احتضار (فقه)

اِحتِضار (فقه)

(در لغت به‌معنی حاضرشدن) در اصطلاح فقه، حالت جان‌کندن را گویند. واجب کفایی است که محتضر مسلمان (مرد، زن، بچه یا بزرگسال) را در صورت امکان، طوری به پشت بخوابانند که کف پاهایش به قبله باشد؛ برخی چون ابن حمزه، مقدس اردبیلی و صاحب مدارک، آن را مستحب می‌دانند. مستحب است که عقاید دینی را به او تلقین کنند، نزد او قرآن، به‌‌ویژه سوره‌های صافات و یس بخوانند، چراغ روشن کنند و اگر سخت جان دهد، به ‌جایی برند که نماز می‌گزارده است. مکروه است که جُنُب و حائض نزد او باشند، نزد او زیاد حرف زنند یا گریه کنند. روایت است که در آن وقت پیامبر اکرم (ص) و امامان (ع) بر بالین محتضر می‌آیند و مؤمن و کافر، طلیعۀ آثار اعمال خود را می‌بینند. نیز ← تجربۀ دم مرگ