پروانه (تهران ۱۲۸۹ـ ۱۳۱۱ش): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
پروانه (تهران ۱۲۸۹ـ ۱۳۱۱ش)<br> | {{جعبه زندگینامه|عنوان=پروانه|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=تهران ۱۲۸۹ش|تاریخ مرگ=۱۳۱۱ش|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=خواننده|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}پروانه (تهران ۱۲۸۹ـ ۱۳۱۱ش)<br> | ||
<p>خوانندۀ ایرانی. خویشاوند اکرام‌السلطنه، خوانندۀ معروف دربار، صاحب دیوان شیرازی، و تعلیم‌گرفته نزد او بود. دوران فعالیتش مقارن با دومین دورۀ ضبط صفحات گرامافون بود و به‌تشویق عبدالله | <p>خوانندۀ ایرانی. خویشاوند اکرام‌السلطنه، خوانندۀ معروف دربار، صاحب دیوان شیرازی، و تعلیم‌گرفته نزد او بود. دوران فعالیتش مقارن با دومین دورۀ ضبط صفحات گرامافون بود و به‌تشویق [[دادور، عبدالله (تهران ۱۲۷۳ـ۱۳۵۷ش)|عبدالله دادور]]، (قوام‌السلطان) نوازندۀ [[سه تار|سه‌تار]]، تعدادی صفحه با سه‌تار خود او، [[سنتور]] [[سماعی، حبیب (تهران ۱۲۸۰ ـ همان جا ۱۳۲۵ش)|حبیب سماعی]]، نی [[نوایی، مهدی (اصفهان ۱۲۵۸ـ همان جا ۱۳۲۶ش)|مهدی نوایی]] و تنبک [[روانبخش، رضاخان (ح ۱۲۸۰ـ ح ۱۳۲۵ش)|رضا روانبخش]] از صدای گرفته و محزون این خوانندۀ ضبط شده است. در این صفحات، آواز و نیز ضربی و تصنیف خوانده است. مرگ زودرس پروانه، بر اثر بیماری سل، او را در ذهن مردمی که شیفتۀ صدایش بودند، دارای وجهه‌ای افسانه‌ای کرد و نایاب‌شدن صفحه‌هایش را در پی داشت. [[ملک الشعرای بهار|ملک‌الشعرای بهار]] و سید [[شهریار، محمدحسین (تبریز ۱۲۸۳ـ۱۳۶۷ش)|محمد حسین شهریار]] نیز در وصف هنر او و برای جوان‌مرگیش اشعاری سروده‌اند.</p> | ||
<br><!--13105100--> | <br><!--13105100--> | ||
[[رده:موسیقی]] | [[رده:موسیقی]] | ||
[[رده:ایران - اشخاص]] | [[رده:ایران - اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۴۷
| پروانه | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۲۸۹ش |
| درگذشت | ۱۳۱۱ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | خواننده |
| گروه مقاله | موسیقی |
پروانه (تهران ۱۲۸۹ـ ۱۳۱۱ش)
خوانندۀ ایرانی. خویشاوند اکرام‌السلطنه، خوانندۀ معروف دربار، صاحب دیوان شیرازی، و تعلیم‌گرفته نزد او بود. دوران فعالیتش مقارن با دومین دورۀ ضبط صفحات گرامافون بود و به‌تشویق عبدالله دادور، (قوام‌السلطان) نوازندۀ سه‌تار، تعدادی صفحه با سه‌تار خود او، سنتور حبیب سماعی، نی مهدی نوایی و تنبک رضا روانبخش از صدای گرفته و محزون این خوانندۀ ضبط شده است. در این صفحات، آواز و نیز ضربی و تصنیف خوانده است. مرگ زودرس پروانه، بر اثر بیماری سل، او را در ذهن مردمی که شیفتۀ صدایش بودند، دارای وجهه‌ای افسانه‌ای کرد و نایاب‌شدن صفحه‌هایش را در پی داشت. ملک‌الشعرای بهار و سید محمد حسین شهریار نیز در وصف هنر او و برای جوان‌مرگیش اشعاری سروده‌اند.