سلطان حسین ثانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
سلطان‌حسین ثانی (۱۱۵۲ـ۱۱۸۹ق)<br> | سلطان‌حسین ثانی (۱۱۵۲ـ۱۱۸۹ق)<br> | ||
از مدعیان پادشاهی ایران در دورۀ [[صفویه]]. خود را پسر شاه طهماسب دوم صفوی می‌دانسته. که به‌هنگام کشتهشدن طهماسب دوم در زندان (۱۱۵۲ق) به‌دست [[رضا قلی میرزای افشار (۱۱۳۱ـ۱۱۶۰ق)|رضاقلی میرزای افشار]]، شش‌‌ماهه بوده و منوچهر بیگ گرجی، که به دودمان صفوی ارادت می‌ورزید، وی را به [[داغستان|داغستان]] و [[گرجستان|گرجستان]] برده و پس از بلوغ به طلب ملک پدر برخاسته و به [[بغداد]] رفته است. در ۱۱۶۰ق، پس از کشتهشدن [[نادرشاه افشار|نادر شاه افشار]] به او پیشنهاد شد که به ایران بازگردد و بر تخت شاهی نشیند. در این میان، [[علی مردان خان بختیاری|علی‌مردان‌خان بختیاری]] و [[فیلی، اسماعیل خان (قرن ۱۲ق)|اسماعیل خان فیلی]]، که از [[کریم خان زند|کریم خان زند]] شکست خورده و به [[عراق]] گریخته بودند، با مصطفی قلی‌خان بیگدلی سلطان حسین را از بغداد به ایران آوردند و در شهرها خطبه و سکه به نام او کردند. اما از کریم‌‌خان زند شکست خوردند (۱۱۶۶ق). سلطان حسین با علی مردان‌خان به بختیاری گریخت. گویند در آن‌جا او را به دستور علی‌مردان‌خان نابینا کردند. سلطان حسین پس از آن از مردم گوشه گرفت. | از مدعیان پادشاهی ایران در دورۀ [[صفویه]]. خود را پسر [[طهماسب صفوی دوم|شاه طهماسب دوم صفوی]] می‌دانسته. که به‌هنگام کشتهشدن طهماسب دوم در زندان (۱۱۵۲ق) به‌دست [[رضا قلی میرزای افشار (۱۱۳۱ـ۱۱۶۰ق)|رضاقلی میرزای افشار]]، شش‌‌ماهه بوده و منوچهر بیگ گرجی، که به دودمان صفوی ارادت می‌ورزید، وی را به [[داغستان|داغستان]] و [[گرجستان|گرجستان]] برده و پس از بلوغ به طلب ملک پدر برخاسته و به [[بغداد]] رفته است. در ۱۱۶۰ق، پس از کشتهشدن [[نادرشاه افشار|نادر شاه افشار]] به او پیشنهاد شد که به ایران بازگردد و بر تخت شاهی نشیند. در این میان، [[علی مردان خان بختیاری|علی‌مردان‌خان بختیاری]] و [[فیلی، اسماعیل خان (قرن ۱۲ق)|اسماعیل خان فیلی]]، که از [[کریم خان زند|کریم خان زند]] شکست خورده و به [[عراق]] گریخته بودند، با مصطفی قلی‌خان بیگدلی سلطان حسین را از بغداد به ایران آوردند و در شهرها خطبه و سکه به نام او کردند. اما از کریم‌‌خان زند شکست خوردند (۱۱۶۶ق). سلطان حسین با علی مردان‌خان به بختیاری گریخت. گویند در آن‌جا او را به دستور علی‌مردان‌خان نابینا کردند. سلطان حسین پس از آن از مردم گوشه گرفت. | ||
<br><!--25196400--> | <br><!--25196400--> | ||
[[رده:تاریخ ایران]] | [[رده:تاریخ ایران]] | ||
[[رده:ایران از حکومت صفویه تا قاجار]] | [[رده:ایران از حکومت صفویه تا قاجار]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۲۶
سلطان‌حسین ثانی (۱۱۵۲ـ۱۱۸۹ق)
از مدعیان پادشاهی ایران در دورۀ صفویه. خود را پسر شاه طهماسب دوم صفوی می‌دانسته. که به‌هنگام کشتهشدن طهماسب دوم در زندان (۱۱۵۲ق) به‌دست رضاقلی میرزای افشار، شش‌‌ماهه بوده و منوچهر بیگ گرجی، که به دودمان صفوی ارادت می‌ورزید، وی را به داغستان و گرجستان برده و پس از بلوغ به طلب ملک پدر برخاسته و به بغداد رفته است. در ۱۱۶۰ق، پس از کشتهشدن نادر شاه افشار به او پیشنهاد شد که به ایران بازگردد و بر تخت شاهی نشیند. در این میان، علی‌مردان‌خان بختیاری و اسماعیل خان فیلی، که از کریم خان زند شکست خورده و به عراق گریخته بودند، با مصطفی قلی‌خان بیگدلی سلطان حسین را از بغداد به ایران آوردند و در شهرها خطبه و سکه به نام او کردند. اما از کریم‌‌خان زند شکست خوردند (۱۱۶۶ق). سلطان حسین با علی مردان‌خان به بختیاری گریخت. گویند در آن‌جا او را به دستور علی‌مردان‌خان نابینا کردند. سلطان حسین پس از آن از مردم گوشه گرفت.