آل محتاج: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آلِ مُحتاج (Al-i Muhtaj) | |||
<br /> | سلسله‌ای از امرای محلی [[ماوراءالنهر]] و [[ری، شهر باستانی|ری]] (حک: ۳۲۱ـ۳۴۳ق). امرای این سلسله زمانی زیر نفوذ [[سامانیان]] و زمانی به استقلال حکومت کردند. برخی آنان را بازماندگان امرای کهن چَغانیان می‌دانند که در کناره‌های سُرخان (چَغان) رود فرمانروایی می''''''کردند. سرسلسلۀ این دودمان، محتاج بن احمد است که در چَغانیان (صغانیان) امارت داشته است. بسیاری از آنان گذشته از آن''''''که امرایی جنگاور بوده، به ادب و دانش هم توجه می''''''کرده''''''اند، دانشمندان را گرد خود فراهم می''''''آوردند و خود نیز از دانش بی''''''بهره نبوده''''''اند، ازجمله ابوالمظفر احمد بن محمد که از پشتیبانان ادب فارسی بود و شاعران بزرگی چون [[دقیقی طوسی، محمد بن احمد ( ـ بخارا ح ۳۷۰ق)|دقیقی]]، [[فرخی سیستانی، علی بن جولوغ ( ـ ۴۲۹ق)|فرخی]] و [[منجیک ترمذی، علی (نیمه دوم قرن ۴ و اول قرن ۵ق)|مُنجیک تِرْمَذی]] او را مدح گفته''''''اند. فرخی سیستانی با قصیدۀ معروف خود با مطلع «با کاروان حُلّه برفتم ز سیستان» به قصد دربار او از [[سیستان، ناحیه تاریخی|سیستان]] خارج شد و با قصیدۀ «چون پرند نیلگون بر روی پوشد مرغزار» نزد وی کارش بالا گرفت.<br /> | ||
[[Category:تاریخ جهان]] | ---- | ||
[[Category:تاریخ جهان]] | |||
[[Category:تمدن ها و حکومت های آسیای مرکزی]] | [[Category:تمدن ها و حکومت های آسیای مرکزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۱۷
آلِ مُحتاج (Al-i Muhtaj)
سلسله‌ای از امرای محلی ماوراءالنهر و ری (حک: ۳۲۱ـ۳۴۳ق). امرای این سلسله زمانی زیر نفوذ سامانیان و زمانی به استقلال حکومت کردند. برخی آنان را بازماندگان امرای کهن چَغانیان می‌دانند که در کناره‌های سُرخان (چَغان) رود فرمانروایی می‌کردند. سرسلسلۀ این دودمان، محتاج بن احمد است که در چَغانیان (صغانیان) امارت داشته است. بسیاری از آنان گذشته از آن‌که امرایی جنگاور بوده، به ادب و دانش هم توجه می‌کرده‌اند، دانشمندان را گرد خود فراهم می‌آوردند و خود نیز از دانش بی‌بهره نبوده‌اند، ازجمله ابوالمظفر احمد بن محمد که از پشتیبانان ادب فارسی بود و شاعران بزرگی چون دقیقی، فرخی و مُنجیک تِرْمَذی او را مدح گفته‌اند. فرخی سیستانی با قصیدۀ معروف خود با مطلع «با کاروان حُلّه برفتم ز سیستان» به قصد دربار او از سیستان خارج شد و با قصیدۀ «چون پرند نیلگون بر روی پوشد مرغزار» نزد وی کارش بالا گرفت.