خردگرایی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
خِرَدگِرایی (معماری) rationalism | خِرَدگِرایی (معماری) rationalism | ||
جنبشی در ایتالیا که در دهۀ ۱۹۲۰ در واکنش به افراط‌های فتوریسم<ref>Futurism</ref> پاگرفت. این جنبش را گروپو <ref>۷Gtuppo</ref> رهبری می‌کرد ـ گروهی نه‌چندان منسجم از معماران ایتالیا به سرپرستیِ جوزپّه ترّانی<ref>Giuseppe Terragni</ref>. هدف رهیافت خردگرایانۀ این گروه، احیای حس جرم و حجم در معماری مدرن<ref>Modern</ref> بود که به سبکی شسته‌رُفته و بی‌پیرایه منجر شد. آثار ترانی در کاسا دل فاشّو<ref>Casa Del Fascio</ref>، کومو<ref>Como </ref> (۱۹۳۲ـ۱۹۳۶)، نمونه‌هایی از این دست‌اند. کار این جنبش، به سبب همکاری با فاشیسم<ref>Fascism</ref>، بسیار آسیب پذیرفت، اما در دهۀ ۱۹۶۰، گروه نیویورک فایو<ref>New York Five </ref>، به‌ویژه پیتر آیزنمن<ref> Peter Eisenman</ref>، آن را بازنگری کردند. در ایتالیا نیز ارزیابی مجددی از این سبک صورت گرفت که در کارهای نوخردگرایانۀ آلدو روسّی<ref>Aldo Rossi</ref> و جورجو گراسّی<ref>Giorgio Grassi</ref> به اوج خود رسید. | جنبشی در [[ایتالیا]] که در دهۀ ۱۹۲۰ در واکنش به افراط‌های [[فتوریسم]]<ref>Futurism</ref> پاگرفت. این جنبش را گروپو <ref>۷Gtuppo</ref> رهبری می‌کرد ـ گروهی نه‌چندان منسجم از معماران ایتالیا به سرپرستیِ [[ترانی، جوزپه (۱۹۰۴ـ۱۹۴۲)|جوزپّه ترّانی]]<ref>Giuseppe Terragni</ref>. هدف رهیافت خردگرایانۀ این گروه، احیای حس جرم و حجم در معماری مدرن<ref>Modern</ref> بود که به سبکی شسته‌رُفته و بی‌پیرایه منجر شد. آثار ترانی در کاسا دل فاشّو<ref>Casa Del Fascio</ref>، کومو<ref>Como </ref> (۱۹۳۲ـ۱۹۳۶)، نمونه‌هایی از این دست‌اند. کار این جنبش، به سبب همکاری با فاشیسم<ref>Fascism</ref>، بسیار آسیب پذیرفت، اما در دهۀ ۱۹۶۰، گروه نیویورک فایو<ref>New York Five </ref>، به‌ویژه [[آیزنمن، پیتر (۱۹۳۲)|پیتر آیزنمن]]<ref> Peter Eisenman</ref>، آن را بازنگری کردند. در ایتالیا نیز ارزیابی مجددی از این سبک صورت گرفت که در کارهای نوخردگرایانۀ [[روسی، آلدو (۱۹۳۱ـ۱۹۹۷)|آلدو روسّی]]<ref>Aldo Rossi</ref> و جورجو گراسّی<ref>Giorgio Grassi</ref> به اوج خود رسید. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۲۸
خِرَدگِرایی (معماری) rationalism
جنبشی در ایتالیا که در دهۀ ۱۹۲۰ در واکنش به افراط‌های فتوریسم[۱] پاگرفت. این جنبش را گروپو [۲] رهبری می‌کرد ـ گروهی نه‌چندان منسجم از معماران ایتالیا به سرپرستیِ جوزپّه ترّانی[۳]. هدف رهیافت خردگرایانۀ این گروه، احیای حس جرم و حجم در معماری مدرن[۴] بود که به سبکی شسته‌رُفته و بی‌پیرایه منجر شد. آثار ترانی در کاسا دل فاشّو[۵]، کومو[۶] (۱۹۳۲ـ۱۹۳۶)، نمونه‌هایی از این دست‌اند. کار این جنبش، به سبب همکاری با فاشیسم[۷]، بسیار آسیب پذیرفت، اما در دهۀ ۱۹۶۰، گروه نیویورک فایو[۸]، به‌ویژه پیتر آیزنمن[۹]، آن را بازنگری کردند. در ایتالیا نیز ارزیابی مجددی از این سبک صورت گرفت که در کارهای نوخردگرایانۀ آلدو روسّی[۱۰] و جورجو گراسّی[۱۱] به اوج خود رسید.