مارشال، جزایر
مارْشال، جزایر (Marshall Islands)
| مارشال، جزایر | |
|---|---|
| نام فارسی | جزایر مارْشال |
| نام لاتین | Marshall Islands |
| نظام سیاسی | جمهوری |
| درآمد سرانه (دلار) | ۲۹۰۰ دلار (۲۰۱۰) |
| جمعیت | ۵۴,۳۰۵ نفر (۲۰۱۰) |
| موقعیت | آب‌های شمالی اقیانوس آرام، شمال کشور کیریباتی و شرق جزایر میکرونزی |
| پایتخت | ماجورو |
| تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) | ۳۰۰ |
| رشد سالانه (درصد) | ۲.۵ |
| زبان | مارشالی |
| گروه‌های قومی | میکرونزیایی |
| دین | مسیحیت |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۱۸۱ |
| واحد پول | دلار امریکا |
موقعیت. کشورـ‌جزیرۀ[۱] مارشال در آب‌های شمالی اقیانوس آرام، شمال کشور کیریباتی و شرق جزایر میکرونزی، واقع شده است. مساحت آن ۱۸۱ کیلومتر مربع است و پایتخت آن ماجورو[۲] نام دارد.
سیمای طبیعی. کشور مزبور مجمع‌الجزایری است مرکب از پنج جزیره، ۱,۱۵۲ جزیرک[۳]، و ۳۱ آبسنگ مرجانی[۴] که به شکل دو رشتۀ شرقی و غربی پهنه‌ای به وسعت حدود یک میلیون کیلومتر مربع از اقیانوس آرام را دربر گرفته است. رشتۀ شرقی را راتاک[۵] (راداک) و رشتۀ غربی را رالیک[۶] می‌نامند. جزایر راتاک، که ماجورو در آن واقع است، از چهارده آبسنگ و دو جزیرۀ مرجانی و جزیرک‌های بسیار تشکیل شده است. درازای این رشته ۱,۱۳۰ کیلومتر است و مهم‌ترین جزایر و آبسنگهای آن عبارت‌اند از میلی[۷]، ماجورو، مالوئلاپ[۸]، واتجه[۹]، لیکیئِپ[۱۰] و بیکینی[۱۱]. جزایر رالیک یا رشتۀ غربی، از پانزده آبسنگ و سه جزیرۀ مرجانی و جزیرک‌های بسیار تشکیل شده است. درازای آن به ۱,۲۰۵ کیلومتر می‌رسد و مهم‌ترین جزایر و آبسنگهای آن عبارت‌اند از جَلوئیت[۱۲]، کواجالین[۱۳]، واتهو[۱۴]، و اِنیویتاک[۱۵]. از کل جزیره‌های و جزیرک‌های مجمع‌الجزایر مارشال، فقط ۲۴ جزیرۀ آن مسکونی و بقیه به حیات‌وحش اختصاص یافته است. اقلیم جزایر مارشال گرم و مرطوب و نسبتاً پرباران است. فصل بارندگی آن از اردیبهشت تا آبان، و میزان ریزش باران در جزایر جنوبی بیشتر از جزایر شمالی است. جزایر مارشال در مسیر توفندهای[۱۶] خطرناک ناحیۀ اقیانوس آرام قرار دارد. میانگین دمای سالانۀ این کشور در جزیرۀ جَلوئیت در دی‌ماه ۲۷.۲ درجۀ سانتی‌گراد، در تیرماه ۲۷.۸ درجۀ سانتی‌گراد، و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۴,۰۳۴ میلی‌متر است.
اقتصاد. شیلات و صنعت توریسم نقش عمده‌ای در اقتصاد این کشور دارد و از منابع مهم درآمد آن محسوب می‌شود. میزان صید ماهی تُن، به حدود ۴۵۰ تن می‌رسد، و کارخانه‌ای که برای تهیۀ کنسرو تُن در جزیرۀ ماجورو نصب شده، عمده‌ترین منبع درآمد و از مهم‌ترین کارگاه‌های صنعتی این کشور است؛ افزون بر آن، صنایع دیگری چون تهیۀ نارگیل خشک، هنرهای دستی، تولید مواد معدنی و مصالح ساختمانی و نیروی الکتریسیته و نیز تولید فسفات ممتاز ازجمله فعالیت‌های صنعتی این کشور به‌شمار می‌آید. کشتزارهای این سرزمین از نظر وسعت کوچک‌اند و بیشتر محصولات آن مانند نارگیل، گوجه‌فرنگی، صیفی‌جات، و کاساو به خارج صادر می‌شود. صنعت توریسم این کشور هنوز به مرحلۀ کمال نرسیده، ولی نقش آن در اقتصاد جزایر مارشال انکارناپذیر است. آمارها حاکی از آن است که سالانه حدود ۱۰هزار گردشگر از این کشور بازدید می‌کنند و حدود ۱۰میلیون دلار امریکا به اقتصاد این کشور کمک می‌‌رسانند. افزون بر این، جزیرۀ کواجالین پایگاه پرتاب موشک امریکا است و اجاره‌بهایی که دولت مارشال بابت آن دریافت می‌کند نیز، رقم قابل توجهی از درآمد این کشور را تأمین می‌کند.
حکومت و سیاست. نظام حاکم بر جزایر مارشال، جمهوری بدون حزب با یک مجلس قانون‌گذاری است. رئیس‌جمهور، که هر چهار سال یک بار انتخاب می‌شود، در رأس امور کشور قرار دارد و مسئولیت تشکیل هیئت دولت برعهدۀ اوست. مجلس ملی این کشور دارای ۳۳ عضو است که برای مدت چهار سال انتخاب می‌شوند. علاوه بر مجلس مزبور، شورای سران کشور نیز با دوازده نمایندۀ منتصب تشکیل می‌شود تا رئیس‌جمهور و هیئت دولت را در امور خود یاری دهند. دولت امریکا مسئولیت دفاع از کشور مارشال را برعهده دارد و علاوه بر آن، نیروی پلیس و گارد ساحلی نیز مسئول برقراری نظم و امنیت کشورند.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور مارشال در حدود ۵۴,۳۰۵ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم آن به ۳۰۰ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. رشد جمعیت این کشور ۲.۵ درصد است. مارشالی‌ها، که گروهی از میکرونزی‌هایند، ۹۷درصد از جمعیت آن را تشکیل می‌دهند. ۱۰۰ درصد این جمعیت مسیحی و ۶۵.۲ درصد از آنان شهرنشین‌اند و زبان رسمی آنان انگلیسی است. اسپانیایی‌ها در قرن ۱۶ این جزایر را کشف کردند و در ۱۸۵۰ شرکت‌های آلمانی در آن‌جا به فعالیت پرداختند و در ۱۸۸۶ آن را تحت‌الحمایۀ خود کردند. جزایر مارشال در آغاز جنگ جهانی اول تحت قیمومت ژاپن قرار گرفت و در جنگ جهانی دوم نخست به تصرف ژاپن درآمد و سپس نیروهای متفقین آن را اشغال کردند؛ در پایان جنگ نیز تحت قیمومت دولت امریکا قرار گرفت. رشد احساسات ملی‌گرایانه و استقلال‌طلبانۀ مردم مارشال، دولت امریکا را وادار کرد که در ۱۹۷۹ به جزایر مارشال نیمه‌خودگردانی بدهد و در عین حال حق استفادۀ نظامی از پاره‌ای از جزایر این کشور، مانند کواجالین، را برای خود محفوظ بدارد. سرانجام، طی قراردادی که در ۱۹۸۶ بین نمایندگان امریکا و جزایر مارشال به امضا رسید، در جزایر مزبور دولتی آزاد اما وابسته به امریکا تشکیل شد و مسئولیت دفاع از آن به مدت پانزده سال به دولت امریکا محول واگذار شد.