محسن نصراللهی
محسن نصراللهی (تهران 3 خرداد 1364ش- )
طراح صحنه، لباس و دکور سینما و تلویزیون ایران. به صورت تخصصی به طراحی صحنه در سینما و تلویزیون پرداخته، اما در چند مورد استثنایی هم طراحی لباس و دکور انجام داده است. نصراللهی علاوه بر طراحی صحنۀ چند فیلم موفق دهۀ 1390 چون اعترافات ذهن خطرناک من (برندۀ سیمرغ بلورین بهترین طراحی صحنه از سی و سومین دوره جشنواره فیلم فجر)، خشم و هیاهو (نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین طراحی صحنه از جشنواره فیلم فجر)، ابد و یک روز، بدون تاریخ بدون امضا (نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین طراحی صحنه از جشنواره فیلم فجر)، مغزهای کوچک زنگ‌زده، سرخپوست (نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین طراحی صحنه از جشنواره فیلم فجر) و متری شیش و نیم (نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین طراحی صحنه از جشنواره فیلم فجر)، طراحی صحنۀ تعدادی از آثار پرفروش تاریخ سینمای ایران را نیز برعهده داشته است.
نصراللهی از سال ۱۳۸۷ فعالیتش را در تلویزیون با طراحی صحنۀ سریال شمس‌العماره (ساختۀ سامان مقدم) آغاز کرد. از دیگر کارهای او در زمینۀ مجموعه‌های نمایشی به طراحی صحنۀ دو فصل دیوار به دیوار (سامان مقدم/ 1396- 1397)، طراحی دکور فصل سوم قلب یخی (سامان مقدم- 1391) و طراحی صحنۀ قورباغه (هومن سیدی- 1399) می‌توان اشاره کرد.
طراحی صحنه (سینما): بی‌رؤیا (آرین وزیردفتری- 1400)؛ سرخ پوست (نیما جاویدی- ۱۳۹۷)؛ متري شش و نيم (سعید روستایی- ۱۳۹۷)؛ شاه‌كش (وحید امیرخانی- ۱۳۹۶)؛ مغزهاي كوچك زنگ‌زده (هومن سیدی- ۱۳۹۶)؛ هت تريك (رامتین لوافی- ۱۳۹۶)؛ بدون تاريخ، بدون امضاء (وحید جلیلوند- ۱۳۹۵)؛ خفه‌گي (فریدون جیرانی- ۱۳۹۵)؛ نهنگ عنبر 2: سلكشن رويا (سامان مقدم- ۱۳۹۵)؛ ابد و يك روز (سعید روستایی- ۱۳۹۴)؛ خشم و هياهو (هومن سیدی- ۱۳۹۴)؛ دراكولا (رضا عطاران- ۱۳۹۴)؛ لانتوري (رضا درمیشیان- ۱۳۹۴)؛ يك دزدي عاشقانه (امیرشهاب رضویان- ۱۳۹۴)؛ اعترافات ذهن خطرناك من (هومن سیدی- ۱۳۹۳)؛ نهنگ عنبر (سامان مقدم- ۱۳۹۳)؛ ناخواسته (برزو نیک‌نژاد- ۱۳۹۲)؛ آينه شمعدون (بهرام بهرامیان- ۱۳۹۱)