آلوارها: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آلْوارها (Alvar)<br /> گروهی از صوفیان دوره‌گردِ جنوب هند که از قرن ۷ تا ۱۰م معبد<ref>temple</ref> به معبد می‌رفتند و در ستایش [[ویشنو]]<ref>Vishnu</ref> آواز و سرود روحانی سر می‌دادند و [[سماع]] می‌کردند. اشعارشان از ادبیات نیایشی تراز اول جهان است. بَدیل آلوارها در میان پیروان ویشنو نایارناها<ref>Nayanars</ref> بودند. آلوار در زبان تامیلی<ref>Tamil</ref>، که زبان نغمه‌سرایی آنان بود، به کسی اطلاق می‌شد که غرقه در بحر مراقبۀ خدا<ref>meditation of God</ref> است. [[بهکتی]]<ref>bhakti</ref> یا [[عبادت]]<ref>religious devotion</ref> آنان سرشار از شور و شیدایی عاشقانه بود. آن‌ها [[نفس]]<ref>soul</ref> را به زنی تشبیه می‌کردند که در آتش عشق خداوند می‌سوزد. گفته‌اند که آلوارها در پیشگاه خداوند از شدت وجد و بیخودی از هوش می‌رفتند و نمّاایوار<ref>Nammaivar</ref> عارف، در صحبت از جنون وجد مذهبی<ref>religious exaltation</ref>، هم‌کیشانش را تشویق می‌کرد که بدَوند، بپرند، بخندند، بخوانند و بگذارند همه ببینند. اشعار آلوارها را ناتهمونی<ref>Nathamuni</ref>، از رهبران ویشنوپرستان، در قرن ۱۰م گردآوری کرد و خواندن مرتب آن‌ها را در معابد ویشنویی جنوب | آلْوارها (Alvar)<br /> گروهی از صوفیان دوره‌گردِ جنوب [[هند]] که از قرن ۷ تا ۱۰م معبد<ref>temple</ref> به معبد می‌رفتند و در ستایش [[ویشنو]]<ref>Vishnu</ref> آواز و سرود روحانی سر می‌دادند و [[سماع]] می‌کردند. اشعارشان از ادبیات نیایشی تراز اول جهان است. بَدیل آلوارها در میان پیروان ویشنو نایارناها<ref>Nayanars</ref> بودند. آلوار در زبان تامیلی<ref>Tamil</ref>، که زبان نغمه‌سرایی آنان بود، به کسی اطلاق می‌شد که غرقه در بحر مراقبۀ خدا<ref>meditation of God</ref> است. [[بهکتی]]<ref>bhakti</ref> یا [[عبادت]]<ref>religious devotion</ref> آنان سرشار از شور و شیدایی عاشقانه بود. آن‌ها [[نفس]]<ref>soul</ref> را به زنی تشبیه می‌کردند که در آتش عشق خداوند می‌سوزد. گفته‌اند که آلوارها در پیشگاه خداوند از شدت وجد و بیخودی از هوش می‌رفتند و نمّاایوار<ref>Nammaivar</ref> عارف، در صحبت از جنون وجد مذهبی<ref>religious exaltation</ref>، هم‌کیشانش را تشویق می‌کرد که بدَوند، بپرند، بخندند، بخوانند و بگذارند همه ببینند. اشعار آلوارها را ناتهمونی<ref>Nathamuni</ref>، از رهبران ویشنوپرستان، در قرن ۱۰م گردآوری کرد و خواندن مرتب آن‌ها را در معابد ویشنویی جنوب هند رواج داد. این مجموعه اشعار به ''نالاییرا پربندهم'' (مجموعۀ ۴هزار شعر) موسوم است.<br /> | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۸ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۳۷
آلْوارها (Alvar)
گروهی از صوفیان دوره‌گردِ جنوب هند که از قرن ۷ تا ۱۰م معبد[۱] به معبد می‌رفتند و در ستایش ویشنو[۲] آواز و سرود روحانی سر می‌دادند و سماع می‌کردند. اشعارشان از ادبیات نیایشی تراز اول جهان است. بَدیل آلوارها در میان پیروان ویشنو نایارناها[۳] بودند. آلوار در زبان تامیلی[۴]، که زبان نغمه‌سرایی آنان بود، به کسی اطلاق می‌شد که غرقه در بحر مراقبۀ خدا[۵] است. بهکتی[۶] یا عبادت[۷] آنان سرشار از شور و شیدایی عاشقانه بود. آن‌ها نفس[۸] را به زنی تشبیه می‌کردند که در آتش عشق خداوند می‌سوزد. گفته‌اند که آلوارها در پیشگاه خداوند از شدت وجد و بیخودی از هوش می‌رفتند و نمّاایوار[۹] عارف، در صحبت از جنون وجد مذهبی[۱۰]، هم‌کیشانش را تشویق می‌کرد که بدَوند، بپرند، بخندند، بخوانند و بگذارند همه ببینند. اشعار آلوارها را ناتهمونی[۱۱]، از رهبران ویشنوپرستان، در قرن ۱۰م گردآوری کرد و خواندن مرتب آن‌ها را در معابد ویشنویی جنوب هند رواج داد. این مجموعه اشعار به نالاییرا پربندهم (مجموعۀ ۴هزار شعر) موسوم است.