آیین نامک: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آیین‌نامک (Aeen namak) | |||
<br>مجموعه کتب و رسائل تاریخی دربارۀ چگونگی اجرای آیین و آداب و رسوم اجتماعی، سیاسی، نظامی و اقتصادی [[ساسانیان|ساسانیان]]. این رسائل گویا در نزد [[موبد|موبدان]] و دانشمندان [[زردشتی، آیین|زردشتی]] و در معابد و [[آتشکده|آتشکده]]<nowiki/>ها نگهداری می‌شده و محفوظ مانده تا این‌که در دورۀ اسلامی بخش‌هایی از آن به [[عربی، زبان|زبان عربی]] ترجمه شده است. [[جاحظ، عمرو بن بحر (بصره ح ۱۶۰ـ همان جا ۲۵۵ق)|جاحظ]] در [[التاج فی اخلاق الملوک|''التاج'']]، [[مسعودی، علی بن حسین (بغداد ۲۸۰ـ مصر ۳۴۵ق)|مسعودی]] در ''[[مروج الذهب و معادن الجوهر|مروج‌الذهب]]''، [[ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم (کوفه ۲۱۳ـ بغداد ۲۷۶ق)|ابن'''' قتیبه]] در ''[[عیون الاخبار|عیونالاخبار]]'' و [[ثعالبی، ابومنصور حسین ( ـ۴۱۲ق)|ثعالبی'''' مرغنی'''']] در ''الغرر فی سیرالملوک و اخبارهم'' هر یک اطلاعاتی دربارۀ ''آیین‌نامک'' ارائه داده‌اند که نشان می‌دهد کتب و رسائل مشهور به آیین‌نامک و انواع آیین‌‌نامک‌ها در دسترس آنان قرار داشته و از این منبع در تدوین آثار خود بهره برده‌اند. در میان این آثار، ابن قتیبه بیش از دیگران به آیین‌نامک‌های مختلف دسترسی داشته و از مجموعۀ رسائل مذکور در بخش‌های متعدد ''عیونالاخبار'' بهره گرفته و معمولاً هرگاه از این آیین‌نامک استفاده کرده با اصطلاح «قرأت فی آیین» به منبع خود اشاره کرده است. از آنچه ابن قتیبه در آثار خود ذکر کرده، برمی‌آید که آیین‌نامه‌ها (که در فارسی میانه به ایوین‌نامگ یا آیین‌نامگ نامیده می‌شده) مجموعۀ عظیمی از فنون و آداب و معارف عصر ساسانیان بوده و سازمان تشکیلاتی و رسوم درباری آنان در این آیین‌نامه‌ها منعکس بوده و مراتب و معلومات جامع دربارۀ درباریان، بزرگان، شاهزادگان، فرمانروایان، احکام دولت، آیین جنگ، کتابت، زمامداری، معاشرت با اشراف و بزرگان، مصاحبت با شاهان، سوارکاری، لشکرآرایی، [[چوگان|چوگان]]<nowiki/>بازی و [[شطرنج|شطرنج]] و آیین‌های مختلف دیگر بوده است. | |||
متأسفانه از این مجموعه‌های متعدد تنها بخش‌هایی به زبان عربی ترجمه شده و همین آثار نیز مستقلاً به دست ما نرسیده (مانند ''کتاب‌الرسوم'' که مسعودی از آن یاد کرده و بعدها همین کتاب به قلم [[ابن مقفع، ابومحمد عبدالله (ح ۱۰۶ـ۱۴۲ق)|ابن مقفع]] با عنوان ''آیین‌نامه فی‌الائین'' به عربی ترجمه شده) بلکه در آثار مورخان و نویسندگان مسلمان انعکاس یافته است. ازجملۀ آیین‌نامه‌هایی که اکنون در دست است آیین‌نامۀ کوتاهی است به زبان عربی با عنوان ''آیین‌الأردشیر''، که منسوب به اردشیر ساسانی است.<br><!--10293100--> | |||
[[رده:تاریخ ایران]] | [[رده:تاریخ ایران]] | ||
[[رده:ایران باستان تا ورود اسلام]] | [[رده:ایران باستان تا ورود اسلام]] | ||
[[رده:تاریخ ایران]] | [[رده:تاریخ ایران]] | ||
[[رده:مورخان و کتابهای تاریخ]] | [[رده:مورخان و کتابهای تاریخ]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۰۶
آیین‌نامک (Aeen namak)
مجموعه کتب و رسائل تاریخی دربارۀ چگونگی اجرای آیین و آداب و رسوم اجتماعی، سیاسی، نظامی و اقتصادی ساسانیان. این رسائل گویا در نزد موبدان و دانشمندان زردشتی و در معابد و آتشکده‌ها نگهداری می‌شده و محفوظ مانده تا این‌که در دورۀ اسلامی بخش‌هایی از آن به زبان عربی ترجمه شده است. جاحظ در التاج، مسعودی در مروج‌الذهب، ابن قتیبه در عیونالاخبار و ثعالبی مرغنی در الغرر فی سیرالملوک و اخبارهم هر یک اطلاعاتی دربارۀ آیین‌نامک ارائه داده‌اند که نشان می‌دهد کتب و رسائل مشهور به آیین‌نامک و انواع آیین‌‌نامک‌ها در دسترس آنان قرار داشته و از این منبع در تدوین آثار خود بهره برده‌اند. در میان این آثار، ابن قتیبه بیش از دیگران به آیین‌نامک‌های مختلف دسترسی داشته و از مجموعۀ رسائل مذکور در بخش‌های متعدد عیونالاخبار بهره گرفته و معمولاً هرگاه از این آیین‌نامک استفاده کرده با اصطلاح «قرأت فی آیین» به منبع خود اشاره کرده است. از آنچه ابن قتیبه در آثار خود ذکر کرده، برمی‌آید که آیین‌نامه‌ها (که در فارسی میانه به ایوین‌نامگ یا آیین‌نامگ نامیده می‌شده) مجموعۀ عظیمی از فنون و آداب و معارف عصر ساسانیان بوده و سازمان تشکیلاتی و رسوم درباری آنان در این آیین‌نامه‌ها منعکس بوده و مراتب و معلومات جامع دربارۀ درباریان، بزرگان، شاهزادگان، فرمانروایان، احکام دولت، آیین جنگ، کتابت، زمامداری، معاشرت با اشراف و بزرگان، مصاحبت با شاهان، سوارکاری، لشکرآرایی، چوگان‌بازی و شطرنج و آیین‌های مختلف دیگر بوده است.
متأسفانه از این مجموعه‌های متعدد تنها بخش‌هایی به زبان عربی ترجمه شده و همین آثار نیز مستقلاً به دست ما نرسیده (مانند کتاب‌الرسوم که مسعودی از آن یاد کرده و بعدها همین کتاب به قلم ابن مقفع با عنوان آیین‌نامه فی‌الائین به عربی ترجمه شده) بلکه در آثار مورخان و نویسندگان مسلمان انعکاس یافته است. ازجملۀ آیین‌نامه‌هایی که اکنون در دست است آیین‌نامۀ کوتاهی است به زبان عربی با عنوان آیین‌الأردشیر، که منسوب به اردشیر ساسانی است.