اشعری، ابوالحسن (بصره ۲۶۰ـ بغداد ۳۲۴ق): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
|سمت =موسس مکتب کلامی اشعری | |سمت =موسس مکتب کلامی اشعری | ||
|جوایز و افتخارات = | |جوایز و افتخارات = | ||
|آثار = | |آثار = الاِبانَة عن اصولِ الدِّیانة (مدینه، ۱۹۷۵)؛ اَللُّمَع فی‌الرَّدِ عَلی اَهلِ الزَّیغِ وَ البِدَع (قاهره، ۱۹۵۵)؛ مقالاتُ الاِسلامِیین و اختلافُ‌المُصَلّین (۱۹۶۳) | ||
|خویشاوندان سرشناس = | |خویشاوندان سرشناس = | ||
|گروه مقاله =فلسفه، منطق و کلام | |گروه مقاله =فلسفه، منطق و کلام | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}<p>مؤسس مکتب کلامی اشعری و شافعی‌مذهب. از نوادگان ابوموسی اشعری بود. از ابوخلیفه جُمَحی، زکریّای ساجی، سهل بن نوح بَصری، محمد بن یعقوب مُقری و عبدالرحمان بن خَلَف ضَبّی حدیث شنید. از ابواسحاق مروزی فقه آموخت. شاگرد و فرزندخواندۀ ابوعلی جُبّایی متکلم بزرگ معتزلی بود. اشعری دیرزمانی اعتزالی بود و مانند آن‌ها منطق و فلسفه می‌دانست. در حدود ۴۰سالگی، بنابر مشهور | }}<p>مؤسس مکتب کلامی اشعری و شافعی‌مذهب. از نوادگان [[ابوموسی اشعری، عبدالله بن قیس ( ـ۴۴ق)|ابوموسی اشعری]] بود. از ابوخلیفه جُمَحی، زکریّای ساجی، سهل بن نوح بَصری، محمد بن یعقوب مُقری و عبدالرحمان بن خَلَف ضَبّی حدیث شنید. از ابواسحاق مروزی فقه آموخت. شاگرد و فرزندخواندۀ [[ابوعلی جبایی|ابوعلی جُبّایی]] متکلم بزرگ معتزلی بود. اشعری دیرزمانی اعتزالی بود و مانند آن‌ها منطق و فلسفه می‌دانست. در حدود ۴۰سالگی، بنابر مشهور به سبب آن‌که پیامبر (ص) را به خواب دید، از معتزله دست برداشت. در یک روز جمعه، در مسجد جامع [[بصره]] آشکارا از عقاید معتزلیان توبه کرد. اشعری در فروع فقه تابع مذهب شافعی شد، ولی در اثبات عقاید دینی خود با وجود نهیِ اصحاب سنّت و حدیث، ادلۀ کلامی را به کار برد و اصول آن را با عقاید اهل سنّت و جماعت وفق داد. برخلاف [[معتزله]]، معتقد به قِدَم قرآن و تفاوت بین ذات و صفات خدا و ضرورت رؤیت خداوند در آخرت شد. به شدت با معتزله دشمنی می‌ورزید. وی یکی از اثرگذارترین متکلمین در جهان اسلام به ویژه در میان اهل سنّت است. از آثارش:'' الاِبانَة عن اصولِ الدِّیانة'' (مدینه، ۱۹۷۵)؛ ''اَللُّمَع فی‌الرَّدِ عَلی اَهلِ الزَّیغِ وَ البِدَع'' (قاهره، ۱۹۵۵)؛ ''مقالاتُ الاِسلامِیین و اختلافُ‌المُصَلّین'' (۱۹۶۳). این کتاب بزرگ‌ترین اثر باقی‌ماندۀ او و کهن‌ترین منبع در زمینۀ تاریخ عقاید اسلامی است و به کوشش [[ریتر، هلموت (۱۸۹۲ـ۱۹۷۱)|هلموت ریتر]] در ۳ جلد چاپ شده است؛ ''رسالة‌الایمان''؛ ''رسالة فی اِستِحسانِ'' الْخَوْضِ فی عِلمِ الکلام (حیدرآباد، ۱۳۲۳ق).</p> | ||
<br><!--11360900--> | <br><!--11360900--> | ||
[[رده:فلسفه ، منطق و کلام]] | [[رده:فلسفه ، منطق و کلام]] | ||
[[رده:کلام – اشخاص و فرقه ها و آثار]] | [[رده:کلام – اشخاص و فرقه ها و آثار]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۴
اَشعَری، ابوالحسن (بصره ۲۶۰ـ بغداد ۳۲۴ق)
| ابوالحسن اشعری | |
|---|---|
| زادروز |
بصره ۲۶۰ق |
| درگذشت | بغداد ۳۲۴ق |
| ملیت | عرب |
| شغل و تخصص اصلی | متکلم |
| شغل و تخصص های دیگر | فقیه- محدث |
| آثار | الاِبانَة عن اصولِ الدِّیانة (مدینه، ۱۹۷۵)؛ اَللُّمَع فی‌الرَّدِ عَلی اَهلِ الزَّیغِ وَ البِدَع (قاهره، ۱۹۵۵)؛ مقالاتُ الاِسلامِیین و اختلافُ‌المُصَلّین (۱۹۶۳) |
| گروه مقاله | فلسفه، منطق و کلام |
مؤسس مکتب کلامی اشعری و شافعی‌مذهب. از نوادگان ابوموسی اشعری بود. از ابوخلیفه جُمَحی، زکریّای ساجی، سهل بن نوح بَصری، محمد بن یعقوب مُقری و عبدالرحمان بن خَلَف ضَبّی حدیث شنید. از ابواسحاق مروزی فقه آموخت. شاگرد و فرزندخواندۀ ابوعلی جُبّایی متکلم بزرگ معتزلی بود. اشعری دیرزمانی اعتزالی بود و مانند آن‌ها منطق و فلسفه می‌دانست. در حدود ۴۰سالگی، بنابر مشهور به سبب آن‌که پیامبر (ص) را به خواب دید، از معتزله دست برداشت. در یک روز جمعه، در مسجد جامع بصره آشکارا از عقاید معتزلیان توبه کرد. اشعری در فروع فقه تابع مذهب شافعی شد، ولی در اثبات عقاید دینی خود با وجود نهیِ اصحاب سنّت و حدیث، ادلۀ کلامی را به کار برد و اصول آن را با عقاید اهل سنّت و جماعت وفق داد. برخلاف معتزله، معتقد به قِدَم قرآن و تفاوت بین ذات و صفات خدا و ضرورت رؤیت خداوند در آخرت شد. به شدت با معتزله دشمنی می‌ورزید. وی یکی از اثرگذارترین متکلمین در جهان اسلام به ویژه در میان اهل سنّت است. از آثارش: الاِبانَة عن اصولِ الدِّیانة (مدینه، ۱۹۷۵)؛ اَللُّمَع فی‌الرَّدِ عَلی اَهلِ الزَّیغِ وَ البِدَع (قاهره، ۱۹۵۵)؛ مقالاتُ الاِسلامِیین و اختلافُ‌المُصَلّین (۱۹۶۳). این کتاب بزرگ‌ترین اثر باقی‌ماندۀ او و کهن‌ترین منبع در زمینۀ تاریخ عقاید اسلامی است و به کوشش هلموت ریتر در ۳ جلد چاپ شده است؛ رسالة‌الایمان؛ رسالة فی اِستِحسانِ الْخَوْضِ فی عِلمِ الکلام (حیدرآباد، ۱۳۲۳ق).