اسمیت، فرانسیس گراهام (۱۹۲۳): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}رادیو اخترشناس انگلیسی. با همکاری مارتین رایل<ref>Martin Ryle</ref>، در دهۀ ۱۹۵۰، از منابع رادیویی آسمان نقشه‌برداری کرد. در ۱۹۶۸، کشف کرد که تابش تپ‌اخترها<ref>pulsar</ref> | }}رادیو اخترشناس انگلیسی. با همکاری [[رایل، مارتین (۱۹۱۸ـ۱۹۸۴)|مارتین رایل]]<ref>Martin Ryle</ref>، در دهۀ ۱۹۵۰، از منابع رادیویی آسمان نقشه‌برداری کرد. در ۱۹۶۸، کشف کرد که تابش تپ‌اخترها<ref>pulsar</ref> ماهیتی شدیداً قطبیده دارد و شدت [[میدان مغناطیسی]] را در فضای بین ستاره‌ای برآورد کرد. از ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۰، اخترشناس سلطنتی بود و در ۱۹۸۶، لقب سر دریافت کرد. در روهمپتون<ref>Roehampton</ref> [[ساری (انگلستان)|ساری]]<ref>Surrey</ref> زاده شد و در [[دانشگاه کیمبریج|کیمبریج]] درس خواند. طی [[جنگ جهانی دوم]] به مؤسسۀ پژوهشی ارتباط دوربرد<ref>Telecommunications Research Establishment</ref> منتقل شد و پس از بازگشت به کیمبریج، به گروه پژوهش رادیویی در آزمایشگاه کاوندیش<ref>Cavendish Laboratory</ref> پیوست. در ۱۹۶۴، به استادی اخترشناسی در دانشگاه منچستر برگزیده شد و تا ۱۹۷۴، در رصدخانۀ [[جادرل بنک|جادرل بَنک]]<ref>Jodrell Bank</ref> مشغول به کار بود. از ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۱، سرپرست رصدخانۀ سلطنتی گرینویچ<ref>Royal Greenwich Observatory</ref> شد. در ۱۹۸۱، به جادرل بنک بازگشت و سرپرستی آن‌جا را بر عهده گرفت. در ۱۹۴۸، اسمیت و رایل در حالی‌که مشغول بررسی یک منبع موج رادیویی در [[صورت فلکی]]<ref>constellation</ref> [[دجاجه]]<ref>Cygnus</ref> بودند، منبع دومی را در صورت فلکی [[ذات الکرسی|ذات‌الکرسی]]<ref>Cassiopeia</ref> يافتند. اسمیت طی سال‌های بعد سرگرم تعیین جای دقیق هر دو منبع بود. اخترشناسان ماونت پالومار در [[کالیفرنیا]]<ref>California</ref> سرانجام محل دقیق همتاهای نوری این دو منبع را پیدا کردند. نشان داده شده است که ذات‌الکرسی A<ref>Cassiopeia A</ref> از انفجار یک [[ابرنواختر|اَبَرنواختر]]<ref>supernova</ref> در درون [[کهکشان ما]]<ref>Our Galaxy</ref> حاصل شده است، و دجاجۀ A<ref>Cygnus A</ref> هم یک کهکشان رادیویی دوگانه است. در ۱۹۵۷، اسمیت و رایل برای نخستین‌بار مقاله‌ای دربارۀ امکان طراحی و ساخت سامانه‌ای دقیق برای ناوبری نوشتند که با استفاده از علامت‌های رادیوییِ ماهواره‌ای مدارپیما کار می‌کرد. در ۱۹۶۲، اسمیت گیرنده‌ای رادیویی را روی آیریل ۲<ref>Aeriell II</ref> نصب کرد که یکی از مجموعه ماهواره‌های مشترک ایالات متحده و بریتانیا بود. به این ترتیب، بررسی نوفه<ref>Noise</ref>های رادیویی بالاتر از یون‌سپهر<ref>Ionosphere</ref> برای نخستین‌بار امکان‌پذیر شد. | ||
| | ||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
---- | ---- | ||
[[Category:اخترشناسی]] [[Category:(اخترشناسی)اشخاص و آثار]] | [[Category:اخترشناسی]] | ||
[[Category:(اخترشناسی)اشخاص و آثار]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ ۱۳ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۲
اِسْمیت، فِرانسیس گِراهام (۱۹۲۳)(Smith, Francis Graham)
| فرانسیس گراهام اسمیت Francis Graham Smith | |
|---|---|
| درگذشت | ۱۹۲۳م |
| ملیت | انگلیسی |
| تحصیلات و محل تحصیل | کیمبریج |
| شغل و تخصص اصلی | رادیو اخترشناس |
| لقب | سر |
| گروه مقاله | اخترشناسی |
| جوایز و افتخارات | دریافت عنوان سر (۱۹۸۶) |
رادیو اخترشناس انگلیسی. با همکاری مارتین رایل[۱]، در دهۀ ۱۹۵۰، از منابع رادیویی آسمان نقشه‌برداری کرد. در ۱۹۶۸، کشف کرد که تابش تپ‌اخترها[۲] ماهیتی شدیداً قطبیده دارد و شدت میدان مغناطیسی را در فضای بین ستاره‌ای برآورد کرد. از ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۰، اخترشناس سلطنتی بود و در ۱۹۸۶، لقب سر دریافت کرد. در روهمپتون[۳] ساری[۴] زاده شد و در کیمبریج درس خواند. طی جنگ جهانی دوم به مؤسسۀ پژوهشی ارتباط دوربرد[۵] منتقل شد و پس از بازگشت به کیمبریج، به گروه پژوهش رادیویی در آزمایشگاه کاوندیش[۶] پیوست. در ۱۹۶۴، به استادی اخترشناسی در دانشگاه منچستر برگزیده شد و تا ۱۹۷۴، در رصدخانۀ جادرل بَنک[۷] مشغول به کار بود. از ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۱، سرپرست رصدخانۀ سلطنتی گرینویچ[۸] شد. در ۱۹۸۱، به جادرل بنک بازگشت و سرپرستی آن‌جا را بر عهده گرفت. در ۱۹۴۸، اسمیت و رایل در حالی‌که مشغول بررسی یک منبع موج رادیویی در صورت فلکی[۹] دجاجه[۱۰] بودند، منبع دومی را در صورت فلکی ذات‌الکرسی[۱۱] يافتند. اسمیت طی سال‌های بعد سرگرم تعیین جای دقیق هر دو منبع بود. اخترشناسان ماونت پالومار در کالیفرنیا[۱۲] سرانجام محل دقیق همتاهای نوری این دو منبع را پیدا کردند. نشان داده شده است که ذات‌الکرسی A[۱۳] از انفجار یک اَبَرنواختر[۱۴] در درون کهکشان ما[۱۵] حاصل شده است، و دجاجۀ A[۱۶] هم یک کهکشان رادیویی دوگانه است. در ۱۹۵۷، اسمیت و رایل برای نخستین‌بار مقاله‌ای دربارۀ امکان طراحی و ساخت سامانه‌ای دقیق برای ناوبری نوشتند که با استفاده از علامت‌های رادیوییِ ماهواره‌ای مدارپیما کار می‌کرد. در ۱۹۶۲، اسمیت گیرنده‌ای رادیویی را روی آیریل ۲[۱۷] نصب کرد که یکی از مجموعه ماهواره‌های مشترک ایالات متحده و بریتانیا بود. به این ترتیب، بررسی نوفه[۱۸]های رادیویی بالاتر از یون‌سپهر[۱۹] برای نخستین‌بار امکان‌پذیر شد.