ابن مالک، محمد (اندلس ۶۰۰ ـ دمشق ۶۷۲ق)
| محمد بن مالک | |
|---|---|
| زادروز |
اندلس ۶۰۰ق |
| درگذشت | دمشق ۶۷۲ق |
| ملیت | عرب |
| شغل و تخصص اصلی | نحوی و لغوی |
| شغل و تخصص های دیگر | شاعر |
| آثار | العُمده؛ تسهیل الفوائد؛ الفیه |
| گروه مقاله | زبان شناسی و ترجمه |
| خویشاوندان سرشناس | بدرالدین (پسر) |
ابن مالِک، محمد (اندلس ۶۰۰ـ دمشق ۶۷۲ق)
(ابوعبدالله جمال‌الدین محمد بن عبدالله بن مالک طائى جَیّانى، مشهور به ابن ناظم و ابن مصنف) نحوی، لغوی و شاعر عرب. به قصد کسب علم، از اسپانیا به حلب رفت و نزد السَخاوی و ابن یَعیش درس خواند؛ سرانجام در دمشق اقامت کرد و در آن‌جا نحو و لغت و قرآن و حدیث آموخت. با ابن حاجب معاصر بود، اما معلوم نیست که این دو با هم ملاقات کرده باشند.
از آثار اوست: العُمده، با شرحی مفصل و عالمانه؛ تسهیل الفوائد، تألیفی فشرده و دشوارفهم در نحو؛ الفیه، منظومه‌ای در تقریباً هزار بیت در اصول صرف و نحو که مشهورترین اثر اوست و پس از آجُرّومیّۀ ابن آجُرّوم، بیشترین شرح برآن نوشته شده است؛ از آن جمله شرحی به قلم بدرالدین، پسرش، و جلال‌الدین سیوطی.