آغاجی بخارایی، ابوالحسن علی (قرن ۴ ق): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آغاجی بخارایی، ابوالحسن علی (قرن ۴ ق)<br/> شاعر ایرانی و از امرای دربار سامانیان. آغاجی (پرده‌دار، حاجب) دربار امیر نوح سامانی دوم (۳۶۶ـ۳۷۸ق) بود. عوفی در ''لباب‌الالباب'' وی را ممدوح شعرا و مردی فاضل و بخشنده و با شهامت دانسته است. اشعار اندکی که از آغاجی در منابع ذکرشده نشان می‌دهد که وی در سرودن شعر به هر دو زبان فارسی و عربی مهارت داشته است. به نوشته ثعالبی، او در شعر فارسی مشهورتر و دیوان شعر وی در خراسان متداول بود و گاه شعر خود را از فارسی به عربی ترجمه می‌کرد. اشعار بازماندۀ آغاجی حاکی از توانایی او در بیان تعابیر اخلاقی، وصفی و عاشقانه است. وی در سوارکاری، تیراندازی، بربط‌نوازی، | آغاجی بخارایی، ابوالحسن علی (قرن ۴ ق)<br/> شاعر ایرانی و از امرای دربار [[سامانیان]]. آغاجی (پرده‌دار، حاجب) دربار امیر [[نوح سامانی دوم]] (۳۶۶ـ۳۷۸ق) بود. [[عوفی، محمد (ز ۶۳۰ق)|عوفی]] در ''[[لباب الالباب|لباب‌الالباب]]'' وی را ممدوح شعرا و مردی فاضل و بخشنده و با شهامت دانسته است. اشعار اندکی که از آغاجی در منابع ذکرشده نشان می‌دهد که وی در سرودن شعر به هر دو زبان فارسی و عربی مهارت داشته است. به نوشته [[ثعالبی، ابومنصور عبدالملک (نیشابور ۳۵۰ـ۴۲۹ق)|ثعالبی]]، او در شعر فارسی مشهورتر و دیوان شعر وی در خراسان متداول بود و گاه شعر خود را از فارسی به عربی ترجمه می‌کرد. اشعار بازماندۀ آغاجی حاکی از توانایی او در بیان تعابیر اخلاقی، وصفی و عاشقانه است. وی در سوارکاری، تیراندازی، بربط‌نوازی، [[نرد]]، و [[شطرنج]] مهارت داشت. در پاره‌ای تذکره‌ها وی را با ابوعلی محمد بن الیاس سُغدی، والی کرمان (۳۲۰ـ۳۵۶ق) اشتباه کرده‌اند.<br/> | ||
[[Category:ادبیات فارسی]] [[Category:ادبیات قدیم – اشخاص]] | [[Category:ادبیات فارسی]] [[Category:ادبیات قدیم – اشخاص]] | ||
نسخهٔ ۱۸ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۱۰
آغاجی بخارایی، ابوالحسن علی (قرن ۴ ق)
شاعر ایرانی و از امرای دربار سامانیان. آغاجی (پرده‌دار، حاجب) دربار امیر نوح سامانی دوم (۳۶۶ـ۳۷۸ق) بود. عوفی در لباب‌الالباب وی را ممدوح شعرا و مردی فاضل و بخشنده و با شهامت دانسته است. اشعار اندکی که از آغاجی در منابع ذکرشده نشان می‌دهد که وی در سرودن شعر به هر دو زبان فارسی و عربی مهارت داشته است. به نوشته ثعالبی، او در شعر فارسی مشهورتر و دیوان شعر وی در خراسان متداول بود و گاه شعر خود را از فارسی به عربی ترجمه می‌کرد. اشعار بازماندۀ آغاجی حاکی از توانایی او در بیان تعابیر اخلاقی، وصفی و عاشقانه است. وی در سوارکاری، تیراندازی، بربط‌نوازی، نرد، و شطرنج مهارت داشت. در پاره‌ای تذکره‌ها وی را با ابوعلی محمد بن الیاس سُغدی، والی کرمان (۳۲۰ـ۳۵۶ق) اشتباه کرده‌اند.