آتش نشانی، اداره: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
ادارۀ متولی اطفای آتش. قوای [[روسیه]] به لحاظ اشراف سیاسی و اجتماعی بر شهر [[تبریز، شهر|تبریز]]، در ۱۸۴۵م اولین واحد آتش‌نشانی را در این شهر ایجاد کرد و اندکی بعد انگلیسی‌ها که جنوب [[ایران]] را در تصرف داشتند برای حفظ منافع خود در خطوط [[نفت]] جنوب در مسیر [[مسجدسلیمان، شهر|مسجدسلیمان]] و [[آبادان، شهر|آبادان]]، اقدام به ایجاد تأسیسات اطفای حریق کردند. در ۱۳۰۳ش در گاراژی به نام حسنی واقع در [[سه راه امین حضور|سه‌راه امین حضور]]، اطفائیه‌ای با چهار دستگاه اتومبیل و پانزده نفر پرسنل نظامی، به ریاست نظامی یکی از افسران روسی به نام کلنل وربا و ریاست فنی یک نفر آلمانی به نام هانری فریدریش دوئل آغاز به کار کرد و بعدها تحت‌نظر رؤسای ایرانی قرار گرفت. در ۱۳۰۷ با پی‌گیری سرپرست وقت بلدیه، تیمسار [[بوذرجمهری ، کریم آقاخان (۱۲۶۵ـ۱۳۳۱ش)|کریم بوذرجمهری]]، قبرستان قدیمی در میدان [[حسن آباد، محله|حسن‌آباد]] به ادارۀ ماشین‌های آب‌پاش و اطفائیه تبدیل شد و در ۱۳۱۱ مسجد و ساختمان فوق تکمیل شد. با توسعۀ شهر تهران و صنعتی‌شدن اقتصاد و افزایش وقوع حریق و حوادث، ایستگاه اطفائیه‌ای در شمیرانات ایجاد شد؛ تا ۱۳۲۶ همین دو ایستگاه در تهران فعال بودند؛ اما چون پاسخگوی نیاز شهر نبود، به فاصلۀ دو سال بعد سه ایستگاه دیگر در دروازه [[دولاب، محله|دولاب]]، میدان [[مولوی، خیابان|مولوی]] و چهارراه عباسی احداث شد. کارخانۀ ارج با ساخت ماشین‌های آتش‌نشانی از روی مدلِ ماشین‌های خارجی، وسایل آتش‌نشانی وقت را تکمیل می‌کرد. در ۱۳۳۰ش بنابه ضرورتِ آموزش‌های فنی متناسب با علم آتش‌نشانهای روز، عده‌ای جهت گذراندن دوره‌های فوق به خارج از کشور اعزام شدند و پس از بازگشت، به آموزش آتش‌نشان‌ها پرداختند اما به دلیل رشد آمار حوادث (غیر از حریق)، نیاز به وجود یک گروه امدادرسان احساس شد و در ۱۳۴۰ش «اولین گروه نجات امداد» در ایستگاه حسن‌آباد شکل گرفت. در ۱۳۵۷ با پیروزی انقلاب اسلامی، شانزده ایستگاه تهران تحت پوشش خدمات ایمنی و آتش‌نشانی بودند. اکنون (۱۳۸۶ش) تعداد ایستگاه‌های آتش‌نشانی ۷۹ و امداد و نجات شانزده ایستگاه است. | ادارۀ متولی اطفای آتش. قوای [[روسیه]] به لحاظ اشراف سیاسی و اجتماعی بر شهر [[تبریز، شهر|تبریز]]، در ۱۸۴۵م اولین واحد آتش‌نشانی را در این شهر ایجاد کرد و اندکی بعد انگلیسی‌ها که جنوب [[ایران]] را در تصرف داشتند برای حفظ منافع خود در خطوط [[نفت]] جنوب در مسیر [[مسجدسلیمان، شهر|مسجدسلیمان]] و [[آبادان، شهر|آبادان]]، اقدام به ایجاد تأسیسات اطفای حریق کردند. در ۱۳۰۳ش در گاراژی به نام حسنی واقع در [[سه راه امین حضور|سه‌راه امین حضور]]، اطفائیه‌ای با چهار دستگاه اتومبیل و پانزده نفر پرسنل نظامی، به ریاست نظامی یکی از افسران روسی به نام کلنل وربا و ریاست فنی یک نفر آلمانی به نام هانری فریدریش دوئل آغاز به کار کرد و بعدها تحت‌نظر رؤسای ایرانی قرار گرفت. در ۱۳۰۷ با پی‌گیری سرپرست وقت بلدیه، تیمسار [[بوذرجمهری ، کریم آقاخان (۱۲۶۵ـ۱۳۳۱ش)|کریم بوذرجمهری]]، قبرستان قدیمی در میدان [[حسن آباد، محله|حسن‌آباد]] به ادارۀ ماشین‌های آب‌پاش و اطفائیه تبدیل شد و در ۱۳۱۱ مسجد و ساختمان فوق تکمیل شد. با توسعۀ شهر تهران و صنعتی‌شدن اقتصاد و افزایش وقوع حریق و حوادث، ایستگاه اطفائیه‌ای در شمیرانات ایجاد شد؛ تا ۱۳۲۶ همین دو ایستگاه در تهران فعال بودند؛ اما چون پاسخگوی نیاز شهر نبود، به فاصلۀ دو سال بعد سه ایستگاه دیگر در دروازه [[دولاب، محله|دولاب]]، میدان [[مولوی، خیابان|مولوی]] و چهارراه عباسی احداث شد. کارخانۀ ارج با ساخت ماشین‌های آتش‌نشانی از روی مدلِ ماشین‌های خارجی، وسایل آتش‌نشانی وقت را تکمیل می‌کرد. در ۱۳۳۰ش بنابه ضرورتِ آموزش‌های فنی متناسب با علم آتش‌نشانهای روز، عده‌ای جهت گذراندن دوره‌های فوق به خارج از کشور اعزام شدند و پس از بازگشت، به آموزش آتش‌نشان‌ها پرداختند اما به دلیل رشد آمار حوادث (غیر از حریق)، نیاز به وجود یک گروه امدادرسان احساس شد و در ۱۳۴۰ش «اولین گروه نجات امداد» در ایستگاه حسن‌آباد شکل گرفت. در ۱۳۵۷ با پیروزی انقلاب اسلامی، شانزده ایستگاه تهران تحت پوشش خدمات ایمنی و آتش‌نشانی بودند. اکنون (۱۳۸۶ش) تعداد ایستگاه‌های آتش‌نشانی ۷۹ و امداد و نجات شانزده ایستگاه است. | ||
----<br/> <!--10039500--> | |||
<br/> <!--10039500--> | |||
[[Category:(علوم سیاسی)علوم سیاسی]] [[Category:شیوه های حکومتی و مدیریت شهری]] | [[Category:(علوم سیاسی)علوم سیاسی]] [[Category:شیوه های حکومتی و مدیریت شهری]] | ||
نسخهٔ ۳۱ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۳۵
آتش‌نشانی، اداره (Fire Station)
ادارۀ متولی اطفای آتش. قوای روسیه به لحاظ اشراف سیاسی و اجتماعی بر شهر تبریز، در ۱۸۴۵م اولین واحد آتش‌نشانی را در این شهر ایجاد کرد و اندکی بعد انگلیسی‌ها که جنوب ایران را در تصرف داشتند برای حفظ منافع خود در خطوط نفت جنوب در مسیر مسجدسلیمان و آبادان، اقدام به ایجاد تأسیسات اطفای حریق کردند. در ۱۳۰۳ش در گاراژی به نام حسنی واقع در سه‌راه امین حضور، اطفائیه‌ای با چهار دستگاه اتومبیل و پانزده نفر پرسنل نظامی، به ریاست نظامی یکی از افسران روسی به نام کلنل وربا و ریاست فنی یک نفر آلمانی به نام هانری فریدریش دوئل آغاز به کار کرد و بعدها تحت‌نظر رؤسای ایرانی قرار گرفت. در ۱۳۰۷ با پی‌گیری سرپرست وقت بلدیه، تیمسار کریم بوذرجمهری، قبرستان قدیمی در میدان حسن‌آباد به ادارۀ ماشین‌های آب‌پاش و اطفائیه تبدیل شد و در ۱۳۱۱ مسجد و ساختمان فوق تکمیل شد. با توسعۀ شهر تهران و صنعتی‌شدن اقتصاد و افزایش وقوع حریق و حوادث، ایستگاه اطفائیه‌ای در شمیرانات ایجاد شد؛ تا ۱۳۲۶ همین دو ایستگاه در تهران فعال بودند؛ اما چون پاسخگوی نیاز شهر نبود، به فاصلۀ دو سال بعد سه ایستگاه دیگر در دروازه دولاب، میدان مولوی و چهارراه عباسی احداث شد. کارخانۀ ارج با ساخت ماشین‌های آتش‌نشانی از روی مدلِ ماشین‌های خارجی، وسایل آتش‌نشانی وقت را تکمیل می‌کرد. در ۱۳۳۰ش بنابه ضرورتِ آموزش‌های فنی متناسب با علم آتش‌نشانهای روز، عده‌ای جهت گذراندن دوره‌های فوق به خارج از کشور اعزام شدند و پس از بازگشت، به آموزش آتش‌نشان‌ها پرداختند اما به دلیل رشد آمار حوادث (غیر از حریق)، نیاز به وجود یک گروه امدادرسان احساس شد و در ۱۳۴۰ش «اولین گروه نجات امداد» در ایستگاه حسن‌آباد شکل گرفت. در ۱۳۵۷ با پیروزی انقلاب اسلامی، شانزده ایستگاه تهران تحت پوشش خدمات ایمنی و آتش‌نشانی بودند. اکنون (۱۳۸۶ش) تعداد ایستگاه‌های آتش‌نشانی ۷۹ و امداد و نجات شانزده ایستگاه است.