ابراهیم بن احمد عثمانی
ابراهیم بن احمد عثمانی (1۰۲۴- ۱۰۵۸ق)
هجدهمین سلطان عثمانی و کوچک‌ترین پسر سلطان احمد اول. ابراهیم پس از مرگ برادرش، مراد چهارم، در ذیقعده ۱۰۴۹ در ۲۵ سالگی به سلطنت رسید.
دولت عثمانی در نخستین سال‌های سلطنت ابراهیم با صدارت کمانکش قره مصطفی پاشا که از ۱۰۴۸ به پیروزی‌هایی رسید و پیوندهایش با ایران استحکام یافت. سفیرانی میان دولت عثمانی و صفویه با هدایا و تخمه‌ها مبادله شد و طرفین در اجرای کامل معاهده‌ی زهاب که بین شاه صفی و سلطان مراد چهارم منعقد شده بود کوشیدند و ابراهیم‌خان، سفیر ایران، اجازه یافت اسیران زندان «ِپِدی قوله» (هفت‌برج) را با خود به ایران برگرداند. قره مصطفی به اصلاحات اداری و اقتصادی نیز اقدام کرد که صرفه‌جویی در مصارف دولت، دقت در وصول مالیات و ضرب سکه‌ی جدید از آن جمله بود. اما تعدادی از درباریان که از اقدامات اصلاحی صدراعظم متضرر می‌شدند بر ضد او توطئه کردند. سلطان ابراهیم در ۱۰۵۳ق دستور قتل او را صادر کرد و سلطانزاده، محمد پاشا، را به صدارت برگزید.
از وقایع مهمی که در دوران سلطان ابراهیم رخ داد، جنگ با ونیز در جزیره‌ی کرت بود که در مجموع ۲۵ سال طول کشید. سلطان ابراهیم در رجب ۱۰۵۸ق به دست سران ینی‌چری از سلطنت برکنار شد و فرزندش، محمد پاشا، به جای او نشست. ینی‌چری‌ها بعداً پشیمان شدند و خواستند که دوباره ابراهیم را به تخت بنشانند، اما شورشیان سلطان مخلوع را در ۲۷ رجب همان سال خفه کردند. ابراهیم ۳۴ سال زیست و 8 سال و ۹ ماه حکومت کرد.