ابراهیم بن محمد (ص) (مدینه ۸ـ۱۰ق)

ابراهیم بن محمّد (ص) (مدینه ۸ـ۱۰ق)

تنها فرزند ذکور رسول خدا (ص). مادرش ماریۀ قبطیه کنیزی مصری بود که مقوقس حاکم مصر او را همراه با خواهرش، سیرین، و هدایایی دیگر در پاسخ نامۀ پیامبر اکرم (ص) که او را به اسلام دعوت کرده بود، به حضور آن حضرت فرستاد. او اسلام آورد و پیامبر (ص) از وی صاحب فرزندی شد که نامش را ابراهیم نهاد. او بیش از شانزده یا هجده ماه عمر نکرد و در خردسالی از دنیا رفت. پیامبر (ص) در مرگ او سخت غمگین شد و گریست. مردم به تعجب از او پرسیدند که چرا گریه می‌کنی. پیامبر (ص) فرمود: من بشرم، چشمم اشک می‌ریزد و قلبم نرم می‌شود و می‌سوزد، اما آنچه مایۀ خشم خدا باشد بر زبان نمی‌آورم. گویند در این واقعه کسوف واقع شد. برخی آن را مرتبط با مرگ ابراهیم دانستند. پیامبر (ص) ضمن یک سخنرانی این نسبت را نفی کرد و فرمود: آفتاب و ماه دو آیت از آیات الهی هستند و در مرگ و تولد کسی گرفته نمی‌شوند. هرگاه آفتاب یا ماه گرفت روی به مساجد نهید و خدا را یاد کنید. ابراهیم در بقیع مدفون است.