schadel
- ↑ Le Blond
- ↑ Renaissance
- ↑ Byzantine
- ↑ Empress Elizabeth
- ↑ Rastrelli
- ↑ Winter Palace
- ↑ Rinaldi
- ↑ Catherine the Great
- ↑ Quarenghi
- ↑ Bazhenov
- ↑ Kazakof
- ↑ Starov
- ↑ Charles Cameron
- ↑ Greek Revival
- ↑ classicism
- ↑ Thon
- ↑ Church of Annunciation
- ↑ Cathedral of St Saviour
- ↑ Lombard-Byzantine
- ↑ Admiralty
- ↑ Zakharov
- ↑ neoclassical
- ↑ Revolution
- ↑ suprematism
- ↑ constructivism
- ↑ Modern Architecture
- ↑ Lissitzky
- ↑ Tatlin
- ↑ Vesnin
- ↑ national classicism
- ↑ Palace of the Soviets
- ↑ Yofan
- ↑ Red Army Theatre
- ↑ Alabyan
- ↑ Meyerhold Theatre
- ↑ Schusev
- ↑ Lenin Library
- ↑ Shuko
- ↑ Military Academy
- ↑ Rudner
- ↑ Munz
- ↑ Dynamo Aquatic Station
- ↑ Morchan
- ↑ War Veterans
- ↑ Simonov
- ↑ Lenin Dam
- ↑ State Theatre
- ↑ Novosibirsk
- ↑ Greeuberg
- ↑ functional
- ↑ Pravda
- ↑ Golossov
- ↑ Hotel Moscow
- ↑ Batumi
- ↑ Nizami Museum
- ↑ Sanatoria
- ↑ Sochi