وردی، جوزپه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:


{{جعبه زندگینامه|عنوان=جعبه زندگینامه|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=|تاریخ مرگ=|دوره زندگی=|ملیت=|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}وِرْدی، جوزِپِّه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)(Verdi, Giuseppe)<br /> [[File:40067800.jpg|thumb|وِِرْد‌ی، جوزِپِّه]]اپراساز ایتالیایی دوران رمانتیک<ref>Romantic period  
{{جعبه زندگینامه|عنوان=جوزپِّه وردی|نام=Giuseppe Verdi|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=۱۸۱۳م|تاریخ مرگ=۱۹۰۱م|دوره زندگی=|ملیت=ایتالیایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=اپراساز|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=اپرای نَبوکَدنِصَّر (۱۸۴۲ )، تروبادور (نغمه‌سرا) ولاتراویاتا (هردو ۱۸۵۳)، آئیدا (۱۸۷۱)، اُتللو (۱۸۷۷)، فالستاف (۱۸۹۳)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}
 
وردی، جوزپِّه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)  
 
(Verdi, Giuseppe)<br />  
[[پرونده:Verdi, Giuseppe1.jpg|بندانگشتی|جوزپه وردی]]
اپراساز ایتالیایی دوران رمانتیک<ref>Romantic period  
</ref>. سبک اپرایی سرزمین خود را به قله‌های تازه‌ای از بیان پرشور رساند. در ۱۸۴۲ اپرای ''نَبوکَدنِصَّر''<ref>''Nabucco'' </ref> را ساخت، و پس از آن نوبت به ''اِرنانی''<ref>''Ernani''  
</ref>. سبک اپرایی سرزمین خود را به قله‌های تازه‌ای از بیان پرشور رساند. در ۱۸۴۲ اپرای ''نَبوکَدنِصَّر''<ref>''Nabucco'' </ref> را ساخت، و پس از آن نوبت به ''اِرنانی''<ref>''Ernani''  
</ref> (۱۸۴۴) و ''ریگوِلتّو''<ref>''Rigoletto'' </ref> (۱۸۵۱) رسید. از‌جمله آثار اوست: ''تروبادور (نغمه‌سرا)''<ref>''Il trovatore/The Troubadour'' </ref> و''لاتراویاتا''<ref>''La Traviata'' </ref> (هردو ۱۸۵۳)، ''آئیدا'' (۱۸۷۱)، و شاهکارهای دوران پیری او،''اُتللو''<ref>''Otello''</ref> (۱۸۷۷) و ''فالستاف''<ref>''Falstaff'' </ref> (۱۸۹۳). ''رکویِم''<ref>''Requiem'' </ref> (۱۸۷۴) او به یادِ شاعر و رمان‌نویس معاصرش، آلِسّاندرو ماندزونی<ref>Alessandro Manzoni</ref>، ساخته شد. موسیقی وردی اساساً خصیصه‌ایی ایتالیایی دارد، و هیچ نشانی از نفوذ واگنر<ref>Wagner </ref> در آن دیده ‌نمی‌شود، هرچند که او در آثار اخیر خود (''اُتللو و فالستاف'') به پرورش و پیشبرد ساختاری نمایشی و بافتی پیوسته‌تر پرداخت که تحت سلطۀ ارکستر قرار داشت. وردی در اواسط قرن ۱۹ مظهر مبارزۀ ایتالیا برای استقلال از اتریش شد، و مدام با مقامات اتریشی که حس می‌کردند اپراهای او روح ملی‌گرایی ایتالیایی را تقویت می‌کند، درگیری پیدا می‌کرد. وردی جانشین هُنری دونیتْسِتّی<ref>''Donizetti'' </ref> و بلّینی<ref>Bellini </ref> است، اما ارزش بسیاری به احساسات پرشور و رنج‌آلود می‌دهد. سِیر تکامل موسیقایی او فراز و نشیب‌ها و گوناگونی‌هایی هم‌پایۀ بتهوون دارد؛ تغزل‌گرایی او همواره پایدار است، اما آخرین آثارش از معنویتی کم‌نظیر، نوعی پالایش و خود‌آگاهی مذهبی، نشان دارند که او را در میان بزرگ‌ترین آهنگ‌سازان موسیقی مذهبی، و نیز اپرا، قرار می‌دهد. از دیگر جمله آثار اوست: اپرا: ''کنت دی سان بونیفاچو''<ref>''Conte di San Bonifacio''</ref> (۱۸۳۹)، ''لمباردیایی‌ها در جنگ صلیبی اول''<ref>''I Lombardi alla prima crociata'' </ref> (۱۸۴۳)، ''ژاندارک''<ref>''Giovanna d’Arco'' </ref> (۱۸۴۵)، ''آتّیلا''<ref>''Attila''</ref> (۱۸۴۵ـ۱۸۴۶)، بیت‌المقدس (اورشلیم) (روایت فرانسوی بازنگری‌شدۀ ''لمباردیایی‌ها''، ۱۸۴۷)، ''نبرد لِنیانو''<ref>''La battaglia di Legnano''</ref> (۱۸۴۹)، ''وسپرهای سیسیلیایی''<ref>''Les Vêpres siciliennes''</ref> (۱۸۵۵)، ''آرولدو''<ref>''Aroldo''</ref> (بازنگری ''استیفِّلیو''، ۱۸۵۷)، (۱۸۵۹). کُرال: ''پاتِر نوستِر''<ref>''Pater noster''</ref>، ''آوه ماریا''<ref>''Ave Maria''</ref>، ''لائودا آلاّ وِرجینه ماریا''<ref>''Louda alla Vergine Maria''</ref>.
</ref> (۱۸۴۴) و ''ریگوِلتّو''<ref>''Rigoletto'' </ref> (۱۸۵۱) رسید. از‌جمله آثار اوست: ''تروبادور (نغمه‌سرا)''<ref>''Il trovatore/The Troubadour'' </ref> و''لاتراویاتا''<ref>''La Traviata'' </ref> (هردو ۱۸۵۳)، ''آئیدا'' (۱۸۷۱)، و شاهکارهای دوران پیری او، ''اُتللو''<ref>''Otello''</ref> (۱۸۷۷) و ''فالستاف''<ref>''Falstaff'' </ref> (۱۸۹۳). ''رکویِم''<ref>''Requiem'' </ref> (۱۸۷۴) او به یادِ شاعر و رمان‌نویس معاصرش، [[مانتزونی، آلساندرو (۱۷۸۵ـ۱۸۷۳)|آلِسّاندرو ماندزونی]]<ref>Alessandro Manzoni</ref>، ساخته شد. موسیقی وردی اساساً خصیصه‌ایی ایتالیایی دارد، و هیچ نشانی از نفوذ [[واگنر، ریشارد (۱۸۱۳ـ۱۸۸۳)|واگنر]]<ref>Wagner </ref> در آن دیده ‌نمی‌شود، هرچند که او در آثار اخیر خود (''اُتللو و فالستاف'') به پرورش و پیشبرد ساختاری نمایشی و بافتی پیوسته‌تر پرداخت که تحت سلطۀ ارکستر قرار داشت. وردی در اواسط قرن ۱۹ مظهر مبارزۀ [[ایتالیا]] برای استقلال از [[اتریش]] شد، و مدام با مقامات اتریشی که حس می‌کردند اپراهای او روح ملی‌گرایی ایتالیایی را تقویت می‌کند، درگیری پیدا می‌کرد. وردی جانشین هُنری [[دونیتستی، گایتانو (۱۷۹۷ـ۱۸۴۸)|دونیتْسِتّی]]<ref>''Donizetti'' </ref> و [[بلینی، وینچنتسو (۱۸۰۱ـ۱۸۳۵)|بلّینی]]<ref>Bellini </ref> است، اما ارزش بسیاری به احساسات پرشور و رنج‌آلود می‌دهد. سِیر تکامل موسیقایی او فراز و نشیب‌ها و گوناگونی‌هایی هم‌پایۀ [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون]] دارد؛ تغزل‌گرایی او همواره پایدار است، اما آخرین آثارش از معنویتی کم‌نظیر، نوعی پالایش و خود‌آگاهی مذهبی، نشان دارند که او را در میان بزرگ‌ترین آهنگ‌سازان موسیقی مذهبی، و نیز اپرا، قرار می‌دهد. از دیگر جمله آثار اوست: اپرا: ''کنت دی سان بونیفاچو''<ref>''Conte di San Bonifacio''</ref> (۱۸۳۹)، ''لمباردیایی‌ها در جنگ صلیبی اول''<ref>''I Lombardi alla prima crociata'' </ref> (۱۸۴۳)، ''ژاندارک''<ref>''Giovanna d’Arco'' </ref> (۱۸۴۵)، ''آتّیلا''<ref>''Attila''</ref> (۱۸۴۵ـ۱۸۴۶)، بیت‌المقدس (اورشلیم) (روایت فرانسوی بازنگری‌شدۀ ''لمباردیایی‌ها''، ۱۸۴۷)، ''نبرد لِنیانو''<ref>''La battaglia di Legnano''</ref> (۱۸۴۹)، ''وسپرهای سیسیلیایی''<ref>''Les Vêpres siciliennes''</ref> (۱۸۵۵)، ''آرولدو''<ref>''Aroldo''</ref> (بازنگری ''استیفِّلیو''، ۱۸۵۷)، (۱۸۵۹). کُرال: ''پاتِر نوستِر''<ref>''Pater noster''</ref>، ''آوه ماریا''<ref>''Ave Maria''</ref>، ''لائودا آلاّ وِرجینه ماریا''<ref>''Louda alla Vergine Maria''</ref>.
<br /><!--40067800-->
<br /><!--40067800-->



نسخهٔ کنونی تا ‏۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۳۱

جوزپِّه وردی
Giuseppe Verdi
زادروز ۱۸۱۳م
درگذشت ۱۹۰۱م
ملیت ایتالیایی
شغل و تخصص اصلی اپراساز
آثار اپرای نَبوکَدنِصَّر (۱۸۴۲ )، تروبادور (نغمه‌سرا) ولاتراویاتا (هردو ۱۸۵۳)، آئیدا (۱۸۷۱)، اُتللو (۱۸۷۷)، فالستاف (۱۸۹۳)
گروه مقاله موسیقی

وردی، جوزپِّه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)

(Verdi, Giuseppe)

جوزپه وردی

اپراساز ایتالیایی دوران رمانتیک[۱]. سبک اپرایی سرزمین خود را به قله‌های تازه‌ای از بیان پرشور رساند. در ۱۸۴۲ اپرای نَبوکَدنِصَّر[۲] را ساخت، و پس از آن نوبت به اِرنانی[۳] (۱۸۴۴) و ریگوِلتّو[۴] (۱۸۵۱) رسید. از‌جمله آثار اوست: تروبادور (نغمه‌سرا)[۵] ولاتراویاتا[۶] (هردو ۱۸۵۳)، آئیدا (۱۸۷۱)، و شاهکارهای دوران پیری او، اُتللو[۷] (۱۸۷۷) و فالستاف[۸] (۱۸۹۳). رکویِم[۹] (۱۸۷۴) او به یادِ شاعر و رمان‌نویس معاصرش، آلِسّاندرو ماندزونی[۱۰]، ساخته شد. موسیقی وردی اساساً خصیصه‌ایی ایتالیایی دارد، و هیچ نشانی از نفوذ واگنر[۱۱] در آن دیده ‌نمی‌شود، هرچند که او در آثار اخیر خود (اُتللو و فالستاف) به پرورش و پیشبرد ساختاری نمایشی و بافتی پیوسته‌تر پرداخت که تحت سلطۀ ارکستر قرار داشت. وردی در اواسط قرن ۱۹ مظهر مبارزۀ ایتالیا برای استقلال از اتریش شد، و مدام با مقامات اتریشی که حس می‌کردند اپراهای او روح ملی‌گرایی ایتالیایی را تقویت می‌کند، درگیری پیدا می‌کرد. وردی جانشین هُنری دونیتْسِتّی[۱۲] و بلّینی[۱۳] است، اما ارزش بسیاری به احساسات پرشور و رنج‌آلود می‌دهد. سِیر تکامل موسیقایی او فراز و نشیب‌ها و گوناگونی‌هایی هم‌پایۀ بتهوون دارد؛ تغزل‌گرایی او همواره پایدار است، اما آخرین آثارش از معنویتی کم‌نظیر، نوعی پالایش و خود‌آگاهی مذهبی، نشان دارند که او را در میان بزرگ‌ترین آهنگ‌سازان موسیقی مذهبی، و نیز اپرا، قرار می‌دهد. از دیگر جمله آثار اوست: اپرا: کنت دی سان بونیفاچو[۱۴] (۱۸۳۹)، لمباردیایی‌ها در جنگ صلیبی اول[۱۵] (۱۸۴۳)، ژاندارک[۱۶] (۱۸۴۵)، آتّیلا[۱۷] (۱۸۴۵ـ۱۸۴۶)، بیت‌المقدس (اورشلیم) (روایت فرانسوی بازنگری‌شدۀ لمباردیایی‌ها، ۱۸۴۷)، نبرد لِنیانو[۱۸] (۱۸۴۹)، وسپرهای سیسیلیایی[۱۹] (۱۸۵۵)، آرولدو[۲۰] (بازنگری استیفِّلیو، ۱۸۵۷)، (۱۸۵۹). کُرال: پاتِر نوستِر[۲۱]، آوه ماریا[۲۲]، لائودا آلاّ وِرجینه ماریا[۲۳].



  1. Romantic period
  2. Nabucco
  3. Ernani
  4. Rigoletto
  5. Il trovatore/The Troubadour
  6. La Traviata
  7. Otello
  8. Falstaff
  9. Requiem
  10. Alessandro Manzoni
  11. Wagner
  12. Donizetti
  13. Bellini
  14. Conte di San Bonifacio
  15. I Lombardi alla prima crociata
  16. Giovanna d’Arco
  17. Attila
  18. La battaglia di Legnano
  19. Les Vêpres siciliennes
  20. Aroldo
  21. Pater noster
  22. Ave Maria
  23. Louda alla Vergine Maria