آلبرت کبیر، قدیس (۱۲۰۰-۱۲۸۰م): تفاوت میان نسخهها
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) جز (Mohammadi3 صفحهٔ آلبرت کبیر، قدیس (۱۲0۰-۱۲8۰م) را بدون برجایگذاشتن تغییرمسیر به آلبرت کبیر، قدیس (۱۲۰۰-۱۲۸۰م) منتقل کرد) |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳: | خط ۳: | ||
آلبرت کبیر، قدیس (۱۲۰۰-۱۲۸۰م)(Albertus the Great)<br/> | آلبرت کبیر، قدیس (۱۲۰۰-۱۲۸۰م)(Albertus the Great)<br/> | ||
(به لاتینی: آلبرتوس ماگنوس) متألّه، فیلسوف، طبیعیدان، شیمیدان و فیزیکدان آلمانی. بهسبب گستردگی دانستههایش به «استاد کل» مشهور شد. در شهرهای [[بولونیا، شهر|بولونیا]] و [[پادوا، شهر|پادوا]]<ref>Padua</ref> تحصیل کرد و در ۱۲۲۳م به [[دومینیکی، فرقه|فرقۀ دومینیکی]]<ref>Dominican order</ref> پیوست. در شهر [[کلن|کُلن]]، و از ۱۲۴۵م در دانشگاه پاریس، درس گفت. [[توماس | (به لاتینی: آلبرتوس ماگنوس) متألّه، فیلسوف، طبیعیدان، شیمیدان و فیزیکدان آلمانی. بهسبب گستردگی دانستههایش به «استاد کل» مشهور شد. در شهرهای [[بولونیا، شهر|بولونیا]] و [[پادوا، شهر|پادوا]]<ref>Padua</ref> تحصیل کرد و در ۱۲۲۳م به [[دومینیکی، فرقه|فرقۀ دومینیکی]]<ref>Dominican order</ref> پیوست. در شهر [[کلن|کُلن]]، و از ۱۲۴۵م در دانشگاه پاریس، درس گفت. [[توماس آکوئیناس قدیس|توماس آکوئیناس]]<ref>Thomas Aquinas</ref> در آن''''''جا شاگرد او بود و در ۱۲۴۸م به دنبال او به کلن رفت. در ۱۲۵۴م نمایندۀ فرقۀ دومینیک''''''ها در آلمان شد و در ۱۲۶۰م به مقام اسقفی [[راتیسبون]]<ref>Ratisbon</ref> نایل آمد. دو سال بعد، از مقام خود استعفا کرد و سرانجام در صومعه''''''اش در کلن<ref>Cologne</ref> عزلت اختیار کرد. او کوشید اندیشۀ ارسطویی را با تعالیم مسیحی سازگار کند. | ||
| |
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۰۸
آلبرت کبیر، قدیس (۱۲۰۰-۱۲۸۰م)(Albertus the Great)
(به لاتینی: آلبرتوس ماگنوس) متألّه، فیلسوف، طبیعیدان، شیمیدان و فیزیکدان آلمانی. بهسبب گستردگی دانستههایش به «استاد کل» مشهور شد. در شهرهای بولونیا و پادوا[۱] تحصیل کرد و در ۱۲۲۳م به فرقۀ دومینیکی[۲] پیوست. در شهر کُلن، و از ۱۲۴۵م در دانشگاه پاریس، درس گفت. توماس آکوئیناس[۳] در آنجا شاگرد او بود و در ۱۲۴۸م به دنبال او به کلن رفت. در ۱۲۵۴م نمایندۀ فرقۀ دومینیکها در آلمان شد و در ۱۲۶۰م به مقام اسقفی راتیسبون[۴] نایل آمد. دو سال بعد، از مقام خود استعفا کرد و سرانجام در صومعهاش در کلن[۵] عزلت اختیار کرد. او کوشید اندیشۀ ارسطویی را با تعالیم مسیحی سازگار کند.