تینا، کاظم (تهران ۱۳۰۸ـ۱۳۶۹ش)
کاظم تینا (تهران ۱۳۰۸ـ ۱۳۶۹ش)
(یا: ک. تینا) داستان‌نویس ایرانی. کارمند بانک بود و مجرد زیست. از همکاران مجلۀ خروس جنگی (۱۳۲۹ـ ۱۳۳۰ش) بود؛ گو این‌که اثری از تینا در خروس جنگی به چاپ نرسیده است، اما پیوستن نویسنده‌ی منزوی و گوشه‌گیری چون او به حلقه‌ای ادبی، باب آشنایی وی با چند تن از شاعران و هنرمندان دهه‌ی 1330 شد. «ناصر عصار» نقاش، «سهراب سپهری» شاعر و نقاش و «محمدعلی شیوایی» نقاش کسانی بودند که بعد از هوشنگ ایرانی بیش‌ترین مراوده را با تینا داشتند و از او تاثیر پذیرفتند. «بیژن الهی»، «شاپور بنیاد» (که به همت او «سایه‌بین» و «مینوآگاهی» به چاپ رسید)، «شاپور جورکش»، «منصور اوجی» و «اورنگ خضرایی» هرکدام به شکلی و بیش‌تر به واسطه‌ی «محمدعلی شیوایی» از تینا و آثارش تاثیر گرفتند. داستان‌هایش، شعر منثور با گرایش‌های عرفانی است.[۱]
کاظم تینا در شب ۲۵ تیرماه سال ۱۳۶۹ خودکشی کرد و ساعت نه صبح روز بعد در بیمارستان لقمان‌الدوله درگذشت.
برخی از آثارش عبارتند از: آفتاب بی‌غروب (۱۳۳۲)؛ گذرگاه بی‌پایانی (۱۳۴۰)؛ سایه بین و مینو آگاهی (۱۳۷۲).