سویاتوسلاو ریختر: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه زندگینامه
{{جعبه زندگینامه
|عنوان =سویاتوسلاو ریختر
|عنوان =سویاتوسلاو ریختر
|نام =Sviatoslav Teofilovich Richter
|نام =Sviatoslav Richter
|نام دیگر=
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام اصلی=سویاتوسلاو تئوفیلوویچ ریختر
|نام مستعار=
|نام مستعار=
|لقب=
|لقب=
خط ۱۷: خط ۱۷:
|مکتب =
|مکتب =
|سمت =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =جایزه‌ی استالین؛ نشان لنین؛ عنوان هنرمند خلق اتحاد جماهیر شوروی
|جوایز و افتخارات =1949 جایزه‌ی استالین؛ نشان لنین؛ عنوان هنرمند خلق اتحاد جماهیر شوروی
|آثار =  
|آثار =  
|خویشاوندان سرشناس =
|خویشاوندان سرشناس =
خط ۲۷: خط ۲۷:
|باشگاه =
|باشگاه =
}}[[پرونده:2042161611.jpg|جایگزین=سویاتوسلاو ریختر|بندانگشتی|سویاتوسلاو ریختر]]
}}[[پرونده:2042161611.jpg|جایگزین=سویاتوسلاو ریختر|بندانگشتی|سویاتوسلاو ریختر]]
سویاتوسلاو ریختر (اوکراین 20 مارس 1915- مسکو 1 اوت 1997م)
سویاتوسلاو ریختر (اوکراین 20 مارس 1915- مسکو 1 اوت 1997م) (Sviatoslav Richter)


(نام کامل: سویاتوسلاو تئوفیلوویچ ریختر؛ به انگلیسی: Sviatoslav Teofilovich Richter) نوازنده‌ی پیانوی اهل اتحاد جماهیر شوروی. از بزرگ‌ترین پیانیست‌های قرن بیستم. اجرای او را چنین توصیف کرده‌اند: ادراکی باشکوه در مقیاسی حماسی با تمرکز بر وفاداری به غریزه‌ی آهنگ‌سازی.
(نام کامل: سویاتوسلاو تئوفیلوویچ ریختر؛ به انگلیسی: Sviatoslav Teofilovich Richter) نوازنده‌ی [[پیانو]] اهل [[اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی|اتحاد جماهیر شوروی]]. از بزرگ‌ترین پیانیست‌های قرن بیستم. اجرای او را چنین توصیف کرده‌اند: ادراکی باشکوه در مقیاسی حماسی با تمرکز بر وفاداری به غریزه‌ی آهنگ‌سازی.


پدر و مادر ریختر اصالتا آلمانی و هردو پیانیست بودند. پدرش، تئوفیل دانیلوویچ ریختر<ref>Teofil Danilovich Richter</ref>،  آهنگ‌ساز و نوازنده‌ی ارگ و هنرآموخته و تحصیل کرده‌ی دانشگاه هنر موسیقی و اجرا در  وین بود. مادرش قبل از ازدواج شاگرد تئوفیل بود. پس از استقرار خانواده در اودسا، وقتی ریختر شش ساله بود اولین آموزش‌ها را از پدر و مادرش گرفت، با این وجود خودآموخته محسوب می‌شد. کارمند اپرا شده بود و گاهی هم به صورت عمومی اجرا می‌کرد. در 19 سالگی، در کنسرواتوار مسکو شاگرد هاینریش نویهاوس<ref>Heinrich Neuhaus‎</ref>، مدرس برجسته‌ی پیانو، شد که پس از اولین ملاقات درباره‌اش گفت: «ریختر بزرگ‌ترین نابغه‌ی موسیقی است. کسی که تمام عمر در انتظارش بودم.» این در حالی بود که نوازندگان بزرگ دیگری هم چون [[امیل گیللس]] و [[رادو لوپو]] از  شاگردان نویهاوس بودند.
پدر و مادر ریختر اصالتا آلمانی و هردو پیانیست بودند. پدرش، تئوفیل دانیلوویچ ریختر<ref>Teofil Danilovich Richter</ref>،  آهنگ‌ساز و نوازنده‌ی [[ارگ]] و هنرآموخته و تحصیل کرده‌ی دانشگاه هنر موسیقی و اجرا در  [[وین]] بود. مادرش قبل از ازدواج شاگرد تئوفیل بود. پس از استقرار خانواده در [[اودسا]]، وقتی ریختر شش ساله بود اولین آموزش‌ها را از پدر و مادرش گرفت، با این وجود خودآموخته محسوب می‌شد. کارمند اپرا شده بود و گاهی هم به صورت عمومی اجرا می‌کرد. در 19 سالگی، در کنسرواتوار مسکو شاگرد هاینریش نویهاوس<ref>Heinrich Neuhaus‎</ref>، مدرس برجسته‌ی پیانو، شد که پس از اولین ملاقات درباره‌اش گفت: «ریختر بزرگ‌ترین نابغه‌ی موسیقی است. کسی که تمام عمر در انتظارش بودم.» این در حالی بود که نوازندگان بزرگ دیگری هم چون [[امیل گیللس]] و [[رادو لوپو]] از  شاگردان نویهاوس بودند.


ریختر در سال 1949 برنده‌ی جایزه‌ی استالین شد که منجر به دریافت اجازه‌ی برگزاری تورهای کنسرت گسترده‌ای در روسیه، اروپای شرقی و چین برای او گردید. این کنسرت‌ها شهرتی افسانه‌ای را برای وی به ارمغان آورد. در 1958 به عنوان عضو هیات داوران اولین مسابقه‌ی چایکوفسکی برگزیده شد و با دادن بالاترین امتیاز به پیانیست آمریکایی، ون کلایبرن<ref>Van Cliburn</ref>، او را به عنوان پیانیست کامل وصف کرد. چندسال بعد هنگامی که موسیقی‌شناسان و ناقدین امریکایی از نواختن امیل گیللس به وجد و حیرت آمده بودند گیللس گفت تعجب نکنید، صبر کنید تا نواختن ریختر را ببینید. [[آرتور روبینشتاین|آرتور روبنشتاین]] درباره‌ی ریختر گفته است: هنگامی که برای من نواخت ناگهان دیدم دارم مانند ابر بهار گریه می‌کنم.
ریختر در سال 1949 برنده‌ی جایزه‌ی استالین شد که منجر به دریافت اجازه‌ی برگزاری تورهای کنسرت گسترده‌ای در روسیه، اروپای شرقی و [[چین]] برای او گردید. این کنسرت‌ها شهرتی افسانه‌ای را برای وی به ارمغان آورد. در 1958 به عنوان عضو هیات داوران اولین مسابقه‌ی چایکوفسکی برگزیده شد و با دادن بالاترین امتیاز به پیانیست آمریکایی، ون کلایبرن<ref>Van Cliburn</ref>، او را به عنوان پیانیست کامل وصف کرد. چندسال بعد هنگامی که موسیقی‌شناسان و ناقدین امریکایی از نواختن امیل گیللس به وجد و حیرت آمده بودند گیللس گفت تعجب نکنید، صبر کنید تا نواختن ریختر را ببینید. [[آرتور روبینشتاین|آرتور روبنشتاین]] درباره‌ی ریختر گفته است: هنگامی که برای من نواخت ناگهان دیدم دارم مانند ابر بهار گریه می‌کنم.


ریختر پس از دریافت جوایز استالین و نشان لنین و سپس اعطای عنوان هنرمند خلق اتحاد جماهیر شوروی، کنسرت‌هایی را طی سال‌های 1960 تا 1963 در امریکا، انگلیس و فرانسه برگزار کرد. در سال 1970 نخستین بار به ژاپن رفت و در آن‌جا آثاری از [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون]]، [[شومان ، روبرت (۱۸۱۰ـ۱۸۵۶)|شومان]]، [[موسورگسکی ، مودست (۱۸۳۹ـ۱۸۸۱)|موسورگسکی]]، [[پروکوفیف ، سرگی (۱۸۹۱ـ۱۹۵۳)|پروکوفیف]]، [[بارتوک، بلا (۱۸۸۱ـ۱۹۴۵)|بارتوک]] و [[راخمانینوف ، سرگی (۱۸۷۳ـ۱۹۴۳)|راخمانینوف]] و همچنین آثاری از [[موتسارت، ولفگانگ آمادیوس (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱)|موتسارت]] را با ارکسترهای ژاپن اجرا کرد. در سال 1981 نخستین دوره‌ی «جشنواره‌ی بین‌المللی موسیقی شب‌های دسامبر» را در موزه‌ی پوشکین برگزار کرد که پس از مرگ او، در سال 1997 به «شب‌های دسامبر سویاتوسلاو ریشتر»<ref>December Nights of Sviatoslav Richter</ref> تغییر نام یافت. وی نهایتا در حالی که به دلیل افسردگی در بیمارستان مرکزی مسکو بستری بود بر اثر حمله‌ی قلبی درگذشت. اگرچه از ریختر ضبط‌های استودیویی چندی باقی مانده است، اما او اصولا از اجراهای استودیویی نفرت داشت و در مقابل بسیاری از اجراهای او روی صحنه بوده است.
ریختر پس از دریافت جوایز استالین و نشان لنین و سپس اعطای عنوان هنرمند خلق اتحاد جماهیر شوروی، کنسرت‌هایی را طی سال‌های 1960 تا 1963 در [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]]، انگلیس و [[فرانسه]] برگزار کرد. در سال 1970 نخستین بار به [[ژاپن]] رفت و در آن‌جا آثاری از [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون]]، [[شومان، روبرت (۱۸۱۰ـ۱۸۵۶م)|شومان]]، [[موسورگسکی ، مودست (۱۸۳۹ـ۱۸۸۱)|موسورگسکی]]، [[پروکوفیف، سرگی (۱۸۹۱ـ۱۹۵۳م)|پروکوفیف]]، [[بارتوک، بلا (۱۸۸۱ـ۱۹۴۵)|بارتوک]] و [[راخمانینوف، سرگی (۱۸۷۳ـ۱۹۴۳)|راخمانینوف]] و همچنین آثاری از [[موتسارت، ولفگانگ آمادیوس (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱)|موتسارت]] را با ارکسترهای ژاپن اجرا کرد. در سال 1981 نخستین دوره‌ی «جشنواره‌ی بین‌المللی موسیقی شب‌های دسامبر» را در موزه‌ی پوشکین برگزار کرد که پس از مرگ او، در سال 1997 به «شب‌های دسامبر سویاتوسلاو ریشتر»<ref>December Nights of Sviatoslav Richter</ref> تغییر نام یافت. وی نهایتا در حالی که به دلیل افسردگی در بیمارستان مرکزی مسکو بستری بود بر اثر حمله‌ی قلبی درگذشت. اگرچه از ریختر ضبط‌های استودیویی چندی باقی مانده است، اما او اصولا از اجراهای استودیویی نفرت داشت و در مقابل بسیاری از اجراهای او روی صحنه بوده است.
----




----


<br />
<references />
<references />
[[رده:موسیقی]]
[[رده:موسیقی]]
[[رده:کلاسیک جهان]]
[[رده:کلاسیک جهان]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۲۴

سویاتوسلاو ریختر
Sviatoslav Richter
زادروز اوکراین 20 مارس 1915م
درگذشت مسکو 1 اوت 1997م
ملیت اوکراینی
تحصیلات و محل تحصیل کنسرواتور مسکو
شغل و تخصص اصلی نوازنده‌ی پیانو
سبک کلاسیک
گروه مقاله موسیقی
جوایز و افتخارات 1949 جایزه‌ی استالین؛ نشان لنین؛ عنوان هنرمند خلق اتحاد جماهیر شوروی
سویاتوسلاو ریختر
سویاتوسلاو ریختر

سویاتوسلاو ریختر (اوکراین 20 مارس 1915- مسکو 1 اوت 1997م) (Sviatoslav Richter)

(نام کامل: سویاتوسلاو تئوفیلوویچ ریختر؛ به انگلیسی: Sviatoslav Teofilovich Richter) نوازنده‌ی پیانو اهل اتحاد جماهیر شوروی. از بزرگ‌ترین پیانیست‌های قرن بیستم. اجرای او را چنین توصیف کرده‌اند: ادراکی باشکوه در مقیاسی حماسی با تمرکز بر وفاداری به غریزه‌ی آهنگ‌سازی.

پدر و مادر ریختر اصالتا آلمانی و هردو پیانیست بودند. پدرش، تئوفیل دانیلوویچ ریختر[۱]، آهنگ‌ساز و نوازنده‌ی ارگ و هنرآموخته و تحصیل کرده‌ی دانشگاه هنر موسیقی و اجرا در وین بود. مادرش قبل از ازدواج شاگرد تئوفیل بود. پس از استقرار خانواده در اودسا، وقتی ریختر شش ساله بود اولین آموزش‌ها را از پدر و مادرش گرفت، با این وجود خودآموخته محسوب می‌شد. کارمند اپرا شده بود و گاهی هم به صورت عمومی اجرا می‌کرد. در 19 سالگی، در کنسرواتوار مسکو شاگرد هاینریش نویهاوس[۲]، مدرس برجسته‌ی پیانو، شد که پس از اولین ملاقات درباره‌اش گفت: «ریختر بزرگ‌ترین نابغه‌ی موسیقی است. کسی که تمام عمر در انتظارش بودم.» این در حالی بود که نوازندگان بزرگ دیگری هم چون امیل گیللس و رادو لوپو از  شاگردان نویهاوس بودند.

ریختر در سال 1949 برنده‌ی جایزه‌ی استالین شد که منجر به دریافت اجازه‌ی برگزاری تورهای کنسرت گسترده‌ای در روسیه، اروپای شرقی و چین برای او گردید. این کنسرت‌ها شهرتی افسانه‌ای را برای وی به ارمغان آورد. در 1958 به عنوان عضو هیات داوران اولین مسابقه‌ی چایکوفسکی برگزیده شد و با دادن بالاترین امتیاز به پیانیست آمریکایی، ون کلایبرن[۳]، او را به عنوان پیانیست کامل وصف کرد. چندسال بعد هنگامی که موسیقی‌شناسان و ناقدین امریکایی از نواختن امیل گیللس به وجد و حیرت آمده بودند گیللس گفت تعجب نکنید، صبر کنید تا نواختن ریختر را ببینید. آرتور روبنشتاین درباره‌ی ریختر گفته است: هنگامی که برای من نواخت ناگهان دیدم دارم مانند ابر بهار گریه می‌کنم.

ریختر پس از دریافت جوایز استالین و نشان لنین و سپس اعطای عنوان هنرمند خلق اتحاد جماهیر شوروی، کنسرت‌هایی را طی سال‌های 1960 تا 1963 در امریکا، انگلیس و فرانسه برگزار کرد. در سال 1970 نخستین بار به ژاپن رفت و در آن‌جا آثاری از بتهوون، شومان، موسورگسکی، پروکوفیف، بارتوک و راخمانینوف و همچنین آثاری از موتسارت را با ارکسترهای ژاپن اجرا کرد. در سال 1981 نخستین دوره‌ی «جشنواره‌ی بین‌المللی موسیقی شب‌های دسامبر» را در موزه‌ی پوشکین برگزار کرد که پس از مرگ او، در سال 1997 به «شب‌های دسامبر سویاتوسلاو ریشتر»[۴] تغییر نام یافت. وی نهایتا در حالی که به دلیل افسردگی در بیمارستان مرکزی مسکو بستری بود بر اثر حمله‌ی قلبی درگذشت. اگرچه از ریختر ضبط‌های استودیویی چندی باقی مانده است، اما او اصولا از اجراهای استودیویی نفرت داشت و در مقابل بسیاری از اجراهای او روی صحنه بوده است.



  1. Teofil Danilovich Richter
  2. Heinrich Neuhaus‎
  3. Van Cliburn
  4. December Nights of Sviatoslav Richter