الاشارات و التنبیهات: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اِشارات و التَّنبیهات (اَلاِشارات...) <br>تألیف [[ابن سینا، حسین بن عبدالله (خرمیثن ۳۷۰ـ همدان ۴۲۸)|ابن سینا]]، کتابی به عربی، در [[منطق]]، [[فلسفه]]، [[کلام]]، و [[عرفان]]. این اثر ظاهراً آخرین تألیف ابن سینا است که آن را قبل از مسافرت به [[ری، شهر|ری]]، تحریر کرد. نثر آن برخلاف نثر دیگر کتاب‌های فلسفی ابن‌سینا استوار و شیواست، چگونگی عرضۀ مطالب فلسفی در آن کاملاً مغایر ساختار ''شفاء''، ''نجات''، و ''المبدأ و المعاد'' است و نمط نهم و دهم آن ـ در مقامات‌العارفین و اسرارالآیات ـ.در هیچ اثر دیگرش نیامده است. گویا در مجموع ابن‌سینا مطالبی را که در طرح ''حکمت'' ''مشرقیه'' و تحریر ''انصاف'' در نظر داشته، در این اثر عرضه کرده است. کتاب از سه بخش کلی منطق، طبیعیات و الهیات تشکیل شده است: بخش منطق در ده «نهج» و بقیۀ کتاب را در ده «نمط» سامان‌یافته؛ بخش طبیعیات مشتمل بر سه نمط: جوهریت اجسام، جهات و اجسام اولی و ثانوی، نفس زمینی و آسمانی؛ بخش الهیات مشتمل بر هفت نمط: وجود و علل آن، صنع و ابداع، غایات، تجرید، بهجت و سعادت، مقامات عارفان، و اسرار آیات. بر کتاب ''اشارات'' شرح‌های گوناگونی نگارش شده، از جمله: مهم‌ترین شرح انتقادی آن از فخر رازی؛ کشف '' التمویهات'' ابوالحسن علی آمدی در نقد شرح رازی؛ و ''حلّ مشکلات‌الاشارات'' [[نصیرالدین طوسی، ابوجعفر محمد (طوس ۵۹۷ـ کاظمین ۶۷۲)|نصیرالدین طوسی]] در نقد شرح رازی که در آن به برخی از اعتراضات وی پاسخ گفته؛ ''المحاکمات'' [[قطب الدین رازی، محمد (ورامین ۶۹۴ـ دمشق ۷۷۶ق)|قطب‌الدین رازی]]؛ شرح [[شمس الدین سمرقندی|شمس‌الدین سمرقندی]] با نام'' بشارات‌الاشارات''؛ شرح [[ابن کمونه، سعد بن منصور ( ـ حله ۶۸۳ق)|ابن کمونه]] به نام ''شرح‌الاصول و الجمل''؛ شرح [[علوی عاملی، میر سید احمد (قرن ۱۱ق)|میر سید احمد علوی]] با نام ''کحل‌الابصار''؛ ''لباب‌الاشارات'' [[فخر رازی، محمد بن عمر (ری ۵۴۴ـ هرات ۶۰۶)|فخر رازی]] در تلخیص آزاد متن'' اشارات.'' افزون بر شروح فوق، حواشی متعددی بر اشارات و شروح آن نگارش شده، همچون حاشیۀ [[لاهیجی، عبدالرزاق ( ـ قم ۱۰۷۲ق)|ملاعبدالرزاق لاهیجی]] و [[خوانساری، آقاحسین (۱۰۱۶ـ اصفهان ۱۰۹۸/ ۱۰۹۹ق)|آقاحسین خوانساری]]. علاوه بر ترجمه‌ها و شروح فارسی معاصر همچو'' ایضاح‌الاشارات'' جعفر زاهدی ترجمه و شرح [[ملکشاهی، حسن (بابل ۱۳۰۷ـ تهران ۱۳۸۷ش)|حسن ملکشاهی]]، دو ترجمۀ کهن از ''اشارات'' به تصحیح [[مشکان طبسی، حسن (طبس ۱۲۵۶ـ تهران ۱۳۲۷ش)|حسن مشکان طبسی]] و [[یارشاطر، احسان (همدان ۱۲۹۹ش)|احسان یارشاطر]] به چاپ رسیده است. متن'' اشارات'' نخستین‌بار در ۱۸۹۲م در [[لیون]] و نیز همراه ترجمۀ فرانسوی گواشون در ۱۹۵۱م در [[پاریس، شهر|پاریس]] و با تصحیح [[شهابی، محمود (تربت حیدریه ۱۲۸۲ـ فرانسه ۱۳۶۵ش)|محمود شهابی]] (۱۳۳۹ش) در تهران به همراه ''لباب‌الاشارات'' رازی چاپ شده است.<br><!--11344800--> | اِشارات و التَّنبیهات (اَلاِشارات...) <br>تألیف [[ابن سینا، حسین بن عبدالله (خرمیثن ۳۷۰ـ همدان ۴۲۸)|ابن سینا]]، کتابی به عربی، در [[منطق]]، [[فلسفه]]، [[کلام]]، و [[عرفان]]. این اثر ظاهراً آخرین تألیف ابن سینا است که آن را قبل از مسافرت به [[ری، شهر باستانی|ری]]، تحریر کرد. نثر آن برخلاف نثر دیگر کتاب‌های فلسفی ابن‌سینا استوار و شیواست، چگونگی عرضۀ مطالب فلسفی در آن کاملاً مغایر ساختار ''شفاء''، ''نجات''، و ''المبدأ و المعاد'' است و نمط نهم و دهم آن ـ در مقامات‌العارفین و اسرارالآیات ـ.در هیچ اثر دیگرش نیامده است. گویا در مجموع ابن‌سینا مطالبی را که در طرح ''حکمت'' ''مشرقیه'' و تحریر ''انصاف'' در نظر داشته، در این اثر عرضه کرده است. کتاب از سه بخش کلی منطق، طبیعیات و الهیات تشکیل شده است: بخش منطق در ده «نهج» و بقیۀ کتاب را در ده «نمط» سامان‌یافته؛ بخش طبیعیات مشتمل بر سه نمط: جوهریت اجسام، جهات و اجسام اولی و ثانوی، نفس زمینی و آسمانی؛ بخش الهیات مشتمل بر هفت نمط: وجود و علل آن، صنع و ابداع، غایات، تجرید، بهجت و سعادت، مقامات عارفان، و اسرار آیات. بر کتاب ''اشارات'' شرح‌های گوناگونی نگارش شده، از جمله: مهم‌ترین شرح انتقادی آن از فخر رازی؛ کشف '' التمویهات'' ابوالحسن علی آمدی در نقد شرح رازی؛ و ''حلّ مشکلات‌الاشارات'' [[نصیرالدین طوسی، ابوجعفر محمد (طوس ۵۹۷ـ کاظمین ۶۷۲)|نصیرالدین طوسی]] در نقد شرح رازی که در آن به برخی از اعتراضات وی پاسخ گفته؛ ''المحاکمات'' [[قطب الدین رازی، محمد (ورامین ۶۹۴ـ دمشق ۷۷۶ق)|قطب‌الدین رازی]]؛ شرح [[شمس الدین سمرقندی|شمس‌الدین سمرقندی]] با نام'' بشارات‌الاشارات''؛ شرح [[ابن کمونه، سعد بن منصور ( ـ حله ۶۸۳ق)|ابن کمونه]] به نام ''شرح‌الاصول و الجمل''؛ شرح [[علوی عاملی، میر سید احمد (قرن ۱۱ق)|میر سید احمد علوی]] با نام ''کحل‌الابصار''؛ ''لباب‌الاشارات'' [[فخر رازی، محمد بن عمر (ری ۵۴۴ـ هرات ۶۰۶)|فخر رازی]] در تلخیص آزاد متن'' اشارات.'' افزون بر شروح فوق، حواشی متعددی بر اشارات و شروح آن نگارش شده، همچون حاشیۀ [[لاهیجی، عبدالرزاق ( ـ قم ۱۰۷۲ق)|ملاعبدالرزاق لاهیجی]] و [[خوانساری، آقاحسین (۱۰۱۶ـ اصفهان ۱۰۹۸/ ۱۰۹۹ق)|آقاحسین خوانساری]]. علاوه بر ترجمه‌ها و شروح فارسی معاصر همچو'' ایضاح‌الاشارات'' جعفر زاهدی ترجمه و شرح [[ملکشاهی، حسن (بابل ۱۳۰۷ـ تهران ۱۳۸۷ش)|حسن ملکشاهی]]، دو ترجمۀ کهن از ''اشارات'' به تصحیح [[مشکان طبسی، حسن (طبس ۱۲۵۶ـ تهران ۱۳۲۷ش)|حسن مشکان طبسی]] و [[یارشاطر، احسان (همدان ۱۲۹۹ش)|احسان یارشاطر]] به چاپ رسیده است. متن'' اشارات'' نخستین‌بار در ۱۸۹۲م در [[لیون]] و نیز همراه ترجمۀ فرانسوی گواشون در ۱۹۵۱م در [[پاریس، شهر|پاریس]] و با تصحیح [[شهابی، محمود (تربت حیدریه ۱۲۸۲ـ فرانسه ۱۳۶۵ش)|محمود شهابی]] (۱۳۳۹ش) در تهران به همراه ''لباب‌الاشارات'' رازی چاپ شده است.<br><!--11344800--> | ||
[[رده:عرفان]] | [[رده:عرفان]] | ||
[[رده:اصطلاحات، مفاهیم و آثار]] | [[رده:اصطلاحات، مفاهیم و آثار]] | ||
نسخهٔ ۱۴ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۳۳
اِشارات و التَّنبیهات (اَلاِشارات...)
تألیف ابن سینا، کتابی به عربی، در منطق، فلسفه، کلام، و عرفان. این اثر ظاهراً آخرین تألیف ابن سینا است که آن را قبل از مسافرت به ری، تحریر کرد. نثر آن برخلاف نثر دیگر کتاب‌های فلسفی ابن‌سینا استوار و شیواست، چگونگی عرضۀ مطالب فلسفی در آن کاملاً مغایر ساختار شفاء، نجات، و المبدأ و المعاد است و نمط نهم و دهم آن ـ در مقامات‌العارفین و اسرارالآیات ـ.در هیچ اثر دیگرش نیامده است. گویا در مجموع ابن‌سینا مطالبی را که در طرح حکمت مشرقیه و تحریر انصاف در نظر داشته، در این اثر عرضه کرده است. کتاب از سه بخش کلی منطق، طبیعیات و الهیات تشکیل شده است: بخش منطق در ده «نهج» و بقیۀ کتاب را در ده «نمط» سامان‌یافته؛ بخش طبیعیات مشتمل بر سه نمط: جوهریت اجسام، جهات و اجسام اولی و ثانوی، نفس زمینی و آسمانی؛ بخش الهیات مشتمل بر هفت نمط: وجود و علل آن، صنع و ابداع، غایات، تجرید، بهجت و سعادت، مقامات عارفان، و اسرار آیات. بر کتاب اشارات شرح‌های گوناگونی نگارش شده، از جمله: مهم‌ترین شرح انتقادی آن از فخر رازی؛ کشف التمویهات ابوالحسن علی آمدی در نقد شرح رازی؛ و حلّ مشکلات‌الاشارات نصیرالدین طوسی در نقد شرح رازی که در آن به برخی از اعتراضات وی پاسخ گفته؛ المحاکمات قطب‌الدین رازی؛ شرح شمس‌الدین سمرقندی با نام بشارات‌الاشارات؛ شرح ابن کمونه به نام شرح‌الاصول و الجمل؛ شرح میر سید احمد علوی با نام کحل‌الابصار؛ لباب‌الاشارات فخر رازی در تلخیص آزاد متن اشارات. افزون بر شروح فوق، حواشی متعددی بر اشارات و شروح آن نگارش شده، همچون حاشیۀ ملاعبدالرزاق لاهیجی و آقاحسین خوانساری. علاوه بر ترجمه‌ها و شروح فارسی معاصر همچو ایضاح‌الاشارات جعفر زاهدی ترجمه و شرح حسن ملکشاهی، دو ترجمۀ کهن از اشارات به تصحیح حسن مشکان طبسی و احسان یارشاطر به چاپ رسیده است. متن اشارات نخستین‌بار در ۱۸۹۲م در لیون و نیز همراه ترجمۀ فرانسوی گواشون در ۱۹۵۱م در پاریس و با تصحیح محمود شهابی (۱۳۳۹ش) در تهران به همراه لباب‌الاشارات رازی چاپ شده است.