اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا
اتحادیۀ کشورهای جنوب شرقی آسیا (Association of Southeast Asian Nations)
اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا | |
---|---|
نام فارسی | اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا |
نوع کاربری | اتحادیه ای منطقه ای |
نام لاتین | Association of Southeast Asian Nations |
نام اختصاری | آسه آن ASEAN |
سال تاسیس | ۱۹۶۷م |
دفتر مرکزی(مقر) | جاکارتا، پایتخت اندونزی |
اعضا | اندونزی، مالزی، فیلیپین، سنگاپور، تایلند، برونئی (از ۱۹۸۴)، ویتنام (از ۱۹۹۵)، لائوس و میانمار (از ۱۹۹۷)، و کامبوج (از ۱۹۹۹) |
گروه مقاله | مدیریت و سازمانهای بین المللی |
(نام اختصاری: آسهآن ASEAN) اتحادیهای منطقهای، تشکیلشده در ۱۹۶۷ در بانکوک، و از ۱۹۷۵ عهدهدار ایفای نقش غیرنظامی سازمان پیمان آسیای جنوب شرقی (سیتو)[۱]. اعضای این اتحادیه عبارتاند از اندونزی، مالزی، فیلیپین، سنگاپور، تایلند، برونئی[۲] (از ۱۹۸۴)، ویتنام (از ۱۹۹۵)، لائوس[۳] و میانمار[۴] (از ۱۹۹۷)، و کامبوج (از ۱۹۹۹). دفتر مرکزی آن در جاکارتا[۵]، پایتخت اندونزی، قرار دارد. کرۀ جنوبی نیز نخستینبار در نشست سالانۀ وزرای خارجۀ اعضای این اتحادیه شرکت کرد (۲۰۰۰). در ۱۹۹۲، دولتهای عضو این اتحادیه موافقتنامهای امضا کردند که به موجب آن از آغاز ۲۰۰۸ منطقۀ تجارت آزاد آسهآن (اَفتا)[۶] تشکیل میشد، اما در نشست سران دولتهای عضو، که در دسامبر ۱۹۹۸ در هانوی[۷]، پایتخت ویتنام، برگزار شد، توافق به عمل آمد که منطقۀ تجارت آزاد بین اعضای پرسابقهتر آسهآن از ۲۰۰۲ برقرار شود. در سال ۲۰۰۰، معادل ۹۰ درصد تولیدات مشمول مقررات تجارت آزاد بود. ترتیب کار اتحادیه برای اعضای تازهواردتر متفاوت است؛ کامبوج، که در آوریل ۱۹۹۹ به این اتحادیه پیوسته است، باید تا ۲۰۱۰ برنامۀ کاهش تعرفهها را کاملاً اجرا کند، و لائوس و میانمار، تا ۲۰۰۸، و ویتنام هم، که تا ۲۰۰۶ مهلت داشتند. در دسامبر ۱۹۹۵، رهبران آسهآن با امضای اعلامیهای، مالکیت، تولید، و خرید جنگافزارهای هستهای را در منطقه ممنوع اعلام کردند. در نشست وزرای خارجۀ دولتهای عضو اتحادیه در سال ۲۰۰۰، سه مأمور عالیرتبه برای برخورد و اقدام فوری با وضعیتهای اضطراری در منطقۀ جنوب شرقی آسیا تعیین شدند.
كشورهای عضو آسهآن | تاریخ عضویت |
---|---|
اندونزی، مالزی، فیلیپین، سنگاپور، تایلند | 1967 |
برونئی | 1984 |
ویتنام | 1995 |
لائوس، میانمار | 1997 |
كامبوج | 1999 |